در فرو‌پاشیده‌ترین و چه بسا بدترین فصل یک دهه اخیر، باز هم پرسپولیس بخت قهرمانی پیدا کرده است
در فرو‌پاشیده‌ترین و چه بسا بدترین فصل یک دهه اخیر، باز هم پرسپولیس بخت قهرمانی پیدا کرده است. شاید به جرات بتوان گفت در خیلی از مقاطع این فصل، بسیاری از ناظران و تحلیل‌گران احساس کردند پرسپولیس دیگر به شکل کامل از کورس قهرمانی خارج شده و شانسی برای فتح جام نخواهد داشت.
هر اتفاق بدی که قابل تصور بود برای این تیم رخ داد؛ آنها در مقطعی طولانی از فصل، ورزشگاه آزادی را در اختیار نداشتند و این شهر و آن شهر خانه به دوش بودند، سه سرمربی عوض کردند و بحران‌های فنی متعدد را پشت سر گذاشتند، حتی خیل مصدومیت‌ها هم امان این تیم را بریده بود؛ عالیشاه می‌آمد، امیری می‌رفت، وحید می‌آمد، اورونوف صدمه می‌دید. از آن طرف سپاهان و تراکتور هم که بی‌تاب چشیدن طعم قهرمانی بودند و هزینه زیادی هم برای شکستن این طلسم انجام داده‌اند، نم پس نمی‌دادند. همه اینها در کنار هم، کار را به جایی رساند که مثلا یک ماه پیش بسیاری از اهالی فوتبال رسما و عملا پرسپولیس را از کورس بیرون دانستند. نه اینکه حالا شرایط زیرورو شده باشد، اما امروز و دست‌کم در این لحظه پرسپولیس به کورس بازگشته و تردیدی نیست که آنها این فصل هم شانس قهرمانی خواهند داشت.
دو برد سخت
چیزی که امید‌های پرسپولیس را احیا کرد، دو برد مهم پیاپی برابر استقلال و چادرملو بود. هر دو پیروزی هم در شرایط دشواری به دست آمد. سرراست و ساده‌اش این است که پیش از دربی تهران، استقلال از نظر روحی و روانی دست بالا را در اختیار داشت و بعید به نظر می‌رسید پرسپولیس آن بازی را ببرد. با این حال اشتباهات بی‌پایان کادر مدیریتی استقلال، آبی‌ها را به حاشیه برد و عزم جزم پرسپولیسی‌ها در کنار تجربه بالای بعضی بازیکنان این تیم، کار را برای قرمز‌ها در آورد. بعد هم نوبت برتری برابر چادرملو رسید؛ تیمی که در خانه و روی زمین ناهموارش به هیچ‌کس باج نمی‌دهد و در تمام این فصل تنها یک شکست ثانیه آخری و جنجالی برابر سپاهان داشته. پرسپولیس، اما این بازی را هم یک‌بر‌صفر برد و از نظر فنی استحقاق پیروزی را هم داشت. به این ترتیب حالا آنها به یک امتیازی سپاهان رسیده‌اند؛ تیمی که با توقف غیرمنتظره برابر استقلال خوزستان، حالا رتبه دومی‌اش را در خطر می‌بیند. تراکتور هم فقط یک امتیاز از پرسپولیس بیشتر دارد، هرچند بازی این هفته آنها با فولاد عقب افتاده است و در زمان دیگری برگزار خواهد شد.
تکرار فرمول همیشگی؟
پرسپولیس در ۷ فصل از ۸ فصل اخیر لیگ برتر قهرمان شده و در بسیاری از این فصول، عقب‌افتادگی‌هایش را در یک‌سوم پایانی مسابقات جبران کرده است. مثلا به یاد بیاورید که آنها در لیگ بیست‌ودوم چگونه ناگهان از زیر سایه سپاهان بیرون جستند و قهرمان شدند؛ جایی که آن توقف ناباورانه طلایی‌پوشان برابر ملوان در اصفهان کار دستشان داد. همین پارسال هم پرسپولیس تا مدت‌ها پشت سر استقلال جواد نکونام بود، اما خوابیدن آبی‌ها در باد شکست یک نیمه‌ای و سه گله پرسپولیس برابر استقلال خوزستان و تساوی خودشان برابر نساجی در قائم‌شهر همه معادلات را عوض کرد؛ پرسپولیس در تهران کامبک زد، در جدول جلو افتاد و دیگر هم این برتری را از دست نداد. حالا هم ممکن است همان سناریو تکرار شود. به هر حال هرچند به درستی از سن بالای بسیاری از ستاره‌های پرسپولیس انتقاد می‌شود، اما در عین حال آنها تجربه خیلی زیادی هم دارند و بار‌ها با چنین موقعیت‌هایی مواجه شده‌اند، بنابراین با امیدواری زیاد و استرس پایین به کار ادامه می‌دهند. در نقطه مقابل، هراس نزدیک شدن پرسپولیس در تمامی رفتار‌های سپاهان و تراکتور قابل رصد است و این ترس، شاید حتی روی عملکرد فنی این دو تیم در ادامه فصل هم تاثیر بگذارد.
