آرش شیرانی؛ این مدیران بیشتر به گزارش‌دهی‌های ظاهری، عکس‌برداری از خود، و نمایش‌های عمومی علاقه‌مند هستند تا اینکه واقعاً بتوانند تغییری اساسی و مفید ایجاد کنند. آنها ترجیح می‌دهند در چشم باشند تا فراموش نشوند، ولی از چالش‌های واقعی و سخت‌افزار مدیریتی دور بمانند. ایشان با این طرزفکر به دنبال حفظ پایداری خود هستند نه خدمت به شهروندان.
مدیریت نمایش‌محور به جای عملکردمحور؛ مدیران دوربین همراه با تمرکز بیش از حد بر ظاهر مدیریت و شومن بودن، به جای تمرکز بر خروجی‌های واقعی، انرژی و وقت خود را صرف ایجاد نمایش از خود و تیم‌شان می‌کنند. به جای آنکه پروژه‌ها و اقدامات به نتایج مشخص و بهره‌وری واقعی برسند، این مدیران به دنبال عکس‌برداری‌های تبلیغاتی، گزارش‌های سطحی و بازدید‌های نمایشی از پروژه‌ها هستند که به‌جز ایجاد یک تصویر مصنوعی، هیچ ارزش واقعی برای جامعه و سازمان ندارند.
اتلاف منابع و فرصت‌ها؛ این رویکرد نه تنها بهره‌وری و کیفیت خدمات را به شدت کاهش می‌دهد، بلکه منابع مالی و انسانی را هدر می‌دهد. پروژه‌هایی که باید به سرعت و دقت پیش بروند، به دلیل تمرکز مدیران بر تظاهر به کار و ایجاد تصویری مثبت از خود، با تأخیر و نقص همراه می‌شوند یا پروژه‌های ناصواب آغاز می‌گردند. در نهایت، این وضعیت منجر به نارضایتی عمومی و اعتمادزدایی مردم از مدیریت می‌شود.
عدم توانایی در حل مشکلات واقعی؛ یکی از چالش‌های اساسی این نوع مدیریت، عدم حل مشکلات واقعی است. مدیران دوربین همراه، به دلیل نداشتن برنامه‌های عملیاتی دقیق و تخصص کافی، توانایی مقابله با مشکلات زیرساختی و چالش‌های عمیق را ندارند. آنها اغلب تنها بر روی مسائل سطحی تمرکز می‌کنند که قابل ارائه و نمایش در رسانه‌ها باشد، در حالی که مشکلات ریشه‌ای نادیده گرفته می‌شوند.
ایجاد بی‌اعتمادی اجتماعی؛ وقتی مردم و کارمندان می‌بینند که مدیران بیشتر به جلب توجه و تظاهر به کار علاقه دارند تا حل مشکلات واقعی، اعتماد آنها نسبت به مدیران و نهاد‌های اجرایی از بین می‌رود. بی‌اعتمادی اجتماعی یکی از بزرگ‌ترین پیامد‌های مدیریت دوربین‌محور است. این امر می‌تواند به کاهش انگیزه کارکنان، بی‌توجهی به بازخورد‌های مردمی و حتی افزایش نارضایتی عمومی منجر شود.
مدیریت باید به جای تمرکز بر نمایش و ظاهر، بر نتایج واقعی و بهره‌وری متمرکز شود. مدیران دوربین همراه تنها به ایجاد تصویری ظاهری و زودگذر بسنده می‌کنند، در حالی که جامعه و نهاد‌ها به مدیرانی متعهد، خلاق و نتیجه‌گرا نیاز دارند.
مدیریت واقعی به معنای حل مشکلات، ارائه خدمات مؤثر و بهبود کیفیت زندگی مردم است، نه صرفاً گزارش‌دهی‌های بی‌فایده و عکس‌های تبلیغاتی. بنابراین، تغییر در این رویکرد مدیریتی امری ضروری است و نیازمند حضور مدیرانی است که با تکیه بر تخصص و عملکرد واقعی، گام‌های موثری در جهت بهبود وضعیت جامعه بردارند. در حوالی ما چند مدیر دوربین همراه وجود دارد؟ آیا وقت آن نرسیده این مدیران به مردم معرفی شوند؟