نویسنده «ستیز با خویشتن» گفت: همیشه به این می‌نازیم که بزرگان ادبیات، هنر و فرهنگ کشورمان در گذشته چه کسانی بوده‌اند و چه کرده‌اند. اما بالیدن به گذشته، هنر نیست، باید بتوانیم بدون این که از جهان کنونی منقطع شویم، به گذشته خود برگردیم.
به گزارش فارس، یوسفعلی میرشکاک، در پاسخ به این سوال که چرا این روزها کلاه نمدی بر سر می گذارد و گیوه به پا می کند، اظهار کرد: این لباس ها، لباس ملی نیاکانم است و به همین دلیل هم آن ها را می پوشم.
وی تاکید کرد: تا کی باید ادای اروپایی‌ها را دربیاوریم؟ ما ایرانی ها می گوییم هویت ملی و دینی داریم اما در نحوه لباس پوشیدنمان درگیر هستیم. لباس غربی را خیلی راحت می توانیم بپوشیم، اما شرمسار می شویم که لباس ملی خودمان را بپوشیم.
تنها برای جشنواره ها لباس بومی نپوشیم
این شاعر با بیان این که با نحوه لباس پوشیدنش می خواهد پیغامی به هم زبانانش بدهد، گفت: می خواهم به مردم لرستان بگویم ضرورتی ندارد تنها برای جشنواره ها لباس لری و بومی خود را بپوشند. برای رسیدن به سبک زندگی ایرانی اسلامی باید بتوانیم در درجه نخست به لباس ملی، فرهنگ بومی و مناسبات اخلاقی خودمان برگردیم و پس از آن اگر همت کنیم معماری شهرمان را به شکل بومی و ملی بسازیم.
بدون انقطاع از جهان کنونی به گذشته برگردیم
میرشکاک همچنین گفت: متاسفانه ایرانی ها پس از پیروزی انقلاب اسلامی همیشه منتظر هستند دولت برایشان کاری انجام دهد، در حالی که دولت که سهل است، خود خدا هم برای ملت کاری نمی کند مگر آن که مردم بخواهند تغییری در شرایطشان ایجاد کنند. البته منظور این نیست که خداوند نمی تواند کاری انجام دهد، بلکه این کار را نمی کند و خود ما اگر غیرت داشته باشیم خداوند هم در راهی که پیش رو داریم کمک مان خواهد کرد.
بالیدن به گذشته هنر نیست
وی ادامه داد: همیشه به این می نازیم که بزرگان ادبیات، هنر و فرهنگ کشورمان در گذشته چه کسانی بوده اند و چه کرده اند. اما بالیدن به گذشته، هنر نیست، باید بتوانیم بدون این که از جهان کنونی منقطع شویم، به گذشته خود برگردیم. متاسفانه تصور می کنیم به دلیل این که غربی ها تکنولوژی را درست کرده اند باید لباسمان را هم از آن ها بگیریم. در حالی که خودشان اندک اندک از تمدنی که ساخته اند فاصله می گیرند.
نویسندگان در سبک های بومی کار کنند
این شاعر با اشاره به رویکرد ادبیات داستانی طی سال های اخیر، اظهار کرد: در ادبیات داستانی سعی می کنیم مانند غربی ها رمان بنویسیم، در حالی که بسیاری از شیوه های نگارشی آن ها در حال حاضر منسوخ شده است. حکایت نویسی، آثار حماسی و منظومه های عاشقانه ما هنوز می توانند پر مخاطب باشند و نویسندگان می توانند بر روی این گونه سبک ها کار کنند.