آلبینو‌ها توانایی تولید رنگدانه رنگی در پوست، مو، پرها، پوسته‌ها یا چشمان خود را ندارند. حیوانات مبتلا به این حالت ظاهری سفید با چشمان قرمز یا صورتی دارند.
به گزارش خبرآنلاین، در حیات وحش، آلبینیسم یک اتفاق نادر در بدو تولد است که توسط یک ژن مغلوب ایجاد می‌شود. نرخ در حیات وحش از ۱ در ۲۰۰۰۰ تا ۱ در ۱ میلیون تخمین زده می‌شود. پوشش سفید آن‌ها را بیشتر در معرض شکار قرار می‌دهد. آلبینو‌ها بینایی ضعیفی دارند یا حتی ممکن است نابینا باشند. ترکیب این عوامل منجر به بقای کم آلبینو‌ها می‌شود و نسبت آن‌ها را در جمعیت کاهش می‌دهد.
آلبینیسم جزئی در برخی از حیوانات رخ می‌دهد و بسیار شایع‌تر از آلبینیسم واقعی است. در آهو‌های دم سفید، گاهی اوقات به آن "پیبالد" می‌گویند که در آن خز آن‌ها ظاهری لکه دار و سفید دارد، اما آن‌ها فاقد چشم‌های صورتی هستند که در آلبینو‌ها وجود دارد. گوزن پیبالد با فراوانی کمتر از ۱ درصد در جمعیت‌های شکار شده رخ می‌دهد. بروز بیشتر ناهنجاری‌های فیزیکی برای گوزن پیبالد گزارش شده است.
اگرچه در طبیعت نادر است، حیوانات آلبینو در همه جا از آسمان تا دریا مشاهده شده اند. این موجودات منحصربه‌فرد رنگدانه‌ها را به طور جزئی یا کامل از دست می‌دهند، به همین دلیل رنگ پوست آن‌ها در مقایسه با سایر اعضای گونه‌شان کم‌رنگ است.
اگرچه تولد یک حیوان آلبینو در برخی فرهنگ‌ها یک رویداد مقدس یا مبارک تلقی می‌شود، تحقیقات نشان می‌دهد که برخی از حیوانات آلبینو در طبیعت مشکل دارند.
در پستانداران، آلبینیسم زمانی اتفاق می‌افتد که فرد یک یا چند ژن جهش یافته را از هر دو والدین به ارث می‌برد که در تولید ملانین در بدن، رنگدانه اصلی که رنگ پوست، خز و چشم را تعیین می‌کند، اختلال ایجاد می‌کنند. تولید ملانین در ملانوسیت‌ها رخ می‌دهد، سلول‌های تخصصی که در پستانداران آلبینو وجود دارند، اما به طور کامل عمل نمی‌کنند.
حیوانات غیر پستاندار نیز می‌توانند آلبینو باشند، اما، چون می‌توانند علاوه بر ملانین، رنگدانه‌های دیگری نیز تولید کنند، ممکن است کاملا سفید به نظر نرسند. حتی پستانداران آلبینو نیز می‌توانند رنگی از خود نشان دهند اگر ژن‌های سازنده ملانین آن‌ها کاملاً آسیب ندیده باشد.
توجه به این نکته مهم است که همه حیوانات سفید آلبینو نیستند. برخی از حیوانات به سادگی پوست روشنی دارند، یا ممکن است از شرایط دیگری مانند لوسیسم و ایزابلینیسم رنج ببرند.
برای تشخیص تفاوت بین یک حیوان آلبینو و حیوان بدون بیماری، به چشم‌ها نگاه کنید: رگ‌های خونی که معمولاً با رنگدانه پوشانده شده‌اند در موجودات آلبینو ظاهر می‌شوند و رنگ چشم‌های آن‌ها را صورتی می‌سازند.
زنده ماندن با آلبینیسم
حیات وحش آلبینو ممکن است در طبیعت با موانعی روبرو شود. آن‌ها اغلب بینایی ضعیفی دارند، که آن‌ها را هنگام شکار برای غذا و دوری از خطر در مضیقه قرار می‌دهد.
در برخی موارد آن‌ها در یافتن جفت مشکل دارند و ناتوانی آن‌ها در استتار خود آن‌ها را در برابر شکارچیان آسیب پذیر می‌کند. به عنوان مثال تمساح‌های آلبینو را در نظر بگیرید که چنان هدف آشکاری برای شکارچیان قرار می‌دهند که اغلب قبل از رسیدن به بزرگسالی خورده می‌شوند.
حیوانات آلبینو و سایر حیات‌وحش‌های غیرعادی رنگ پریده نیز در برابر شکارچیانی که به دنبال سرمایه‌گذاری بر تقاضای فزاینده برای حیوانات خانگی عجیب و غریب یا محصولات مشتق شده از موجودات کمیاب هستند، آسیب‌پذیرتر هستند.
تهدید این حیوانات به قدری واقعی است که یک سازمان غیرانتفاعی جزیره‌ای را در اندونزی خریداری کرد تا بتواند پناه‌گاهی در آنجا برای یک اورانگوتان آلبینو بسازد که وقتی در ژوئن ۲۰۱۹ به آنجا نقل مکان کرد توسط محافظان امنیتی محافظت می‌شود.
بسیاری از حیوانات آلبینو همچنین برای حفاظت به باغ وحش فرستاده شد. یکی از شناخته شده‌ترین حیوانات باغ وحش آلبینو اسنو فلیک بود، گوریلی که در مجله نشنال جئوگرافیک به نمایش درآمد و در سال ۲۰۰۳ بر اثر سرطان پوست درگذشت.
علاوه بر شکارچیان غیرقانونی، برخی از شکارچیان غنائم نیز به موارد کمیاب علاقه دارند. برای مثال، گوزن‌های آلبینو چنان برای شکارچیان فریبنده هستند که در چندین ایالت ایالات متحده شکار آن‌ها ممنوع است.
با این حال، برخی از موجودات آلبینو در طبیعت موفق می‌شوند. در اولنی، ایلینوی، جمعیتی پر رونق از نزدیک به صد سنجاب آلبینو وجود دارد. این شهر آنقدر به آن‌ها افتخار می‌کند که ساکنان را تشویق می‌کند تا به آن‌ها غذا بدهند و قوانینی را برای محافظت از آن‌ها در برابر برخورد وسایل نقلیه تصویب کرده است.