داوود علیپوریان، کاپیتان تیم ملی والیبال نشسته، این روز‌ها حسابی دلش خون است. او و هم تیمی‌هایش هشتمین جام قهرمانی را از میدان جنگ بوسنی به تهران آوردند، اما مسئولان ورزش انگار نه انگار. حتی برای استقبال هم به فرودگاه نرفتند و تنها با یک پیام تبریک، سر و ته قضیه را بهم آوردند. رفتاری که به نظر کاپیتان تیم ملی والیبال نشسته، دردآوراست. دردبی توجهی و تبعیض که تا مغزاستخوان را می‌سوزاند، آن هم برای تنها تیمی‌که در تاریخ ورزش ایران مدال آور بوده است.
او در گفت و گویی که با خبرآنلاین داشته ضمن بیان دلخوری هایش به داستان نخواندن سرود ملی توسط تعدادی از بازیکنان تیم و سجده کردن روی پرچم ایران اشاره کرده و گفته است: «ما درباره خواندن سرود ملی با دست روی سینه با هم صحبت کردیم، آن‌هایی که سرود را بلد بودند خواندند و آن‌هایی هم که نه، نخواندند. بعد هم اولین بار نبود که والیبال نشسته بعداز قهرمانی جهان روی پرچم کشورمان سجده کرد که تعجب آور باشد. ما ۵ پارالمپیک قهرمان شده ایم و سه قهرمانی جهان و هربار هم سجده کرده ایم. اما بعضی‌ها می‌خواهند سجده ما روی پرچم را به خاطر فشار‌ها جلوه دهند که این عین نامردی است. اصلا چه کسی این حرف‌ها را زده است؟ آن‌هایی که قبول ندارند بروند جستجو کنند ببینند این کار برای اولین بار بوده؟ متاسفانه عده‌ای فقط دنبال حاشیه هستند و در فضای مجازی این طور عنوان کردند که به برای انجام این کار به ما فشار آورده اند. این نامردی است.»