سال‌هاست که چشم‌مان به تماشای چادر‌های رنگارنگ در اطراف بیمارستان امام خمینی (ره) عادت کرده و انگار این سرپناه‌های سست به بخشی از هویت و شناسنامه این محدوده پرتردد و پرترافیک پایتخت تبدیل شده است.
به گزارش همشهری، چادر‌هایی که چند متر پایین‌تر از درب اصلی بیمارستان مرکز طبی کودکان در خیابان قریب تا حول و حوش درب ورودی اورژانس و درمانگاه این مرکز در خیابان فرصت برپا شده‌اند.
دیدن این صحنه برای هر بیننده و عابری جالب توجه و البته تأسف‌آور است که چرا برای اسکان و رفاه همراهان یک کودک بیمار و بستری که از کیلومتر‌ها و فرسخ‌ها راه دور به شهر غربت آمده‌اند هیچ‌گونه حمایت و برنامه‌ای از سوی وزارت بهداشت و دانشگاه علوم پزشکی و دیگر ارگان‌ها و بخش‌های مرتبط با این حوزه وجود ندارد.
برخی هم دیدگاه متفاوتی دارند و با اشاره به زشت‌شدن سیمای این نقطه از شهر و سد معبری که مانع از عبور و مرور مردم و مراجعان به مرکز طبی کودکان می‌شود، خواهان جمع‌آوری چادرها و اسکان همراهان بیمار در یک مکان و مرکز مشخص هستند.
همه‌چیز به داخل این چادرها محدود و خلاصه نمی‌شود. درست درکنار چادرها، خودرو‌های پارک شده‌ای را می‌بینیم که تمام شیشه‌هایش با پارچه و مقوا پوشانده شده و از بیرون مشخص نیست که درون و داخل آن‌ها چه خبر است و چه می‌گذرد.
تنها چیزی که می‌دانیم و می‌بینیم این است که عده‌ای شب را داخل این خودرو‌ها صبح می‌کنند. البته این‌ها پوسته و ظاهر کار است و زمانی که این موضوع را از نزدیک‌تر و به‌صورت دقیق پیگیری و بررسی می‌کنیم با حقایق و واقعیت‌های دیگری مواجه می‌شویم. در لابه‌لای همراهان بیماران، کارتن‌خواب‌ها و خیابان‌گرد‌هایی هم دیده می‌شوند که در چادرها، پناهگاه امنی برای خود درست کرده و با تاریک‌شدن هوا مشغول مصرف موادمخدر می‌شوند.
آن‌ها برای سیرکردن شکم‌شان خود را به این نقطه می‌رسانند تا سهمی از غذا‌های نذری که در این مکان توزیع می‌شود، داشته باشند. برخی از کسبه این محدوده می‌گویند: «علاوه بر کارتن‌خواب‌ها و معتادان، متکدیانی هستند که در این محدوده به بهانه تامین مخارج بیمارستان از عابران طلب کمک می‌کنند. برخی از آن‌ها کودک کوچکی را نیز همراه دارند تا احساسات عابران را تحت‌تأثیر قرار دهند.»
بخش مددکاری بیمارستان طبی کودکان در راستای خدمت‌رسانی و حمایت از بیماران بی‌بضاعت فعال است. مددکاران عنوان می‌کنند: «هیچ بیمار و مراجعه‌کننده‌ای به‌خاطر مشکل مالی از بیمارستان بدون دریافت خدمات درمانی و پزشکی خارج نمی‌شود، اما متکدیان در این حوزه قطعا بی‌بهره هستند. همچنین برای تمام اقوام درجه یک بیمار شامل مادر و پدر و همچنین خواهر و برادر‌ها مکان‌هایی برای اسکان پیش‌بینی شده است که ایاب و ذهاب از بیمارستان تا این همراه‌سرا‌ها نیز رایگان است؛ بنابراین نیازی به اسکان همراهان در چادر نیست.»
در این میان همراهان هم نکاتی را بیان می‌کنند که قابل تامل است. برخی از وجود همراه‌سرا اظهار بی‌اطلاعی می‌کنند و می‌گویند که در این مورد هیچ توصیه‌ای از سوی مددکاری یا سایر مسئولان بیمارستان نشده است.
عده‌ای هم به هزینه همراه‌سرای خصوصی اشاره و عنوان می‌کنند: «اسکان یک شب در همراه‌سرا ۲۰۰ هزار تومان است و قطعا در چنین شرایطی چادر بهترین گزینه است.» گروهی هم جداسازی زن و مرد در همراه‌سرا را مطرح می‌کنند و می‌گویند: «ما اعضای یک خانواده هستیم و می‌خواهیم در کنار هم باشیم، اما در همراه‌سرا اسکان خانوادگی وجود ندارد.» ممنوعیت پخت‌وپز، استعمال دخانیات و... مشکلات دیگری هستند که مانع از حضور همراهان بیماران در همراه‌سرا می‌شوند.
بیمارستان مرکز طبی کودکان (بیمارستان دکتر حسن اهری) یکی از ۱۴ بیمارستان تابعه دانشگاه علوم پزشکی تهران است که با ظرفیت ۴۰۰ تخت، بزرگ‌ترین بیمارستان اطفال و قطب جامع علمی طب کودکان کشور محسوب می‌شود.
به‌گفته دکتر کاظم رهنما، رئیس بیمارستان طبی کودکان با توجه به ارائه خدمات تخصصی و فوق‌تخصصی حدود ۷۰ درصد مراجعه‌کنندگان از شهر‌های دیگر کشور و تعدادی هم اتباع هستند. آنطور که او گفته: «اغلب مراجعه‌کنندگان از قشر متوسط و پایین جامعه هستند و به لحاظ اقتصادی توان و تمکن مالی استفاده از هتل و مراکز اقامتی دیگر مانند مسافرخانه را ندارند و از این‌رو ترجیح می‌دهند در چادر مستقر شوند.» همراهی گروهی و قومی هم معضل دیگری است که به چادرخوابی پیرامون بیمارستان امام خمینی و مرکز طبی کودکان دامن می‌زند.
موضوعی که دکتر رهنما هم آن را تأیید می‌کند و می‌گوید: «در برخی از موارد به‌دلیل نگرانی از وضعیت کودک بیمار، علاوه بر پدر و مادر، خواهر، برادر، عمه، خاله، دایی و حتی پدر بزرگ و مادربزرگ هم راهی بیمارستان می‌شوند. همین حضور گروهی سبب افزایش تعداد چادرها می‌شود. چراکه همراه‌سرا، خویشاوند درجه یک را پذیرش می‌کند و سایر همراهان مجبورند در چادر مستقر شوند.»