جناح بهار! بهترین عیدیشان این است که اقدام به دادن عیدی به مردم نکنند و یک مدت اجازه بدهند مردم از رایحه خوش خدمت شان در امان بمانند و با درد خودشان بسوزند و بسازند. به قول معروف: بگذار تا بگریم چون ابر در بهاران!
روزنامه ایران نوشت: «خبر این که سایت تابناک در تیتری سؤال کرده است: «مهم‌ترین عیدی جناح‌های سیاسی به مردم چیست؟» و سپس آخرین پست اینستاگرام محسن رضایی را آورده است که در نهایت او نوشته است: «اداره‌‌کنندگان و فراکسیون‌های مجلس و نیز دولتمردان و مدیران کشور باید تصمیم بگیرند تا در سال آینده، جناح‌گرایی و منافع جناحی را که به مانعی بر سر راه مردم تبدیل شده است، از پیش پای مردم بردارند. این بزرگ‌ترین عیدی به مردم است.»
سؤال اول تیتر مطلب، مرا به فکر واداشت که واقعاً جناح‌های سیاسی چه عیدی‌ای به مردم بدهند بهتر است. از جایی که بنده پس از یک ربع قرن روزنامه‌نگاری همچنان نفهمیدم چند جناح سیاسی در کشور داریم و مواضع‌شان چیست، به زعم خودم چند جناحی را تقسیم‌بندی کرده‌ام و این که چه چیزی عیدی بدهند را در ذهنم مرور کردم بد ندانستم که در آخر سال پیشنهادهایم را ارائه کنم.
جناح اصولگرا بهترین عیدیشان می‌تواند این باشد که کمی پیکان مواضع و مخالفت خود را نسبت به داخلی‌ها به سمت خارج هدایت کنند. اعضای این جناح در نظر داشته باشند دشمن در بیرون از خاک بیشتر حضور دارد و به قول معروف: اشتباه نزنی داداش!
جناح اعتدال حال که فعلاً سکان هدایت کشور را در دست دارند و دست شان باز است! حال که تورم هم تک نرخی مانده بهترین عیدیشان، پول نقد و دادن عیدی مناسب به مردم است. به قول معروف: ای که دستت می‌رسد کاری بکن!
بهترین عیدی جناح اصلاح‌طلب می‌تواند انسجام خودشان باشد. این که خودشان هوای خودشان را داشته باشند برای ما کافی است! به قول معروف به همدیگر بگویند: ما همه با هم هستیم!
جناح کارگزاران عیدی‌ای که می‌توانند به مردم بدهند این است که با مردم هی قهر نکنند، چند سال بروند و پیدایشان نشود. به قول معروف: برگرد، برگرد، پشیمون می‌شی آخر!
جناح دلواپسان حال که هم‌اکنون دوران پسابرجام را می‌گذرانیم و یک زمان خیلی در مورد برجام نقد داشتند بهترین عیدیشان این است که نام خود را به «دلواپسا برجام» تغییر دهند! (این اصلاً به قول معروف ندارد!)
جناح بهار! بهترین عیدیشان این است که اقدام به دادن عیدی به مردم نکنند و یک مدت اجازه بدهند مردم از رایحه خوش خدمت شان در امان بمانند! و با درد خودشان بسوزند و بسازند. به قول معروف: بگذار تا بگریم چون ابر در بهاران!