برخی وزیران پیشنهادی نمی‌دانند فروختن کلیه و مغز استخوان یعنی چه؟

آقای رئیس جمهور! اگر با فرمان اتاق بازرگانی و احزاب غیر تخصصی وزیر پیشنهاد دهید و کابینه بچینید، نتیجه و حاصلی جز ناامیدی بیشتر و بی‌اعتمادی کارگران به شما و کابینه شما نخواهد داشت.

به گزارش ایلنا، ۲۱ مردادماه رئیس جمهور منتخب در نامه‌ای اسامی ۱۹ وزیر پیشنهادی را برای اخذ رای اعتماد نمایندگان به مجلس شورای اسلامی عرضه کرد. نگاهی به فهرست وزرای پیشنهادی نشان می‌دهد که گویا بازهم قرار است سیاست‌های تعدیلی و دست راستی ادامه داشته باشد و کارگران و دهک‌های فرو دست با آزادسازی‌های بیشتر، تحت فشار مضاعف قرار بگیرند.

گرانی دوباره بنزین و حامل‌های انرژی، کاهش ارزش پول ملی و گرانی دلار، خصوصی‌سازی‌های بیشتر در صنایع و کارخانجات و به‌پیمان‌سپاری‌های گسترده‌ی تمام خدمات و پروژه‌ها، دستاورد‌های احتمالی تیم اقتصادی پیشنهادی مشاوران پزشکیان است که می‌تواند اوضاع را به نفع یک‌درصدی‌ها و به ضرر قاطبه‌ی مردم به سمت بحران بیشتر پیش ببرد.

کارگران و بازنشستگان به اضافه‌ی خانواده و افراد تحت تکفل‌شان، بیش از ۶۵ درصد جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند؛ این جمعیت انبوه در انتخابات چهاردهمین دوره ریاست جمهوری به نفع مسعود پزشکیان به میدان آمدند و توانستند ورق را به نفع رئیس جمهور منتخب برگردانند. اما آیا پزشکیان و مشاوران او، در انتخاب کابینه به مصالح و منافع جمعی کارگران توجه داشته‌اند؛ آیا حق مشارکت طبقه‌ی کارگر ادا شده است؟

«احسان سهرابی» فعال کارگری در پاسخ به این سوالات و در ارتباط با لیست وزرای پیشنهادی به خصوص افراد تیم اقتصادی می‌گوید: متاسفانه شعار‌های قبل از انتخابات با واقعیت‌های بعد از انتخابات، از زمین تا آسمان تفاوت دارد؛ متاسفانه کارگران دچار یاس و ناامیدی شده‌اند، چرا که در این سال‌ها جریانات مختلف را تجربه کرده‌اند و در نتیجه تجربیاتی که به دست آورده‌اند، بی‌اعتماد و ناامید شده‌اند، ناامید از قوانین و بخشنامه‌های غیر حمایتی و آرای صادره دیوان عدالت اداری، از لوایح پیشنهادی ضد کارگری دولت، از قوانین پارامتریک و افزایش سن بازنشستگی در مجلس و از پابرجا ماندنِ دادنامه ۱۷۹ هیات عمومی دیوان عدالت و حمایت از تصمیمات غیرقانونیِ دستمزد در شورای عالی کار و همچنین وضعیت بلاتکلیف کارگران پیمانکاری، معطل در مجمع تشخیص مصلحت.

او با بیان اینکه «آیا غده سرطانی تبعیض بالاخره خشکانده خواهد شد» خطاب به رئیس جمهور جدید می‌گوید: ما کارگران نگرانیم، بسیاری از وزرای پیشنهادی نمی‌دانند فقر چیست!

سهرابی ادامه می‌دهد: این وزیران به کلی نمی‌دانند شرمنده خانواده بودن یعنی چه و چه طعمی دارد؛ فروختن کلیه و قسمتی از مغز استخوان را نمی‌توانند هضم کنند. گزارشات ترک تحصیل و مهاجرت نخبگان و ورزشکاران را نمی‌بینند. سیاه پوش شدن هر روز ۵ خانواده کارگری به خاطر فوت نان‌آور در اثر حادثه ناشی از کار را درک نمی‌کنند؛ صدای گریه مردی اخراجی و بغض‌های در گلو شکسته‌ی کارگران را نمی‌شنوند. فریاد کولبران کردستان و سوخت‌برانِ سیستان و بلوچستان به گوششان نمی‌رسد.

به گفته این فعال کارگری، اغلب این وزرا که در نامه‌ی معرفی به مجلس شورا می‌بینیم، با پیشنهاد جناح‌های سیاسی و حافظان وضع موجود که از امتیازات و رانت‌های سیاسی و اقتصادی بهره‌مند هستند، پیشنهاد شده و به گزینه‌ی اول وزارت دولت تبدیل شده‌اند.

این فعال کارگری می‌افزاید: بسیاری از این وزیران پیشنهادی، نگاه‌های دست راستی و لیبرالی دارند و شعار اصلی‌شان، «اصلاح و انضباط» است، اصلاح و انضباطی که قرار است دوباره بر سر کارگران و فرودستان کشور آوار شود و منفعت‌طلبان و دلّالان را به قدرت و ثروت بیشتر برساند.

سهرابی بازهم خطاب به مسعود پزشکیان به عنوان رئیس جمهور منتخب مردم و کارگران می‌گوید: لطفاً ذوب در جریان‌های غالبِ زر و زور نشوید؛ کارگران وزیری می‌خواهند که بفهمد روز گرم و اشعه فرابنفش صرفاً برای کارمندان نیست، که به خوبی بداند گرمای بالای ۵۰ درجه سانتیگراد در صنعت و پالایشگاه یعنی چه، تا به خوبی درک کند در تعطیلی اجباری صنعت به خاطر کنترل حامل‌های انرژی بازهم از جیب کارگران خرج می‌شود تا مرخصی استحقاقی منفی در کارنامه آخر سال‌شان درج و محاسبه شود.

او تاکید می‌کند: آقای رئیس جمهور! اگر با فرمان اتاق بازرگانی و احزاب غیر تخصصی وزیر پیشنهاد دهید و کابینه بچینید، نتیجه و حاصلی جز ناامیدی بیشتر و بی‌اعتمادی کارگران به شما و کابینه شما نخواهد داشت.

این فعال کارگری در پایان تصریح می‌کند: کارگران وزیری می‌خواهند از جنس خودشان و لاغیر؛ کارگران «سهم» نمی‌خواهند، «عدالت» می‌خواهند، فقط و فقط به دنبال حق و حقوق‌شان هستند؛ ما کارگران ایران‌مان را از جان و دل دوست داریم؛ ما در سرزمینی زندگی می‌کنیم که به راستی ثروتمند است، حق ما کارگرانِ شاغل یا بازنشسته وضعیت موجود نیست؛ اصلاً حقِ ما «این» نیست.