K ۲، ملقب به «قله‌ی وحشی»، داستانی متفاوت دارد. مسیرهای صعود به آن، به‌ویژه گردنه‌ی معروف «باتل‌نک»، به شدت طاقت‌فرسا هستند؛ پر از صخره‌های شیب‌دار و ستون‌های یخی که نفس هر کوهنوردی را بند می‌آورند. این قله همچنین مسیرهای عرضی دشواری دارد که مهارت‌های پیشرفته‌ی کوهنوردی را طلب می‌کند.
اورست و K۲، دو قله‌ی افسانه‌ای و هراس‌انگیز جهان، هر کدام به نوبه‌ی خود کوهنوردان را به چالش می‌کشند؛ اما واقعاً صعود به کدام یک سخت‌تر است؟ اورست، با ارتفاع ۸۸۴۸ متری، بلندترین قله‌ی جهان محسوب می‌شود و در رشته‌کوه هیمالیا، روی مرز چین و نپال قرار دارد. در مقابل، K۲ با ۸۶۱۱ متر ارتفاع، دومین قله‌ی بلند دنیاست و در رشته‌کوه قره‌قروم، میان پاکستان و چین جا خوش کرده است. این دو قله، با وجود اختلاف ارتفاع نه‌چندان زیاد، تجربه‌هایی کاملاً متفاوت برای کوهنوردان رقم می‌زنند.
به گزارش عصرایران، اورست، که لقب «بام جهان» را یدک می‌کشد، شهرتش را مدیون بلندی بی‌همتایش است. رایج‌ترین مسیر صعود به آن از گردنه‌ی جنوبی می‌گذرد، هرچند مسیر لبه‌ی شمالی از تبت هم گزینه‌ی مطمئنی به شمار می‌رود. هر دوی این مسیرها به طناب‌های ثابت و کمپ‌های مجهز وابسته‌اند. شرکت‌های تجاری کوهنوردی با فراهم کردن تجهیزات، راهنماها (معروف به شرپاها) و اکسیژن، کار را برای صعودکنندگان ساده‌تر کرده‌اند. با این حال، حتی با این امکانات، صعود به اورست بی‌خطر نیست. کوهنوردان باید از یخشار پیچ‌درپیچ خومبو عبور کنند، استقامت بدنی بالایی در آن ارتفاع داشته باشند و خود را برای تغییرات ناگهانی آب‌وهوا آماده کنند.
اما K۲، ملقب به «قله‌ی وحشی»، داستانی متفاوت دارد. مسیرهای صعود به آن، به‌ویژه گردنه‌ی معروف «باتل‌نک»، به شدت طاقت‌فرسا هستند؛ پر از صخره‌های شیب‌دار و ستون‌های یخی که نفس هر کوهنوردی را بند می‌آورند. این قله همچنین مسیرهای عرضی دشواری دارد که مهارت‌های پیشرفته‌ی کوهنوردی را طلب می‌کند. آب‌وهوای K۲ معمولاً خشن‌تر و غیرقابل‌پیش‌بینی‌تر از اورست است؛ طوفان‌های سهمگین، بادهای شدید و پنجره‌های کوتاه برای هوای مناسب، کار را سخت‌تر می‌کنند. برخلاف اورست، در K۲ خبری از زیرساخت‌های حمایتی نیست؛ طناب‌های ثابت کمترند، حمایت شرکت‌های کوهنوردی ناچیز است و تعداد کوهنوردان اطراف هم به مراتب کمتر.
از نظر فنی، K۲ به مهارت‌های پیچیده‌تری نیاز دارد. همان‌طور که گفتم، شرایط جوی‌اش ناپایدارتر است و در مقابل، اورست با مسیرهای مجهزتر و پشتیبانی بیشتر همراه است. آمار هم این را تأیید می‌کند: نسبت مرگ‌ومیر به صعود در K۲ بالاتر از اورست است. صعود به اورست بدون شک دشوار است، اما حمایت‌های موجود تا حدی از بار آن می‌کاهد. در K۲ اما، کوهنورد عملاً تنها در برابر طبیعت ایستاده است.
حالا شما بگویید: صعود به کدام سخت‌تر است؟ درست است که اورست بلندترین قله‌ی جهان است، اما دشواری‌های K۲، از آب‌وهوای غیرقابل‌پیش‌بینی گرفته تا کمبود امکانات، آن را به یکی از خطرناک‌ترین قله‌های دنیا تبدیل کرده است. با این حال، فتح هر یک از این دو قله، نمادی از اوج تلاش بشری است. برای خیلی‌ها، صعود به K۲ آزمونی نهایی برای سنجش مهارت، تحمل و استقامت به شمار می‌رود. شما چه فکر می‌کنید؟ جرات صعود به کدام را دارید؟
