تفال به حافظ ۱۵ آذر ۱۴۰۰؛ هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

فرارو- فال گرفتن از  آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.  

هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

وان که این کار ندانست در انکار بماند

اگر از پرده برون شد دل من عیب مکن

شکر ایزد که نه در پرده پندار بماند

صوفیان واستدند از گرو می‌همه رخت

دلق ما بود که در خانه خمار بماند

محتسب شیخ شد و فسق خود از یاد ببرد

قصه ماست که در هر سر بازار بماند

هر می‌لعل کز آن دست بلورین ستدیم

آب حسرت شد و در چشم گهربار بماند

جز دل من کز ازل تا به ابد عاشق رفت

جاودان کس نشنیدیم که در کار بماند

گشت بیمار که، چون چشم تو گردد نرگس

شیوه تو نشدش حاصل و بیمار بماند

از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر

یادگاری که در این گنبد دوار بماند

داشتم دلقی و صد عیب مرا می‌پوشید

خرقه رهن می‌و مطرب شد و زنار بماند

بر جمال تو چنان صورت چین حیران شد

که حدیثش همه جا در در و دیوار بماند

به تماشاگه زلفش دل حافظ روزی

شد که بازآید و جاوید گرفتار بماند

شرح لغت: پرده‌ی پندار: حجاب گمان باطل / فسق: به کسر اول و سکون دوم فرو گذاشتن حکم خدای، نافرمانی

تفسیر عرفانی:

هرکس رازدار باشد در درگاه یار باقی خواهد ماند، اما آن کس که پرده در باشد، در ناآگاهی ست. مقصود او از این شعر این است آنان که در مسیر عشق گام بر می‌دارند، باید پرده پوش اسرار غیب باشند و راز دلشان را همواره در ضمیر خود نگاه دارند. در این صورت، در آستان یار، باقی خواهند ماند. اما اگر اسرارشان آشکار شود، جایی در درگاه دوست ندارند.

تعبیر غزل:

به زودی مشکلات تو حل می‌شود و به موقعیتی می‌رسی که دور از انتظار شماست. مراقب باش ایمان خود را از دست ندهی. اگر قصد کاری داری زودتر اقدام نما!