کیهان نوشت: بهمن فرمان‌آرا نسبت به عدم مجوز خروج از کشور برای جعفر پناهی به خاطر حضور فیلمش در جشنواره فیلم کن اعتراض کرد و گفت: «... چه شرم‌آور است که در جایی زندگی می‌کنیم که فیلمساز بزرگ مملکتمان اجازه رفتن به جشنواره مهمی مثل کن که فیلم او را نشان می‌دهد ندارد. این دموکراسی است؟»
فرمان‌آرا بدون آنکه به حکم قانونی پناهی مبنی بر 20 سال محرومیت از فیلمسازی اشاره کند (علی‌رغم اینکه وی طی همین سال‌ها 4 فیلم ساخته و به جشنواره‌های خارجی هم فرستاده!) توضیح نمی‌دهد چرا در زمانی که وی مدیر تولید اشرف پهلوی بود، محکومین و متهمین قضایی نه تنها حق فیلمسازی نداشتند بلکه به آنها حق زندگی هم داده نمی‌شد!
چرا در آمریکایی که این جناب مفتخر به تابعیتش بوده و آن را مهد دمکراسی می‌دانند، پس از گذشتن حدود 40 سال از حکم قضایی رومن پولانسکی، فیلمساز معروف، به وی اجازه حضور در مراسم اسکار برای دریافت جایزه بهترین کارگردانی داده نشد؟!
اما فرمان‌آرا باید این پرسش نسل امروز را هم توضیح دهد که آیا اجازه آزاد چرخیدن و اظهار نظر کردن و فیلمسازی به وی و عدم محاکمه ایشان که در بدترین روزگار این ملت یعنی دوران ستم‌شاهی، مدیر تولید یکی از تبهکارترین عناصر آن رژیم یعنی اشرف پهلوی بوده و برخی از مستهجن‌ترین آثار به اصطلاح سینمایی مانند «در امتداد شب» را ساخته که موجب انحراف ذهنی نسل جوان شد، خیانت به دموکراسی نیست؟!