در اپیزود دوم، ما با ادامه زندگی آرتور فلک پس از رویدادهای فیلم قبلی مواجه می‌شویم. او که در تیمارستان آرکهام بستری است، همچنان با مشکلات روانی و دردهای عاطفی گذشته خود درگیر است. اما این‌بار، روایت فیلم حال و هوای جدیدی دارد. آرتور در حین معالجات و درمان در تیمارستان با زنی به نام هارلی کویین آشنا می‌شود؛ فردی که مانند خودش از زندگی شکست خورده و به نوعی در پی یافتن راهی برای فرار از واقعیت‌های تلخ زندگی است. حضور این دو شخصیت، به نوعی داستانی پیچیده و عاطفی را خلق می‌کند.
واکنین فینیکس که با بازی در نقش جوکر تحسین‌های زیادی را به‌دست آورده، در این دنباله هم توانسته است با عمق‌بخشی به شخصیت آرتور فلک، تصویری ماندگار از یک شخصیت بحران‌زده را به نمایش بگذارد. فینیکس با جزئیات و ظرافت‌های احساسی‌ای که به نقش اضافه کرده، تماشاگران را به درک بهتر از جوکر وادار می‌کند. از طرف دیگر، لیدی گاگا با بازی در نقش هارلی کویین توانسته یک بعد تازه از این شخصیت را ارائه کند. اگرچه هارلی کویین معمولاً به‌عنوان فردی سرکش و بی‌پروا شناخته می‌شود، اما در این فیلم گاگا موفق می‌شود احساسات پیچیده و انگیزه‌های روانی شخصیت را به نمایش بگذارد.
یکی از عناصر بحث‌برانگیز این دنباله، حضور بخش‌های موزیکال در داستان است. تاد فیلیپس با به‌کارگیری سبک موزیکال سعی کرده تا فضای فیلم را متفاوت از فیلم اول نشان دهد. برخی از منتقدان این حرکت را جسورانه و تازه می‌دانند و معتقدند که این سبک باعث شده تا احساسات شخصیت‌ها و درگیری‌های درونی‌شان بهتر منتقل شود. اما در مقابل، منتقدانی هم هستند که این عناصر موزیکال را نامناسب و ناهماهنگ با فضای تاریک و غم‌انگیز جوکر می‌دانند. به عقیده این گروه، موزیکال بودن بخش‌هایی از فیلم به جای تعمیق داستان، از شدت و عمق حس‌های شخصیت‌ها کاسته و روند داستان را تا حدودی تضعیف کرده است.
نقدهای فیلم «جوکر: جنون مشترک» به دو دسته متفاوت تقسیم می‌شوند. از یک طرف، برخی منتقدان به شجاعت تاد فیلیپس در تجربه فضایی متفاوت و استفاده از لیدی گاگا در کنار واکین فینیکس اشاره کرده و معتقدند که فیلم توانسته با ارائه روایتی متفاوت، نسخه‌ای تازه از جوکر را به نمایش بگذارد. بازی‌های قوی و بازگشت مجدد فینیکس به نقش جوکر از دیگر نقاط قوتی است که در نقدها دیده می‌شود.
اما در سوی دیگر، برخی منتقدان به ضعف‌هایی در فیلمنامه و ناهماهنگی‌های داستانی اشاره دارند. به‌عنوان مثال، برخی اعتقاد دارند که رابطه بین آرتور و هارلی کویین به اندازه کافی عمیق پردازش نشده و بیشتر به سطحی‌گرایی نزدیک است. همچنین این گروه معتقدند که سبک موزیکال با لحن کلی فیلم و شخصیت جوکر همخوانی ندارد و تاثیر منفی بر تجربه کلی بیننده می‌گذارد.
انتخاب لیدی گاگا برای نقش هارلی کویین با واکنش‌های متفاوتی همراه شد. برخی از طرفداران معتقدند که گاگا با توجه به پیشینه هنری و کاری خود، توانسته است به شخصیت هارلی کویین پیچیدگی‌های روانی و احساسی بیشتری اضافه کند. حضور گاگا در این نقش به او اجازه داده تا با اجرای آهنگ‌های موزیکال، احساسات شخصیت را به‌شکلی متفاوت به تصویر بکشد. اما از سوی دیگر، برخی از منتقدان بر این باورند که گاگا نمی‌تواند جایگزینی برای هارلی کویین در دنیای دی‌سی باشد و حضور او بیشتر بر اساس شهرت و جاذبه‌های خاص خودش انتخاب شده است.
در مجموع، فیلم «جوکر: جنون مشترک» تجربه‌ای متفاوت از دنیای جوکر را ارائه می‌دهد. با این حال، به‌نظر می‌رسد که تاد فیلیپس با اضافه کردن سبک موزیکال و فضایی متفاوت نتوانسته است به‌اندازه فیلم اول موفقیت کسب کند. این فیلم با وجود نقدهای متفاوت، به عنوان یکی از آثار خاص سینمای 2024 باقی خواهد ماند. تاد فیلیپس با روایتی متفاوت و پیچیده، تلاش کرده تا نسخه‌ای جدید از جوکر را به نمایش بگذارد. با این حال، همچنان که انتظار می‌رود، واکنش‌ها به فیلم نشان می‌دهد که بیننده‌ها و منتقدان دیدگاه‌های مختلفی نسبت به این نسخه دارند و هرکس بر اساس سلیقه و انتظارات خود فیلم را قضاوت می‌کند.