نقد همزمان جلایی‌پور به اپوزیسیون و تندرو‌های داخلی

حمیدرضا جلایی پور در روزنامه هم میهن نوشت: مسئله فلسطین و آرمان فلسطین قبل از انقلاب۵۷ هم وجود داشت و امروز با مواضع اخیر حماس هم روشن‌تر شده است که خود اسرائیل (در نظر و عمل) و آمریکا (در عمل، چنان‌که در وتوی اخیرش متبلور شد) تنها موانع تشکیل دولت مستقل فلسطینی‌اند، و نه ایران که به آن رای مثبت داد.

بااین‌حال، روشن است که اسرائیل می‌کوشد مثل دو دهه گذشته پروژه امنیتی‌سازی ایران را پیش ببرد، از ایران مترسکی برای کاهش فشار روی خودش و ایجاد ائتلاف با کشور‌های منطقه بسازد و در دشنه‌زنی به ایران در خارج و داخل مرزهایش پیشروی کند. حمله اسرائیل به ساختمان دوم سفارت ایران در سوریه گام جدید اسرائیل آپارتایدی و خطای راهبردی آن بود که باز بخش بزرگی از اپوزیسیون با محکوم نکردنش نشان دادند منافع ملی و قوانین بین‌المللی برایشان اهمیت و اولویتی ندارد.

پاسخ ایران به حمله اسرائیل اشغالگر در عملیات وعده صادق نیز رخداد بزرگی بود که باز بخش بزرگی از اپوزیسیون نتوانست اهمیتش را دریابد. برجام مهم‌ترین شاهکار دیپلماتیک و مؤلفه قدرت نرم ایران و وعده صادق مهم‌ترین شاهکار بازدارنده سخت ایران در دهه‌های اخیر بوده است. نیرویی که نتواند این واقعیت را ببیند و چنان از روزمرگی‌های سیاسی و اختلاف‌های دیگر ارتفاع بگیرد که اهمیت این دو مؤلفه در قدرت و منافع ملی ایران را درک کند به ضعف و عدم صلاحیت خودش گواهی می‌دهد.

وعده صادق نشان داد که سرمایه‌گذاری همه دولت‌های پس از جنگ بر بازدارندگی موشکی و سرمایه‌گذاری دهه اخیر ایران بر پهپاد‌ها در دفاع ملی کارساز بوده است. وعده صادق مصداق روشنی از دفاع مشروع مطابق قوانین بین‌المللی، با اهداف نظامی، بدون تلفات انسانی و به قصد پیشگیری از جنگ بود و به‌خاطر عقلانیت قابل توجهی که در اجرای آن بارز بود به جنگ نیانجامید، بر قدرت ملی افزود و ایران را به نسبت چند ماه پیش در برابر جنگ پرشدت، حمله نظامی و پیشروی‌های اسرائیل مصون‌تر کرد. بااین‌حال، پایدارسازی دستاورد‌های صبح صادق نیازمند تقویت دیگر مؤلفه‌های قدرت ملی، از جمله دیپلماسی تواناتر، اقتصاد توانمندتر و افزایش انسجام داخلی و رضایت عمومی شهروندان است.

متاسفانه شواهد نشان می‌دهد برای عملیات موفق و مدبرانه وعده صادق به قدر کافی پیوست‌های دیپلماتیک و مربوط به سیاست داخلی و اقتصاد تمهید و عملیاتی نشده است. به جای انسجام داخلی و افزایش همبستگی ملی و رضایت عمومی شهروندان، در هفته‌های گذشته شاهد احکام قضایی و تجدید طرح گشت ارشاد بوده‌ایم که بر شکاف‌ها و نارضایتی می‌افزاید و ناعادلانه است.

متاسفانه همین سوءحکمرانی‌ها زمینه‌سازی کرده است برای این واقعیت تلخ که دانشجویان ایرانی حتی به نسبت دانشجویان آمریکایی حساسیت و اعتراض کمتری به نسل‌کشی اسرائیل نشان می‌دهند. آمریکایی که عملاً پشتوانه نسل‌کشی اسرائیل می‌شود و در دانشگاه‌هایش معترضان به نسل‌کشی سرکوب می‌شوند صلاحیت و مشروعیت اخلاقی پند و اندرز حقوق بشری به کشور‌های دیگر را ندارد، ولی صداوسیما و حکمرانانی که از برخورد با دانشجویان معترض در ایران حمایت می‌کنند و از گشت ارشاد و احکام قضایی ناعادلانه طرفداری می‌کنند هم صلاحیت نقد سرکوب در آمریکا را از دست می‌دهند و در جامعه ناراضی نسبت به سهمگین‌ترین جنایات جنگی اسرائیل اشغالگر حساسیت‌زدایی می‌کنند.

با این حال، سوءحکمرانی‌ها نباید قطب‌نمای اخلاقی شهروندان آگاه و نیرو‌های سیاسی ملی را از کار بیاندازد و صدای اعتراض‌شان به نسل‌کشی و سرکوب و تجاوز اسرائیل کودک‌کش به میلیون‌ها فلسطینی و سفارت ایران را کوتاه کند. در همین بزنگاه‌ها و با همین شاقول‌های مرزگذار است که عیار ملی و اخلاقی بودن نیرو‌ها سنجیده می‌شود.