ما در طول این ده سال هر زمان رئیس جمهور به رسانه ملی می‌آمد قند در
دلمان آب می‌شد و آنقدر خوشحال می‌شدیم که دلمان می‌خواست پر بکشیم ز غصه
آزاد شویم. ولی از وقتی که مردی که آمده بود، رفته، دیگر تلویزیون،
تلویزیون نشد. به عقیده ما صحبت‌های تلویزیونی محمود خان و حسن آقا پنج
تفاوت عمده با یکدیگر دارد:
1: حسن آقا در صحبت‌هایش از مردم عذرخواهی می‌کند. اما در زمان صحبت‌های
محمود خان ما هزار بار به خاطر کار کرده و نکرده خود عذرخواهی می‌کردیم و
از همه حلالیت می‌طلبیدیم تا صحبت هایش تمام شود.
2: هیجان برنامه‌های حسن آقا را عزت ا... ضرغامی تامین می‌کند و شخص محمود
خان، چون در گزارش 100 روزه هم کل صحبت پیرامون محمود خان بود. اما در
گزارش‌ها و صحبت‌های محمود خان وظیفه هیجان برعهده خودش بود. واقعا در این
زمینه حسن آقا قابل قیاس با محمود خان نیست. حسن آقا همین جوری خشک و خالی
می‌آید صحبت می‌کند و تمام. نه لولویی، نه بزغاله‌ای، نه هاله‌ای... هیچی!
3: برای محمود خان فرقی نمی‌کرد مجری کیست. حیدری باشد یا چارلی رز یا
پیرس مورگان یا هر شخ÷ص دیگری. او در زمان مصاحبه چونان طرف را سالتو
بارانداز می‌کرد که حتی در مواردی مجری بدبخت به جای در خروج به سمت پنجره
رفته و قصد پرواز به ابدیت را داشت. روش‌های «کویسشن تو کویسشن محمود» او
را چونان در مباحثه قدرتمند کرده بود که کسی توانایي مقابله با او را
نداشت. منتها حسن آقا برای یک برنامه معمولی شبکه یک، ده ساعت بحث می‌کند
که خانوم فلانی نباشد من نمی‌آیم.
4: پس از صحبت‌های آقا محمود در تلویزیون، چونان انرژی می‌گرفتیم که قابل
وصف نيست. صحبت‌هایش که به اتمام می‌رسید شعر وصف حال ذهن ما این بود: «تو
که بانمکی یه دونه‌ای تکی هرجا که بری باهاتم، تو که جونمی مهربونمی
می‌خوام باهام... بخندی(!)» ولی صحبت‌های حسن آقا که تمام می‌شود، شعر وصف
حال ما این است: «تو هم که هر دفعه که ما رو می‌بینی غمگینی.»
5: وقتی محمود به تلویزیون می‌آمد، آنقدر راحت و صمیمی بود که همه احساس
صميميت و راحتي مي‌كردند ولی وقتی حسن آقا می‌آید چونان جدی می‌نشیند که
هرکس نداند فکر می‌کند واقعا رئیس‌جمهور است.
جالب بود.
خواهشا اینجور مطالب طنز رو بدون تعصبات سیاسی و حزبی بخونین