نه اینکه شهرام قصر شیرینی عاشق دختری از مزار شریف شد که بعد از مصرف شیشه اوردوز کرد و به بیمارستان رفت و دیگر خبری از او نیامد... نه اینکه، شهرام ساعت سه نیمه شب، سیگار به‌دست، با کیسه‌ای از دارو پر، چهره‌ای زخمی و و بدنی کبود، کف پیاده‌رو، روی دریچه هواکش موتورخانه‌ای نشسته تا گرم شود، خواب رفته... نه اینکه کمی آن‌سوتر ، جوانی هموطن دختری که شهرام عاشقش بود، جارو می‌زد... یا نه حتی حسین که 20 سالش هم نشده، با از خودش بزرگترها نشسته پای آتش، پشت "شیشه"، شکسته و رنگ به رخ ندارد... یا نه حتی مردی که سکوت کرده زیر گنبدی دراز به دراز افتاده چشم به راه فرشته مرگ خوابیده، لام تا کام حرف نمی‌زند، نه اینکه حرف نزند، نه، به گمانم این باید، احتمالا، یک پدیده کاملا طبیعی و علمی باشد که صدایی که از آستانه شنوایی یعنی بیست هزار هرتز فراتر برود، پدیده میعان رخ می‌دهد و از چشم سرازیر می‌شود... نه، هیچکدام از اینها سزاوار دلسوزی نیست مگر هم‌دردی به قدری که ادای تکلیف انسانیت کند، با دوز اندکی از عذاب وجدان که فراموش شود، نه بیشتر. نه، هیچکدام از اینها مسئله نیست، نه آوراگان افغانستانی یا هر جای دیگری و نه کارتن‌خواب‌های ایرانی، هیچ‌یک مسئله نیست، مسئله این نیست که این به‌اصطلاح گزارش یا یادداشت یا هرچه بنامندش، تکرار نوشته‌های کارتونی از سوژه‌های کارتنی است که هر از چند گاهی از کف خیابان‌ها جمع می‌شوند تا شهر پالوده شود، آن‌وقت راجع‌به آلودگی هوای تهران، انتخابات مجلس یا مثلا ویزای آمریکا بشود حرف زد... نه! مسئله این است که اگر اینها نبودند ما درباره چه باید می‌نوشتیم، چه می‌خواندیم، از چه عکس و فیلم می‌گرفتیم تا ببینیم و دلسوزی کنیم؟ دلسوزی بر ما رواتر است.
*عکاس: برنا قاسمی
کی به فکر این بندگان خداست!
متاسفانه همین کار رو دارید درباره ایدز نشون میدید و جوری رفتار میکنید که انگار یه سرما خوردگی سادست و چیز مهمی نیست و با گزارشات درام و ملودرام از مبتلایان به ایدز اون چهره وحشتناک ایدز رو می پوشونید که همین کار میتونه تو ذهن جوانان زشتی ایدز رو کم کنه
ما چه کردیم و چه خواهیم کرد در این فرصت کم ...
سهراب سپهری
وجدانا خاموش خاموشه...
نمانده اگر صبح فردایی ، به این تیره شام وجودم
خدایا چرا بازی سرنوشت ، چنین روزگاری به پایم نوشت؟
من خاكی از خاك مینو سرشت ، رسیدم به دوزخ به جای بهشت
خدایا از این غم رهایم كن
تو صبر خدایی عطایم كن
درد بی دردی علاجش آتش است.
ممنونم از خبرنگار محترم و سایت فرارو.
اصلا در شأن آقای وزیر امور خارجه هست در مورد فوتبال حرف بزنن؟!