فرارو- سال ۲۰۲۰ را بایستی سالی عجیب و خاص در تاریخ بشریت دانست. در این سال، پاندمی (شیوع جهانی) ویروس کرونا موجب شد تا جهان وارد مرحله جدیدی در حوزه‌های مختلف شود که به زعم بسیاری، به مثابه نوعی عزیمت از جهان سنتی و قواعد و رویه‌های عادی آن به سمت نوع جدیدی از جهان بود که ابتکار، خلاقیت و حتی سبک زندگی جدید، اصلی‌ترین مولفه‌های آن به شمار می‌آیند. موضع گیری‌ها در قبال سال ۲۰۲۰ نیز حاکی از وجود دیدگاه‌های مختلف در رابطه با آن هستند. برخی همچون تیتر اخیر "نشریه تایم" بر این باورند که "سال ۲۰۲۰، بدترین سال در تاریخ بشریت بوده" و برخی دیگر، برعکس، این سال را پر از رویداد‌هایی می‌دانند که در عین مشکل‌زا بودن، می‌توانند آغازی بر گشودنِ فصلی جدید و نوین در تاریخ بشریت باشد. فصلی که در آن ابتکار و نوآوری، برجسته‌ترین مولفه‌ها هستند.
با این همه، بسیاری از آن دسته از افرادی که از جنبه‌ای مثبت (بر اساس رویکردِ تبدیلِ بحران به فرصت) به سال ۲۰۲۰ می‌نگرند، به طور خاص به نقش مثبت بحران پاندمی ویروس کرونا در کاسته شدن از روند رو به رشد و فزاینده آلوده‌شدن کره زمین (توسط آلاینده ها) و ایجاد تغییرات منفی آب و هوایی، اشاره می‌کنند. در واقع، این دسته از افراد بر این باورند که تغییرات آب و هوایی، یعنی همان بحرانی که جوامع بشری به دنبال تشدید فعالیت‌های صنعتی در اقصی نقاط جهان با آن رو به رو بوده اند، با وقوع پاندمی ویروس کرونا، تا حدی تلطیف شده و اکنون کره زمین و محیط زیست، اندکی فرصت یافته اند تا تنفس کرده و انسان‌ها نیز قادرند تا حدی از مزایای این وضعیت استفاده کنند.
به گزارش فرارو، در این زمینه به طور خاص می‌توان به این نکته اشاره کرد که آژانس اطلاعات انرژی آمریکا اعلام کرده که در سال ۲۰۲۰، جهان تحت تاثیر پاندمی ویروس کرونا، حدودا ۶ درصد کمتر از سال‌های مشابه، سوخت‌های فسیلی استفاده کرده است. این مساله نقش بسیار مهمی در کاستن از آلاینده‌های موجود در جو و پاکیِ هر چه بیشتر هوا در اقصی نقاط جهان بازی کرده است. از سویی، تحت تاثیر مقررات قرنطینه و همچنین اعمال محدودیت‌های رفت و آمد در کشور‌های مختلف جهان، تا حد زیادی از میزانِ استفاده انسان‌ها از وسایل نقلیه (در اشکال مختلف آن) کاسته شده که این موضوع را نیز باید به نفع محیط زیست و بحران تغییرات آب و هوایی دانست.
به طور مثال، داده‌ها و نمودار‌های رسمی، حاکمی از کاهش چشمگیر حمل و نقل خودرویی در شهر‌های بزرگ جهان نظیر لندن، برلین، میلان، نیویورک، پاریس، و شانگ‌های هستند. جدای از این، استفاده از خطوط هوایی در جهان نیز کاهش بی سابقه‌ای را نشان می‌دهد که تمامی این‌ها جدای از وارد آوردن خسارت‌های هنگفت به شرکت‌های هوایی، شرایط مناسب آب و هوایی را در جهان حاکم کرده است. امری که نتیجه آن به وضوح در اقصی نقاط جهان قابل مشاهده است.
*روند کاهشی ترافیک خودرویی در برخی شهر‌های بزرگ جهان (تحت تاثیر پاندمی کرونا)
*روند کاهشی میزان حمل و نقل هوایی جهان در سال ۲۰۲۰ (تحت تاثیر پاندمی کرونا)
با این همه، تاثیر مثبت بحران شیوع ویروس کرونا بر تغییرات اقلیمی، می‌تواند فارغ از تاثیرگذاری موقتِ (مثبت) خود، در ادامه راه و با رفع پاندمی ویروس کرونا (با توجه به آغاز فرآیند واکسیناسیون کرونا در اقصی نقاط جهان)، وضعیتی را ایجاد کند که محیط زیست و آب و هوای جهانی، چندین برابر بیشتر از قبل، در اثر فعالیت‌های اقتصادی و صنعتی تحت تاثیر قرار گیرند و به سمت آلوده شدن پیش روند.
استدلال اصلی بسیاری از کارشناسان و تحلیلگرانی که در این زمینه اعلام هشدار می‌کنند نیز مبتنی بر این گزاره است که پاندمی کرونا موجب شد تا بسیاری از فعالیت‌های صنعتی و اقتصادی، به دلیل ضرورت ممنوع شدن تجمع افراد در محیط‌های کاری، کاهش قابل توجهی را تجربه کنند. با این حال، پایان یافتن بحران شیوع ویروس کرونا می‌تواند بار دیگر از سرگیری فعالیت‌های اقتصادی و صنعتی، در مقیاسی به مراتب گسترده‌تر را با هدف جبران خسارات ناشی از پاندمی کرونا، به دنبال داشته باشد.
در این راستا، احتمالا کشور‌های مختلف جهان، شاهد جهش و اوج گیری قابل ملاحظه فعالیت‌های اقتصادی و صنعتی در دوره پساکرونا خواهند بود. امری که متعاقبا آلودگی بیشتر محیط زیست و آب و هوا را به دنبال خواهد داشت و وقفه‌ای که در دوره پاندمی ویروس کرونا در روند آلوده شدن محیط زیست ایجاد شده بود را صرفا به یک فرصت تنفس محدود برای کره زمین تبدیل می‌کند. از این رو، باید توجه داشت که خطر افزایش قابل توجه میزان آلودگی هوا و ومحیط زیست
در دوره پساکرونا، موضوعی کاملا جدی است. مساله‌ای که حتی بسیاری از افکار عمومی در اقصی نقاط جهان، بر این باورند که از اهمیتی به اندازه خودِ بحران شیوع ویروس کرونا برخوردار است.
اغلب انسان‌ها فکر می‌کنند که مساله تغییرات آب و هوایی به اندازه مساله بحران پاندمی کرونا، جدی است.میزان درصد موافقت یا عدم موافقت افراد (در کشور‌های مختلف جهان) با ضرورت جدی تلقی شدن بحران تغیرات آب و هوایی
