محتوای برخی برنامه‌ها در شبکه نمایش خانگی به وضوح نشان می‌دهد برخی مباحث و سخنان بیان شده در این آثار فکر شده و مبتنی بر ترویج فرهنگ ضدخانواده مطرح می‌شوند.
به گزارش جوان، پلتفرم‌ها نقش بسیار مهمی در فرهنگ جامعه دارند، نقشی که همین مقدار می‌تواند تخریب‌کننده یا سازنده باشد، اما به نظر می‌رسد جریان‌های ضد فرهنگ و ضد خانواده بیش از جریان‌های دلسوز ارزش‌های فرهنگی صحنه گردان تولید محتوا در پلتفرم‌ها هستند.
«اگر بخواهیم در ایران تأثیر داشته‌باشیم باید از قدرت فرهنگ و رسانه‌ها استفاده کنیم تا برابری جنسیتی را ارتقا دهیم.» این‌ها جملات هیلاری کلینتون وزیر امور خارجه سابق ایالات متحده امریکا است.
در حالی اپیزود دوم از فصل دوم رئالیتی‌شو جوکر با حضور بانوان پخش شد، که به گفته ساترا «این برنامه از ابتدای فصل اول مجوزی برای پخش نگرفته‌است.» پیش از این فصل اول جوکر ۲ و سریال «رهایم کن» بدون مجوز ساترا منتشر شده‌بود، چندی بعد از این اتفاق و بعد ابلاغ قانون نظارت بر شبکه نمایش خانگی توسط شورای عالی انقلاب فرهنگی، مدیران ساترا گفته بودند که «دیگر سریالی بدون مجوز ساترا پخش نخواهد شد.»
«مادر بشی دیگه نمی‌خندی!» این جمله یکی از بازیگران حاضر در فصل دوم «جوکر ۲» است، جملاتی از این دست که بعد از انتشار بدون مجوز فصل اول «جوکر ۲»، و همچنین اپیزود دوم این برنامه با حضور بانوان باعث شد تا چند پویش هم توسط مخاطبان خبرگزاری فارس در سامانه فارس من و در اعتراض به لودگی بانوان، تنزل جایگاه زن و حضور مردان در فصل بانوان ثبت شده‌است.
کارشناس رسانه ابراهیم توکلی معتقد است که «هنرمندان هم جزئی از جامعه کشور هستند، رئالیتی‌شو در واقع برآمده از همین فرهنگ است و جوکر بانوان هم از نظر اخلاقی نزدیک به فرهنگ معیار است.»
در مقابل دیگر کارشناس رسانه محمد محمدی می‌گوید که «انتشار یک محتوا در رسانه‌های جمعی فرهنگ‌ساز است، قبح برخی اتفاقات هر چند که در جامعه وجود داشته‌باشد، نریخته و یک برنامه این‌چنینی می‌تواند شروع این حیازدایی باشد.»
در ایالات متحده امریکا، قوانینی با عنوان حافظان فرهنگ شکل می‌گیرند، مطابق با سیاست‌های مسئولیت اجتماعی شرکت‌ها (Corporate Social Responsibility - CSR) بسیاری از شرکت‌های رسانه‌ای و پلتفرم‌های وی او دی به دلایل اخلاقی و مسئولیت اجتماعی، محتوایی را که ممکن است قبح‌شکنانه یا غیر‌اخلاقی باشد، محدود می‌کنند.
این شرکت‌ها ممکن است تصمیم بگیرند که برخی محتوا‌ها را منتشر نکنند یا دسترسی به آن‌ها را محدود کنند، اما در ایران همچنان شاهد این هستیم که حساسیت‌ها نسبت به محتوای آثار زیاد نیست و کنترل روی آن‌ها بسیار ضعیف است.