فرارو- اصلاح طلبان با یک فهرست وارد انتخابات مجلس می‌شوند. نگاهی به فعالیت‌های سیاسی این جریان در سال گذشته نشان می‌دهد که اصلاح طلبان برای تصاحب کرسی‌های پارلمان، رسیدن به وحدت در صدر اهداف سیاسی خود قرار داده اند.
به گزارش فرارو، استقرار دولت یازدهم آن طور که انتظار می‌رفت در وضعیت تحزب و فعالیت‌های حزبی گره گشا نبود اما رسیدن موسم انتخابات توانسته است تا حدی بازار فعالیت‌های سیاسی و حزبی را گرم کند.
نشانه‌های انتخاباتی شدن جو سیاسی کشور در چند ماه پایانی سال گذشته قابل رویت بود و نشان می‌داد که دو جریان اصلی اصلاح طلب و اصولگرا آرام آرام برای مصاف پیش رو آماده می‌شوند.
از سوی دیگر بستر ظهور احزاب جدید نیز به عنوان یکی از مطالبات سیاسی مردم در دولت اعتدال گرای روحانی مورد توجه واقع شده و نشانه‌هایی از تحقق این مهم دیده می‌شد.
در اردوگاه اصلاح طلبان حزب «ندا» یا همان نسل دوم اصلاح طلبی ایجاد شده است. حزبی که در آذرماه سال گذشته مجوز فعالیت خود را از وزارت کشور گرفت و اعلام کرد که در انتخابات مجلس با شورای هماهنگی اصلاحات همسو عمل خواهد کرد.
هر چند صادق خرازی دبیر کل شورای مرکزی «ندا» در سخنانی گفته بود که اگر لازم باشد به صورت مستقل وارد عرصه انتخابات می‌شوند اما این به معنی نادیده گرفتن ضرورت همراهی با شورای هماهنگی اصلاح طلبان و شورای مشورتی رییس دولت اصلاحات نیست.
اگر چه حزب تازه تاسیس اصلاح طلبان از همان ابتدای کار مورد استقبال چهره‌های شاخص این جریان قرار نگرفت اما اعضای آن خوب می‌دانند که برای موفقیت در انتخابات آتی ناگزیر هستند از همان استراتژی وحدت اصلاح طلبان بهره گیرند.
علاوه بر «ندا»، دیگر احزاب اصلاح طلب نیز به خوب واقف‌اند که با خروج از فهرست واحد و بر هم زدن وحدت؛ شانس خود را برای پیروزی کاهش داده و کرسی‌های احتمالی را از کف خواهند داد.
اصلاح طلبان زیر چتر شورای هماهنگی
اصلاح طلبان در ماه‌های گذشته اقداماتی را برای مشخص کردن آرایش سیاسی خود آغاز کردند. نخستین گام مهم آنان همایش بی‌سابقه شورای هماهنگی جبهه اصلاحات بود که فصل جدیدی از فعالیت‌های اصلاح طلبی را نوید داد زیرا بعد از مدت‌ها فرصت جمع شدن احزاب اصلاح طلب زیر یک سقف را مهیا کرد.
یکی دیگر از دلایل اهمیت این گردهمایی که با هدف هماهنگی و اجماع حداکثری اصلاح طلبان برگزار شد این بود که امید به تکرار تجربه ای چون انتخابات ۹۲ را در میان احزاب اصلاح طلب ایجاد کرد و این پیام را داشت که شخصیت‌ها و احزاب این جناح با وحدت و اجماع حول چهره‌های شاخص این جریان می‌توانند در انتخابات پیش رو نیز نتیجه مشابهی را به دست آورند.
نگاهی به مسیر جریان اصلاح طلب نشان می‌دهد که اگر چه هر یک از احزاب این جناح (جبهه مشارکت، سازمان مجاهدین انقلاب، اعتماد ملی، مجمع روحانیون مبارز، کارگزاران، حزب اسلامی کار، مردم سالاری و مجمع نیروهای خط امام و...) تجربه‌های متفاوتی در برگزاری کنگره‌ها و گردهمایی‌ها داشته‌اند اما این جریان سیاسی تاکنون موفق به برگزاری یک همایش در قالب یک جبهه واحد نشده بودند لذا به این خاطر است که برپایی این همایش به خودی خود از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده و امید به آغاز فصل تازه ای از فعالیت سیاسی اصلاح طلبان را نوید می‌داد.
از این رو این رویداد سیاسی را می‌توان گام مهمی در وحدت اصلاح طلبان و تعمیم همگرایی فکری – سیاسی به نوعی همگرایی سازمانی – تشکیلاتی دانست. از سوی دیگر با اینکه شرایط فعلی مهیای ایجاد حزب فراگیر اصلاح طلب نیست اما برگزای همایش‌هایی اینچنین می‌تواند نقطه آغازی برای تبادل نظر و یافتن راهکار مناسب در جهت حرکت به سوی جبهه واحد و نهایتا حزب واحد باشد.
شورای مشورتی موتور محرک ایجاد وحدت
ناگفته نماند که فعالیت‌های اصلاح طلبی به شورای هماهنگی اصلاحات محدود نشده و شورای مشورتی رییس دولت اصلاحات نیز به نوعی نقش موتور محرک ایجاد وحدت در انتخابات پیش رو را بازی می‌کند. از این رو روشن است که اصلاح طلبان قصد دارند با محوریت این دو شورا وارد میدان انتخابات شده و با ارایه یک فهرست واحد احتمال کسب کرسی‌های بیشتر را ایجاد کنند.
دیگر نکته حائز اهمیت در فعالیت‌های انتخاباتی این جریان احتمال ایجاد ائتلافی نانوشته با اعتدال گرا‌ها و نیروهای نزدیک به دولت است.
شنیدن زمزمه‌هایی مبنی بر شرکت اعضای دولت در جلسات شورای مشورتی اصلاح طلبان اگر چه از سوی اعضای این شورا تکذیب شد اما از تمایل به این ائتلاف حاکیت می‌کند.
میل به ایجاد تغییر در ترکیب مجلس و تجربه انتخابات ۲۴ خرداد ۹۲ عوامل مهمی در گرایش به سوی توافق میان این دو گروه است.