تیم ملی کشتی ایران روز گذشته با شکست مقابل آمریکا به مقابل نایب قهرمانی جام جهانی کشتی آزاد دست یافت. شاگردان درستکار چندی پیش هم در مسابقات جهانی عملکرد خوبی ثبت کردند و در بلگراد به مقام نایب قهرمانی دست یافتند. این درحالی است که فرنگی‌کاران هم اخیرا در جام جهانی کشتی به عنوان قهرمانی رسیدند و افتخار بزرگی را به ارمغان آوردند. در همین دوره از جام جهانی علی سوادکوهی موفق شد برای اولین بار جردن باروز، کشتی‌گیر اسطوره‌ای آمریکا را شکست دهد و اتفاق بزرگی را رقم بزند.
همچنین در مسابقات قهرمانی جهان در وزنه برداری، کیانوش رستمی موفق شد مدال نقره کسب کند و روی سکوی جهانی برود.
در سال‌های اخیر با وجود تمام این افتخارآفرینی‌ها که در مسابقات مختلف رخ داده، هرگز به شکل قابل قبولی از کشتی‌گیران تقدیر نشده و اختلاف قابل توجهی بین پاداش‌های آن‌ها با پاداش بازیکنان تیم ملی فوتبال وجود دارد. ملی‌پوشان فوتبال برای صعود به جام جهانی مجوز واردات خودرو و برای برد مقابل ولز ۱۵ هزار دلار پاداش گرفتند که به مراتب بالاتر از پاداش کسب مدال و قهرمانی در مسابقات جهانی است.
بالاترین پاداشی که به یک ورزشکار در رشته‌های منهای فوتبال داده می‌شود ۲ میلیارد است برای کسب مدال طلای المپیک به ورزشکاران اهدا شد. این در حالی است که ۲ میلیارد در مقابل دستمزدهای بازیکنان فوتبال و پاداش‌هایی که برای بردهای مختلف در تیم ملی می‌گیرند اصلا عددی به حساب نمی‌آید. این حجم از تبعیض بین فوتبالیست‌ها و ورزشکاران دیگر رشته‌ها صدای همه را درآورده و در بسیاری از موارد باعث شده انگیزه موفقیت در بسیاری از رشته‌هایی که پتانسیل مدال وجود دارد کم شود.
عده ای پس از گرفتن حواله خودرو توسط فوتبالیست ها و سپس حذف از جام جهانی، به کنایه گفتند که اگر به فوتبالیست ها حواله خودرو دادند، به کشتی گیران باید حواله هواپیما داده شود.
البته در همه جای دنیا درآمد بازیکنان فوتبال و حتی پاداش آن‌ها با توجه به شرایط خاص این رشته و درآمدزایی بالای آن بیش از سایر رشته‌هاست اما این اختلاف در ورزش ایران بیش از دیگر کشورها احساس می‌شود. شاید اگر به اندازه لازم به دیگر رشته‌های ورزشی هم توجه می‌شد کمتر کسی به پاداش بازیکنان فوتبال توجه می‌کرد ولی وقتی اکثر رشته‌های ورزشی در مسائل اولیه خود دچار مشکل هستند، اهدای یک سری پاداش‌ها به بازیکنان فوتبال بیشتر به چشم می‌آید.