فرارو- یافتن و فروش قارچ ترافل تجارت بزرگی محسوب می‌شود و برخی در تلاش هستند تا با مسموم کردن سگ‌هایی که به عنوان «شکارچیان ترافل» شناخته می‌شوند رقابت در این عرصه را از بین ببرند.
به گزارش فرارو به نقل از نیویورک تایمز، در صبحی روشن در ارتفاعات کومونه خواب آلوده کامراتا نُوا سگی کوچک به نام «بِلا» در میان درختان توس (غان) در حال جست و جو بود. صاحب‌اش بیل بلندی در داشت و او را تشویق می‌کرد. بلا به سمت درختی رفت و زیر برگ‌های مرده ریخته شده بر روی زمین را جست و جو کرد. «رناتو توماستی» ۸۰ساله صاحب بلا گفت: «یافتیم. طلای سیاه». سپس او و گروهی دیگر از شکارچیان ترافل بلا را در جنگل دنبال کردند جایی که او به سمت درخت دیگری رفت. توماستی فریاد زد: «جلو نرو، ولش کن»! مردان جوان جلوتر دویدند و بلا را از جسد یک روباه دور کردند.
جسد روباه نشانه‌های مرگ ناشی از مسمومیت با استریکنین را نشان می‌داد: چشم‌های خون آلود با اخمی دردناک. شکارچیان ترافل با غم و اندوه جسد روباه را تماشا می‌کردند. پلیس محلی منطقه را به عنوان صحنه جرم قلمداد کرد و بررسی‌ها را آغاز نمود. توماستی با مقصر دانستن «قاتلان ناشناس» می‌گوید هدف آنان از بین بردن رقابت برای در انحصار نگه داشتن جنگل‌های غنی از ترافل در دستان خود است. او می‌گوید: «ممکن بود به جای این روباه یکی از سگ‌های ما قربانی می‌شد».
مردان اطراف او به نشانه تایید سرشان را تکان دادند و سیگار می‌کشیدند. آنان از جنگ‌هایی که همیشه بر سر ترافل ایتالیا رخ داده خشمگین بودند. «بلاردو براوی» ۴۶ساله با ناراحتی فریاد زد: «این قتل عام باید پایان یابد»!
شکارچیان ترافل و سگ‌های‌شان با یکدیگر در میان مه‌های پاییزی و برف‌های زمستانی کار می‌کنند تا ترافل‌ها را از زیر خاک بیابند گنجینه‌هایی که روی پاستا تراشیده می‌شوند، در سس‌ها رنده می‌شوند و یا برای پیچیده‌ترین و ثروتمندترین ذائقه‌ها به روغن افزوده می‌شوند.
شکار ترافل سنتی است که اغلب برای طبقات بالا قلمداد می‌شود و الهام بخش تجارب گردشگری لوکس، موزه‌ها و فیلم‌ها بوده است. یکی از مردان مسن در مستند «شکارچیان ترافل» در سال ۲۰۲۰ میلادی گفته بود: «اگر سگ من بمیرد من نیز می‌میرم».
با این وجود، کاوشگری برای یافتن ترافل در ایتالیا در کمین خطر از سوی قاتلان تشنه پول است. قارچ‌هایی که کم‌تر به عنوان معطر کننده غذای لذیذ ایتالیایی قلمداد می‌شوند و بیش‌تر الماسی خونین قلمداد شده‌اند که جنگی مخفیانه، مرگبار و همیشگی بر سر آن در جریان است.
برای محافظت از مناطق غنی از ترافل‌های پرسود شکارچیان بومی به دنبال ترساندن خارجی‌ها و حذف رقبا از طریق منفجر کردن کامیون ها، تیراندازی به سوی خودروها و ضربه زدن به یکدیگر به وسیله بیل بوده اند. در سال ۲۰۱۸ میلادی یک سگ نژاد اسپرینگر اسپانیل به نام «ویلا» ششمین سگی بود که در بازه زمانی دوساله در ایتالیا به دلیل یافتن ترافل به قتل رسید.
توماستی که رئیس افتخاری انجمن شکارچیان ترافل منطقه لاتزیو است به «نیویورک تایمز» می‌گوید: «سالی صدها سگ کشته می‌شوند. این به خاطر طلای سیاه در سراسر ایتالیا رخ می‌دهد».
به نظر می‌رسد که بیش‌تر خشونت‌ها در منطقه مرکزی ایتالیا در آبروتزو که هم مرز با کامراتا نُوا می‌باشد رخ داده است و موارد مسمومیت به قدری زیاد بوده‌اند که بتوان آن را قتل عمدی دانست. شکارچیان ترافل می‌گویند که بسیاری از خشونت‌ها به ندرت ظاهر می‌شود زیرا صاحبان سگ نمی‌خواهند مزارع مخفی ترافل آنان شناخته شود. در عوض، انتقام جویی از طریق چاه یا مزرعه آب مسموم انجام می‌شود. گاهی اوقات این اقدام تلافی جویانه تلفات از میان افراد غیر نظامی و معمولی را نیز به همراه داشته است.
در تاریخ ۷ ژانویه مارتینا ارکولی و اعضای خانواده‌اش با براندو سگ نژاد لابرادور شکلاتی رنگ یک سال و نیمه‌شان در سیمبروینی در حال طبیعت گردی بودند. براندو یک هات داگ مسموم خورد و جان‌اش را از دست داد. «وینچنزو پلوسی» ۶۷ساله صاحب کافه‌ای که بدلیل قهوه‌هایش معروف است می‌گوید: «این درست نیست که دنیا ما را به این دلیل بشناسد. این در حالیست که ۵۴ فیلم وسترن در اینجا فیلمبرداری شده اند».
چند ساعت پیش از آن که بلا جسد روباه را پیدا کند توماستی به سایر شکارچیان ترافل با لباس‌های استتار و کت‌های انجمن ملی شکارچی ترافل ایتالیا در خارج از بار آقای پلوسی پیوست. آنان قصد کمک کردن به پلیس ملی را داشتند تا منطقه‌ای که براندو در آنجا هات داگ مسموم خورده بود را پاکسازی کنند. در میان آنان «آنتونیو موراسکا» ۶۲ساله نیز حضور دارد. «تور» سگ او نیز یک هات داگ مسموم خورده بود.
او می‌گوید: «من آن را از دهان‌اش بیرون آوردم اما او دوباره یک هات داگ دیگر را در دهان‌اش گذاشت. او را به شهر بازگردانیم. دهان‌اش کف کرده بود. او را مجبور کردیم تا نمک بخورد تا شاید استفراغ کند اما چشمان‌اش قرمز شده بود. پاهایش را دراز کرد. پیش از آن که به درمانگاه برسیم مرده بود». مردهای اطراف او سرشان را تکان دادند. توماستی می‌گوید: «برای ما سگ مانند یک کودک است. در واقع، حتی بیش از یک کودک برای‌مان ارزش دارد».
توماستی با حسرت درباره سگ کشته شده‌اش «تام» (پدر بِلا) که نام مستعارش «گلادیاتور» بود صحبت کرد. او نام «رناتو» و «تام» به عنوان «زوج برنده» را روی بیل خود حک کرده است. او می‌گوید پس از مرگ آن سگ تمام روز گریه می‌کرد.
این صمیمیت و هم چنین ظرفیت بالقوه سگ‌های شکارچی ترافل به منظور درآمدزایی برای صاحبان‌شان باعث شده تا شکارچیان ترافل در افشای آدرس خانه و محل نگهداری سگ های‌شان احتیاط کنند زیرا قاتلان ناشناس هات داگ‌های مسموم را به حیاط خانه‌ها پرتاب می‌کنند و یا هات داگ‌ها را در مسیر مورد علاقه سگ‌ها قرار می‌دهند. برخی از صاحبان سگ‌های سیستم‌های نظارتی نصب کرده اند.
توماستی و دوستان‌اش گلایه می‌کردند که در میان شکارچیان تراقل یک رمز سکوت وجود دارد. او می‌گوید: «حقیقت این است که قاتلان شاید یکی از ما باشند». «ماریو مورگانتی» ۶۲ساله یکی از دوستان‌اش به او گفت: «وقتی این حرف را می‌گویی به من نگاه نکن»!