به گزارش فرارو به نقل از روزنامه نیویورک تایمز، آنچه روز جمعه در دفتر بیضی اتفاق افتاد، حمله‌ای حساب‌شده به «ولودیمیر زلنسکی»، رئیس‌جمهور اوکراین، از سوی دونالد ترامپ و معاونش «جی‌دی ونس» اتفاقی کم‌سابقه بود: در میانه یک جنگ بزرگ در اروپا، رئیس‌جمهور آمریکا به‌جای ایستادن کنار متحد خود، علناً از مهاجم حمایت کرد و مدافع آزادی و قربانی تجاوز را به حاشیه راند.
اگر بخواهیم مثالی بیاوریم، به نظر می‌رسد گویی همین ماه، وقتی «بنیامین نتانیاهو» از اسرائیل به کاخ سفید آمد، ترامپ و ونس به او گفته‌اند که جنگ با حماس بیش از حد طولانی شده، تلفات انسانی بسیار زیاد بوده و این جنگ برای آمریکا هزینه‌های سنگینی به همراه داشته است؛ بنابراین اکنون زمان آن رسیده است که نتانیاهو و مردم اسرائیل با حماس به توافق برسند.
ما همواره در کنار آزادی و کسانی که در سراسر جهان برای آن مبارزه می‌کنند ایستاده‌ایم؛ البته گاهی نیرو‌های انزواطلب داخلی ما را مجبور کرده‌اند برای متقاعد کردنشان تلاش کنیم. همچنین، گاهی برای دفاع از اهداف بزرگ‌تر و مقابله با دشمنانی خطرناک همچون آلمان نازی و اتحاد جماهیر شوروی، ناچار بوده‌ایم به‌طور موقت با دیکتاتور‌ها همسو شویم؛ اما اکنون هیچ‌گاه نمی‌توانم زمانی را به یاد بیاورم که رئیس‌جمهور آمریکا اعلام کرده باشد رهبر دموکراتیک منتخب کشوری که در دفاع از آزادی می‌جنگد، «دیکتاتور» است و جنگ را با همسایه‌اش آغاز کرده است؛ در حالی که حقیقت این است که روسیه جنگ را شروع کرده است.
اگر به گفته‌های ترامپ گوش دهید، به نظر می‌رسد تمام اقداماتی که برای اوکراین انجام داده‌ایم، صرفاً از سر نوع‌دوستی بوده است. گویی هیچ منافعی در سرنوشت اوکراین یا پیروزی آزادی در آن نداریم. گویی حفاظت از یک اتحادیه بزرگ طرفدار آمریکا با بازار‌های آزاد و مردمی آزاد، برای ما اهمیتی ندارد. برای ترامپ، سرنوشت اتحادیه اروپا یا اوکراین بی‌ارزش است. تنها چیزی که برای او اهمیت دارد، این است که زلنسکی بلندتر بابت «نوع‌دوستی» ما سپاسگزاری کند و در میان نبرد برای بقای کشورش، منابع معدنی اوکراین را به ما واگذار نماید.
این دیدگاه، تحریفی آشکار از سیاست خارجی ایالات متحده است؛ سیاستی که هر رئیس‌جمهوری از زمان جنگ جهانی اول تاکنون دنبال کرده است. هم‌میهنان آمریکایی، ما وارد قلمرو ناشناخته‌ای شده‌ایم. اکنون کشوری را می‌بینیم که تحت هدایت رهبری قرار گرفته است که اگرچه سخت است باور کنیم که مأمور روسیه باشد؛ اما بی‌شک نقش آن را در صحنهٔ تلویزیون به خوبی ایفا می‌کند.