در پی شکست تیم فوتبال ایران از ژاپن، برخی گفتند یا نوشتند ایران هم اخلاق را باخت و هم بازی را. قصد تأیید یا تکذیب این مطلب را نداشتم، اما پخش مصاحبه کارلوس کی‌روش در امارات با لباس قرمز‌رنگ تیم ملی در تلویزیون و سپس سکوت رئیس فدراسیون فوتبال درباره این گفتگو، فضا را تغییر داد.
سیدمصطفی هاشمی‌طبا در شرق نوشت: رئیس فدراسیون صرفا به آخرین مصاحبه آقای سرمربی با عادل فردوسی‌پور اشاره کرد و گفت: همین دوشنبه در برنامه ۹۰ آن را تماشا کنید. او البته یک جمله دیگر هم گفت؛ آقای کی‌روش عصبانی بوده است.
۱- گفت‌وگوی سرمربی سابق ایران کاملا نشان می‌دهد تیم ملی فقط اخلاق و بازی را نباخته، بلکه فدراسیون فوتبال (بخوانید وزارت ورزش) به‌دلیل پنهان‌کاری، پشت‌کردن به ارزش‌های ملی، اطاعت محض از یک مربی خارجی برخلاف دیسیپلین‌های فوتبال جهانی و تحمل رفتار‌های خارج از عرف او، کلا مدیریت و بهتر بگوییم قافیه را باخته است. البته این از مدت‌ها قبل معلوم بود و نگارنده در گفت‌وگوی دو ماه قبل گفت: نه تیم ملی قهرمان آسیا می‌شود و نه تیم امید به المپیک می‌رود (که البته امیدوارم این آخری غلط از آب دربیاید).
۲- آقای کی‌روش می‌گوید آقای تاج گفته وزیر به فوتبال علاقه ندارد و پول نمی‌دهد. رئیس فدراسیون بودجه تیم ملی را خرج المپیک کرده و بازیکنان و کادر فنی عصبانی و ناراحت هستند و ذکر نکات دیگری که بسیار آزاردهنده است.
آقای تاج هم می‌گوید سرمربی سابق عصبانی بوده، چون پاداش بازیکنان نرسیده بوده است. یاللعجب! تیم ملی یک کشور را به پاداش گره می‌زنند، درحالی‌که بازیکنان همه قرارداد‌های میلیاردی دارند و به این پول نیازی ندارند. این مربی گران‌بهای چند میلیون دلاری برای نرسیدن پاداش بازیکنان یا هر مسئله دیگری علیه بالاترین رکن ورزش کشور مصاحبه می‌کند که موجب شکست روحی و اخلاقی خود، تیم ملی و فدراسیون است. وقتی مربی این همه پرخاش‌جو و عصبانی است، طبعا این امر به بازیکنان نیز منتقل می‌شود.
۳- درحالی‌که هشت سال پیش فدراسیون اعلام کرد طبق قرارداد، آقای کی‌روش بر همه تیم‌های پایه نظارت دارد و همه تیم‌های پایه را هماهنگ می‌کند، اکنون می‌گویند در قرارداد، از واژه تعامل استفاده شده است! آیا معنی تعامل را قبلا نمی‌دانستند و حالا در دفاع از کی‌روش چنین می‌گویند یا مسئله دیگری در میان است؟
۴- فدراسیون فوتبال در هشت سال اخیر همه اظهارات کی‌روش درباره فوتبال ایران، مربیان ایرانی، فدراسیون و جنگ‌های حیدری - نعمتی او را به قول معروف زیرسبیلی رد کرده و حالا نیز همچنان همان روش را ادامه می‌دهد. بهتر است مردم را کم‌شعور فرض نکنند و از مربی نامداری که میلیون‌ها دلار گرفته و هرازچندی سلیقه‌های نامربوط خود را عیان می‌کند، دفاع بی‌ضابطه نکنند. کجای دنیا بازیکنی که در سال‌های گذشته ستون دفاعی تیم ملی بوده و به لطف او پرسپولیس در سال جاری به موفقیت رسیده و هیچ مشکلی ندارد، حذف می‌شود و از بازیکنان ناآماده یا کسانی که اصلا در سال جاری هیچ تیمی ندارند و بازی نکرده اند، استفاده می‌کنند تا از جانب منطقه همین بازیکن در بازی ژاپن سه گل دریافت کند و تیم ملی ضربه بخورد؟
۵- ۷۰ درصد گل‌های تیم ملی در بازی‌های اخیر روی اشتباهات فاحش مدافعان و حریفان که همه تیم‌های درجه ۲ و ۳ آسیایی بودند به ثمر رسید و تقریبا هیچ‌کدام با طراحی هافبک‌ها و مدافعان و نقشه‌های متداول فوتبال به ثمر نرسید. آیا این است تاکتیک یک تیم ملی که هشت سال زیر نظر مربی مربوطه بوده است؟
۶- ژاپن تیم ملی ایران را به‌درستی تحقیر کرد و این باید درسی باشد برای ما. آنان از مربی بومی، بازیکنان جوان و نظم و انضباط پیروی می‌کنند و ما با میلیون‌ها دلار و استفاده از یک مربی خارجی که همه‌چیز کشور ایران را به باد انتقاد‌های یک‌سویه می‌گرفت، برای اداره فدراسیون برنامه می‌داد، توقعات روزافزون داشت و... حرفی برای گفتن نداشتیم و تازه می‌گوییم از اقتصاد مقاومتی پیروی کرده‌ایم، این اقتصاد وادادگی است نه مقاومتی.
۷- تا زمانی که فقط به پیروزی می‌اندیشیم و می‌خواهیم همه عقده‌های خود را با پیروزی‌های ورزشی خالی کنیم، به رستگاری ورزشی نمی‌رسیم. عنوان‌هایی مثل فلان تیم را در هم کوبیدیم، بر فلان کشور چیره شدیم و سایر عنوان‌های تحقیرکننده تیم‌های خارجی از همین عقده ناشی می‌شود.
۸- تیم ملی متعلق به یک کشور است و در سطوح مختلف باید حمایت ملی و اداری را حس کند. اما وقتی سرمربی به‌جای تمرکز بر فعالیت تخصصی و وظایفش، خود را فعال مایشا بداند، هیچ مزیتی برای بزرگان قائل نشود و بزرگ‌تر‌ها هم ترس از ناز و ادا و تندی مربی داشته باشند، تیم ملی بی‌پشتوانه می‌شود.
۹- دقت کنید در ۴۳ سال اخیر که تیم ملی بزرگسالان ایران قهرمان آسیا نشده، افرادی مانند دهداری، مایلی‌کهن، قلعه‌نویی، قطبی و برانکو سرمربی تیم بوده‌اند. اگرچه در مسابقات جام ملت‌های آسیا چه در نیمه‌نهایی یا یک‌چهارم حذف شدیم، اما توسط خود مربیان تحقیر نشدیم. حالا در مراسم فینال یک کشور با یک میلیون جمعیت قهرمان می‌شود و ما در بازی نیمه‌نهایی به بازنده سه‌گله فینال، سه بر صفر باخته بودیم. آن هم کشوری با ۸۰ میلیون جمعیت که در منطقه تأثیرگذار است و استعداد‌هایی درخور توجه در رشته‌های متعدد ورزشی دارد. چه کسی مسئول است؟ مسئول باخت اخلاقی، ورزشی، مدیریتی و مالی فوتبال ایران کیست؟