فرارو- در قلب تهران، جایی که خیابان‌های یوسف‌آباد صفای خاصی به شهر می‌دهند، بوستانی آرام و پرخاطره جای گرفته است؛ بوستان شفق. بنیانگذار این بوستان صادق رضازاده شفق بود که در باغی متعلق به مستوفی‌الممالک، یکی از رجال برجسته عصر قاجار، بنا شد، اما آنچه به این بوستان هویتی یگانه بخشید، نه‌تنها تاریخچه‌اش، بلکه دست معمارانه کامران طباطبایی دیبا بود که در دهه ۴۰ شمسی آن را به نخستین فرهنگسرای ایران تبدیل کرد.
به گزارش فرارو، بوستان شفق، در سال ۱۳۴۵ طراحی و سه سال بعد تکمیل شد؛ مجموعه‌ای که تنها یک فضای سبز نبود بلکه به الگویی برای تعامل فرهنگی و اجتماعی بدل شد. مسیر‌های مارپیچ، تپه‌های کوچک و ترکیب هوشمندانه گیاه و آب در قالب نهر، آبنما و آبشار، فضایی را ایجاد کرد که فراتر از یک بوستان شهری بود؛ یک تجربه ناب از معماری و طبیعت.
فرهنگسرای شفق با کتابخانه، سالن اجتماعات، کارگاه‌های نقاشی کودکانه و مراکز مشاوره اجتماعی، نه تنها محلی برای تفریح، که کانونی برای رشد فکری و فرهنگی شهروندان شد. دیبا، در طراحی این مجموعه، معماری سنتی ایرانی را با عنصر مدرنیته درهم‌آمیخت. استفاده از آجرکاری‌های ظریف در بناها، ترکیب دیواره‌های سنگی با فضای سبز و حفظ ساختمان قدیمی باغ، همه گواهی بر این احترام به گذشته و نگاه رو به آینده بود.
دیبا در طراحی این پارک، به جای استفاده از مسیر‌های مستقیم و یکنواخت، راه‌های مارپیچ و انبوهی از درختان سرسبز را در نظر گرفت. این ترفند هوشمندانه باعث شد تا حس حرکت در فضایی بیکران شکل بگیرد، گویی هر قدم در این بوستان، سفری کوچک به دل تاریخ و فرهنگ است.
دیبا، به‌جای تخریب ساختمان قدیمی باغ و پاک کردن گذشته، آن را با آینده پیوند داد. امروزه، بوستان و فرهنگسرای شفق، همچنان یکی از نماد‌های نوگرایی فرهنگی ایران است؛ جایی که درختانش شاهد روز‌های پررونق تهران قدیم‌اند و مسیرهایش، خاطراتی از نسل‌های مختلف را در دل خود جای داده‌اند. این بوستان، تنها یک فضای سبز نیست؛ پلی است میان گذشته و آینده، میان سنت و نوگرایی، میان آرامش و پویایی.