فرارو- در جایی که زمانی محل فروم* سزار در رم بود جایی که توسط ژولیوس سزار ساخته شد باستان شناسان گودالی مدفون از زباله‌های پزشکی را یافتند که قدمت آن به عصر رنسانس در قرن شانزدهم میلادی باز می‌گردد و توسط یک بیمارستان رها شده بود. آن بیمارستان در سال ۱۵۶۴ میلادی در میدان مجاورت پیازا دلا مدونا دی لورتو تاسیس شده بود.
به گزارش rahnamato، این وسایل اقلامی مانند تجهیزات پزشکی (کوزه‌های شیشه‌ای برای جمع آوری ادرار)، ظروف سرامیکی حاوی دارو و مجمسه‌های سرامیکی را شامل می‌شدند که احتمالا وسایل شخصی بودند.
تیم تحقیقاتی به رهبری "کریستینا بوشتی" باستان شناس از دانشگاه آرهوس در دانمارک معتقدند که این زباله دان ممکن است برای دفع اشیاء بالقوه عفونی به منظور کاهش شیوع بیماری‌های واگیردار مورد استفاده قرار گرفته باشد.
این زباله‌های پزشکی در سال ۲۰۲۱ میلادی در ناحیه فروم سزار در جراین حفاری‌های صورت گرفته پیدا شده اند. در جریان آن حفاری یک اتاقک عجیب و غریب با خطوط آجری به عمق ۲.۸ متر با لایه‌ای از خاک رس فشرده که محتویات آن را پنهان کرده بود کشف شد. تحقیقات بیش‌تر نشان داد که این گودال مربوط به قرن شانزدهم پس از میلاد مسیح بوه و پیش و پس از ریخته شدن وسایل یافت شده در آن استفاده نشده بود. تیم پژوهشی معتقد است که آن حفره یکبار مصرف بوده است.
تیم پژوهش در بخش زیرین خاک رس موجود در آنجا مجموعه‌ای از اشیاء را یافتند: خرده‌های شکسته شیشه و سرامیک. ظروف سرامیکی کوچک و دست نخورده با کیفیت بالا و وسایل شخصی مانند مجسمه‌های سفالی، حلقه‌های چرخان، و یک مهره که احتمالا از تسبیح است. هم چنین چندین گیره سربی وجود داشت که معمولا در اتصالات مبلمان مورد استفاده قرار می‌گرفت و مقداری چوب کربنیزه (سوخته) نیز پیدا شده بود.
باستان شناسان در سال ۲۰۰۹ میلادی مکانی را به عنوان محل دفع زباله‌های پزشکی مرتبط با اوایل قرن هفدهم پس از میلاد مسیح مورد حفاری و مطالعه قرار دادند.
بوشتی و همکاران اش با بررسی دقیق اشیاء خارج شده از مخزن تقریبا ۱۲۰۰ خرده شیشه پیدا شده را شمارش کردند. پژوهشگران دریافتند که بسیاری از آن‌ها احتمالا بخش‌های فلاسک‌های ادراری بودند که در منابع لاتین قرون وسطی به عنوان ماتولا شناخته می‌شدند.
پژوهشگران در این باره می‌نویسند: "در طول دوره قرون وسطی معاینه بصری ادرار به یک ابزار تشخیصی مرکزی در عمل پزشکی تبدیل شده بود و تا قرن هجدهم این گونه باقی ماند. ادرار بیمار در یک فلاسک ریخته می‌شد تا پزشک بتواند رنگ، رسوب، بو و گاهی اوقات طعم آن را مشاهده و ارزیابی کند".
اقلام دیگر شامل سرامیک برای پخت و پز و خوردن غذا بود که به هر بیمار پس از پذیرش داده می‌شد.
با کنار هم قرار دادن سرنخ‌ها پژوهشگران معتقدند که اقلام کشف شده به روش‌های ضد عفونی اشاره دارند. چوب سوخته با پروتکل‌های بیمارستانی قرن هفدهمی مطابقت دارد که طبق آن ملحفه، ظروف غذاخوری و سایر موارد مرتبط با بیماران مبتلا به بیماری‌های عفونی مانند طاعون سوزانده می‌شدند.
این کشف نشان می‌دهد که باید توجه بیش تری به نحوه برخورد پیشینیان مان با مهار بیماری به ویژه در مراکز شهری بزرگ مانند رم داشته باشیم. پژوهشگران در مقاله مرتبط با یافته اخیر می‌نویسند: "پیش از این مطالعه دفع مدرن اولیه زباله از مراکز بیمارستانی و پزشکی به منظور جلوگیری از گسترش بیماری تنها به صورت پراکنده مورد توجه باستان شناسی قرار گرفته بود و منابع مکتوب اندکی در این باره وجود داشت. در نتیجه، شواهد ارائه شده در اینجا به طور قابل توجهی به درک ما از شیوه‌های دفع زباله در عصر رنسانس می‌افزاید در حالی که نیاز به مروری کلی‌تر از رژیم‌های بهداشتی و کنترل بیماری در اروپای مدرن اولیه را برجسته می‌کند".
نتیجه این تحقیق در Antiquity منتشر شده است.