فرق شیطنت با بیش‌فعالی چیست؟

یک روان‌شناس گفت: کودکانی که بیش‌فعالی دارند معمولا علایم آن را در مکان‌های متعدد مثل خانه، مدرسه، بازی با دوستان و ارتباط با خویشاوندان از خود بروز می‌دهند و هیچ ابایی از طرز برخورد دیگران ندارند.

به گزارش ایسنا، عاطفه رضایی ، با بیان این‌که اختلال بیش‌فعالی یکی از اختلالات شایع و در عین حال پیچیده‌ای است که به سختی تشخیص داده می‌شود، اظهار کرد: کودکانی که بیش‌فعالی دارند سه علامت پرتحرکی، کمبود توجه و تمرکز و اعمال تکانه‌ای (کارهای ناگهانی و غیرقابل پیش‌بینی) را به صورت مکرر و در مدت‌زمان طولانی (مثلا شش ماه) از خود بروز می‌دهند.

این روان‌شناس ادامه داد: کودک بیش‌فعال در اغلب موارد با دست‌هایش بازی می‌کند و در جایش می‌لولد. همچنین معمولا کلاس را ترک می‌کند، زیاد از حد می‌دود و می‌پرد، بازی‌های پر سر و صدا را ترجیح می‌دهد، به نظر می‌رسد که همیشه در حال حرکت است، زیاد صحبت می‌کند. از توجه به جزییات ناتوان است، اغلب قادر به پیگیری دستورات یا اتمام کارها نیست و وسایل شخصی خود را گم می‌کند.

وی با اشاره به این‌که بیشتر کودکان بیش‌فعال، هر دو مشکل پرتحرکی و ناتوانی در تمرکز را با هم دارند، افزود: محققان روان‌شناسی معتقدند که اختلال بیش‌فعالی موروثی است، با این وجود تحقیقات در این زمینه همچنان ادامه دارد، این در حالی است که پسران سه برابر دختران در معرض این اختلال قرار دارند و به طور معمول، بیش‌فعالی دختران که به صورت بی‌توجهی و نادیده‌گرفتن موضوعات پیرامون بروز می‌کند، 5 سال بعد از پسران تشخیص داده می‌شود.

رضایی تصریح کرد: دختران دبستانی که بیش‌فعالی دارند، دانش‌آموزانی کم‌دقت یا بی‌دقت‌اند. در آموختن مهارت‌های آموزشی و حل مسئله ضعیف هستند و به جزییات و موضوعات محیط پیرامون خود توجه ندارند. اما معمولا پرخاشگر نیستند؛ در واقع، بچه‌های باهوشی که نشانه‌های ضعیفی از بیش‌فعالی دارند ممکن است این علایم را سال‌ها یدک بکشند تا زمان مدرسه رفتن فرا برسد و مجبور به دریافت برنامه‌های منظم چندمنظوره همراه با مدیریت زمان باشند.

این روان‌شناس خاطرنشان کرد: هیچ آزمایشی وجود ندارد که با انجام آن بتوان گفت کودک دچار بیش‌فعالی است. اما اغلب روان‌پزشکان با دریافت تاریخچه خانوادگی، جزییات پرسش‌هایی که انجام می‌دهند، همچنین بررسی رفتار و میزان اهمیت آن بر اساس سن و سال کودک احتمال ابتلا به اختلال مذکور را تشخیص می‌دهند. البته پزشکان و روان‌درمان‌گران باید عواملی مانند عصبانیت، اختلال یادگیری، افسردگی، طلاق یا بیماری اعضای خانواده را هم در نظر بگیرند.

وی با تاکید بر این‌که روان‌درمانی به همراه دارودرمانی و تغییرات زندگی روزانه کودک، می‌تواند شرایط را بهبود دهد، یادآور شد: علایم بیش‌فعالی خفیف معمولا با مشاوره‌درمانی کاهش می‌یابد.