با بی‌خیالی تمام، داریم می‌میریم! مسئولان هنوز به تصمیم قاطع نرسیده‌اند با اینکه «برهانِ قاطعِ» مرگ را در مشهد می‌بینند. هم مسئولان کم می‌گذارند و هم ما مردم به ورطه عادی شدن خطر افتاده‌ایم و هیچ چیز را جدی نمی‌گیریم حتی کمبودِ تابوت را. حتی در نوبت نشینیِ مردگان کرونایی را، حتی نبود آمبولانس و تقاضا از تاکسیرانی را برای حمل و نقل اجساد با تاکسی‌های ون را.
روزنامه جمهوری اسلامی در ادامه نوشت: انگار همه منتظرند که «دستی از غیب، برون آید و کاری بکند» والا، از پنج نماینده شهرمان، پیش از این نامه پنج امضایی به رئیس جمهور، فقط دو توئیت خواندیم و دیگر هیچ. حتی تسلیت هم نگفتند وضعیت شهر را تا مرهمی باشد بر دل داغدار کسانی که در ایلغارِ کرونا، عزیزان خود را از دست داده اند. این هم حرف من نیست که از همشهریانِ شریف شنیدم که انتظار حد اقلی‌شان یک تسلیت بود.
چند کلمه که به جمله‌ای تبدیل شود برای تسلیت! احتمالا گرفتار طرح محدودیت اینترنت بودند دوستان و برای مسائل جزئی، چون تاخت و تاز کرونا در مشهد، وقت نداشتند! عکس هاشان را دیدیم و دست‌هایی که به نشانه پیروزی بلند کرده بودند، اما دستی به یاری بر شانه شهر ندیدیم.
حق مشهد این نیست. شرایط فوق العاده است و این را همه باید درک کنند و بیش از همه دولت باید ویژه ببیند این شرایط را. ویژه برنامه ریزی و ویژه‌تر اقدام کند که زمان به سرعت دارد از دست می‌رود و مردم دارند یکی، یکی می‌میرند. با این همه، مشهد هنوز وضعیت عادی دارد، جاده‌های ییلاقات، پر تردد هستند، ترافیک در مسیر طرقبه- شاندیز، همچنان سنگین است.
دورهمی‌ها طبق تقویم تنظیمی خانواده‌ها برگزار می‌شود. برخی هیئت‌ها هم به گواه عکس‌هایی که در فضای مجازی منتشر شده است، اصلا کرونا را به رسمیت نمی‌شناسند! انگار یک مسئله معرفتی است این بیماری کشنده که می‌گویند به آن اعتقاد نداریم!
در حرم هم وقتی به افراد بی‌ماسک تذکر می‌دهی، به غیظ نگاهت می‌کنند و می‌گویند آمده‌ایم شفا بگیریم! معنای شفا را هم متوجه نمی‌شوند انگار! کاش اصحاب امر به معروف و نهی از منکر اگر نه درکنار، لااقل بعد از پرداختن به موضوع حجاب، به این مهم هم ورود می‌کردند که امروز، منکری بدتر از شوریدن علیه شیوه نامه‌های بهداشتی نیست. هیچ معروفی هم بالاتر از حفظ جان مردم نمی‌توان تعریف کرد اما…