شاید وقتش رسیده باشد که هیات انتخاب سینمای ایران دور از حب و بغض‌ها، با یک انتخاب منطقی، شانس سینمای ایران را برای به دست آوردن یکی از آن مجسمه‌های طلایی اسکار بالا برده و چشم شیطان کور، به این ماجرای جدایی سینمای ایران از آکادمی اسکار پایان دهد.
هر سال تابستان که از نیمه می‌گذرد بحث داغ اسکار و فیلم ایرانی تازه می‌شود که امسال چه فیلمی برای معرفی به آکادمی اسکار خارجی انتخاب خواهد شد؟ چنین انتخابی به عهده هیاتی است که هرساله گرد هم می‌نشینند تا تصمیم بگیرند چه فیلمی را به آکادمی اسکار معرفی کنند تا شانس بیشتری برای کسب این جایزه معتبر جهانی داشته باشد.
علی رضا سجادپور، مدیر اداره کل نظارت و ارزشیابی گفته است که باید همه گزینه‌هایی که مطلوب به نظر می‌رسند مورد بررسی قرار بگیرند و الزاما قرار نیست فیلمی که همه می‌گویند گزینه بی‌رقیبی برای معرفی به اسکار است، انتخاب شود.
به نظر می‌رسد منظور سجادپور فیلم «جدایی نادر از سیمین» باشد که در نظر شمار بالایی از سینماگران و منتقدان سینمایی، شرایط و سطح استانداردهای مورد نظر اسکار را داشته و شانس بالاتری نسبت به دیگر فیلم‌های ایرانی خواهد داشت.
چندی پیش که هنوز بحث انتخاب نماینده سینمای ایران برای آکادمی اسکار بالا نگرفته بود یکی از این سینماگران کهنه کار در یادداشتی در یک روزنامه‌ی صبح نوشت که هر فيلمي جز «جدايي نادر از سيمين» كانديداي كشور ايران براي معرفي به جايزه اسكار باشد به كلي اتلاف وقت است.
بهمن فرمان‌آرا در دلایل این حرفش در «روزگار» ادامه داد: «چون اين فيلم علاوه برموفقيت مالي و هنري، پخش‌كننده مهمي در آمريكا دارد و با پشتيباني شركتي چون سوني كلاسيك حتماً شانس بيشتري خواهد داشت تا فيلمي چون «پايان‌نامه» كه خطر انتخاب آن به خاطر ارتباطات تهيه‌كننده و معاونت سينمايي بسيار زياد است.»
می‌توان عنوان کردن فیلمی مثل «پایان نامه» از طرف فرمان آرا را بیشتر شبیه به اعمال شوخ طبعی این کارگردان به حساب آورد که در آن گوشه کنایه‌ای زیرکانه به عملکرد مدیران سینمایی در این زمینه است.
هرچند تهییه کننده فیلم «پایان‌نامه» چنین اظهار نظری را جدی گرفت و با عوامانه خواندن آن گفت: «تا آنجا كه بنده اطلاع دارم انتخاب هر فيلمي براي معرفي به جايزه اسكار مناسبات خاص خود را دارد، در حقيقت چنين ارتباطاتي هيچ تأثيري در اين انتخاب ندارد، چه بسا ممكن است همين ارتباطات و نتيجه گيري‌‌هايي كه افراد از آن مي‌كنند، شانس انتخاب فيلم را خيلي كم كند.»
خلاصه مراسم اسکار یکی از بزرگترین و با شکوه‌ترین رویدادهای سینمایی است که پوشش گسترده و جهانی دارد، می‌گویند هر سال بیش از یک میلیارد نفر به صورت زنده این جشن را تماشا می‌کنند و به جز چند مورد استثنایی کمتر سینماگری هست که رویایی به دست گرفتن مجسمه طلایی اسکار را در مخیله‌اش نگنجانده باشد.
سینمای ایران از سال ۱۳۷۳ تقریبا به طور مرتب نماینده ای به اسکار معرفی کرده است. اما در این مدت فقط فیلم «بچه های آسمان» مجید مجیدی توانست در اسکار 1998 به جمع پنج فیلم نامزد دریافت اسکار این بخش راه پیدا کند، هر چند بازی را به «زندگی زیباست» روبرتو بنینی واگذار کرد.
در سال‌های گذشته فیلم‌های زیر به عنوان نماینده سینمای ایران معرفی شدند که به دلیل انتخاب نامناسب و یا رقیبان جدی نتوانستند دست‌آوردی از این رویداد بزرگ برای سینمای ایران به بار آورند:
«زیر درختان زیتون»(عباس کیارستمی)، «بادکنک سفید» (جعفر پناهی)، «گبه» (محسن مخملباف)، «رنگ خدا» (مجید مجیدی)، «زمانی برای مستی اسبها» (بهمن قبادی)، «باران» (مجید مجیدی)، «من ترانه ۱۵ سال دارم» (رسول صدرعاملی)، «نفس عمیق» (پرویز شهبازی)، «لاک‌پشتها هم پرواز می‌کنند» (بهمن قبادی)، «میم، مثل مادر» (رسول ملاقلی پور)، «خیلی دور خیلی نزدیک» (رضا میرکریمی)، «کافه ترانزیت» از کامبوزیا پرتوی، «درباره الی» اصغر فرهادی و «بدرود بغداد» مهدی نادری از جمله فیلم هایی هستند که در سال های گذشته به اسکار معرفی شده‌اند.
با این که تا این لحظه هنوز تکلیف فیلم منتخب امسال روشن نشده، احمد میرعلایی، مديرعامل بنياد سينمايي فارابي اعلام كرده که «آلزايمر»، يكي از گزينه‌هاي سينماي ايران براي معرفي به اسكار است. از «پوستی که در آن زندگی می‌کنیم» پدرو الماد دوآر گرفته تا «ما یک پاپ داریم» نانی مورتی و «پسری با دوچرخه» برادران داردن.