فرارو- یک کارشناس مسائل بین الملل درباره اظهار نظر برخی منتقدان به توافق ژنو که دولت و موافقان این توافق را به خوش خیالی نسبت به آمریکا و غرب متهم میکنند گفت: هنری جان تمپل، نخست وزیر انگلستان درسال‌های ١٨۶٠ – ١٨۵٠ یک جمله‌ای دارد که در تاریخ و روابط بین الملل در جهان ماندگار شد و آن این است که «انگلستان دوستان یا دشمنان دائمی ندارد، تنها منافع دائمی دارد».
داوود هرمیداس باوند استاد دانشگاه با بیان این مطلب در گفتگو با فرارو گفت: این جمله در حال حاضر به الگویی برای همه کشورهای جهان تبدیل شده است و تلاش دارند روابط خود را بر این اساس تنظیم کنند. به این معنا که کشورهای جهان تلاش دارند منافع ملی را سر فصل روابط خود با جهان قرار دهند.
وی افزود: در همین راستا کشور‌ها بنابر مقتضیات، شرایط روز و همچنین منافع ملی حتی با دشمنان دیروز خود باب دوستی را باز می کنند و وارد مذاکره و مفاهمه می شوند.
این کارشناس مسائل بین الملل ادامه داد: وینستون چرچیل نخست وزیر و سیاستمدار صاحب نام انگلیس در سال‌های جنگ جهانی دوم گفته بود «من برای پیشرفت کشورم حاضرم دست در دست شیطان هم بگذارم.» فارغ از بحث ارزش گذاری این اظهار نظر و اینکه آیا این رویکرد به لحاظ اخلاقی درست است یا خیر باید گفت که این واقعیت سیاست در جهان است.
باوند با بیان اینکه بنابراین تردیدی وجود ندارد که ایران نباید دشمنی دائمی با کشورهای جهان داشته باشد و باید روابط خود را در عرصه بین الملل بر اساس مصالح و منافع خود تنظیم کند، گفت: فراموش نکردیم که پس از حوادث ۱۱ سپتامبر، در منطقه تنها کشوری که بر اساس یک نوع رابطه اعلام نشده با آمریکا بیشترین نفع را برد جمهوری اسلامی ایران بود.
وی افزود: همکاری‌های مشترک ایران و آمریکا در افغانستان، تهدیدی که علیه کشورمان روز به روز در حال گسترش بود یعنی خطر القاعده و سلفی‌گری را بدون آنکه از جانب ایران حتی یک گلوله شلیک شود دور کرد و از این همکاری سود برد. بنابراین دشمنی دائمی فلسفه‌ای وجودی ندارد و تنظیم روابط ایران با جهان باید به ظن غالب باشد نه به ضرس قاطع.
این استاد دانشگاه ادامه داد: کسانی که فکر میکنند نباید با جهان روابط سازنده‌ای داشت و همچنان همانند دوران جنگ سرد ایران باید روابط بین المللی خود را بلوک بندی کند و با برخی رابطه داشته باشد و برخی را هم همچنان در فهرست دشمنان قرار دهد، این افراد درک درستی از روابط بین المللی ندارند.
باوند با بیان اینکه سیاست عبارت است از هنر و فن تشخص موقعیت‌ها برای استفاده بهینه درمنافع ملی گفت: چین در دوره‌ای یعنی در جنگ ویتنام وارد جنگ با آمریکا شد و سالها روابط دو کشور زیر سایه تنش و تخاصم بود اما همین کشور در دوره دیگری تصمیم گرفت برای تامین منافع کشور و بالطبع مردمش دست دوستی به سوی ایالات متحده آمریکا دراز کند که همین امر شکوفایی چین در جهان را به دنبال داشت.
این کارشناس مسائل بین الملل افزود: این الگو باید در دستور کار جمهوری اسلامی ایران هم قرار گیرد و اگر منافع ایران ایجاب کرد بهبود روابط تهران – واشنگتن در دستور کار قرار گیرد.
وی ادامه داد: تا وقتی که روابط ایران و آمریکا بر پایه تنش و تخاصم باقی بماند، تامین منافع ایران در جهان و برقراری روابط با کشورهای تاثیر گذار در روابط بین الملل آسان نخواهد بود و جمهوری اسلامی ایران مجبور است تامین منافع خود را از طریق باج دادن به کشورهای همچون چین و روسیه پیگری کند که این یعنی پرداخت هزینه‌های بی‌مورد از جیب مردم.
باوند با تاکید بر اینکه منتقدان توافق ژنو بهتر است برای مدتی عینک بدبینی‌های خود را با عینک خوشبینی تعویض کنند، گفت: در دوره‌ای بر پایه سیاست‌های که همین مخالفان توافق ژنو از آن حمایت می‌کردند بنا نهاده شده و کشور اداره شد.
این استاد دانشگاه افزود: حاصل آن سیاست‌ها در ۸ سال گذشته که در سیاست خارجی بر تهاجم، حریف طلبیدن، ایجاد تنش در روابط با جهان مبتنی بود، هدایت کشور به لبه پرتگاه بود. شاید اگر انتخابات ریاست جمهوری یازدهم نبود ایران اوضاع بدتر هم می شد.
وی ادامه داد: حال نظام بر پایه یک رویکرد عقلانی برای ادامه حیات و بقای کشور تصمیم گرفته است که روش گذشته را جایگزین کند و بر اساس یک راه مسالمت آمیز مبتنی بر گفتگوی سازنده کشور را از خطر سقوط نجات دهد.
این کارشناس مسائل بین الملل تصریح کرد: این خواست مردم ایران هم هست، آنهایی که در فضای بی‌تفاوتی پای صندوق‌های رای حاضر شدند و با انتخاب متفاوت خود، پیام درخواست تغییر را هم به گوش مسوولان داخلی رسانند و هم جهانیان.
باوند در خاتمه گفت: بر اساس همین خواست مردم ایران، دولت ایران وارد مذاکرات سازنده و تعامل با قدرت‌های جهانی شد انعکاس این تعامل در گام نخست توافق هسته‌ای با گروه ۱+۵ موسوم به برنامه اقدام مشترک تبلور یافت. این راهی است که اکنون نظام به درستی پیش گرفته است و باید با حمایت همه جانبه به منظور تامین منافع کشور ادامه پیدا کند تا توافقی مرضی الطرفین حاصل شود.
چگونه اقتدار کلیسای کاتولیک و نفوذ روحانیت در فرانسه از بین رفت؟
پاپ و موسولینی: اتحاد نامقدس مخفی؛ چگونه کلیسای کاتولیک با موسولینی همبستر شد؟
آیا صدام حسین واقعا «دیوانه خاورمیانه» بود؟
از کشتن افراد عینکی به جرم روشنفکر بودن تا حذف پول و مذهب از مناسبات اجتماعی / فاجعهبارترین حرکت قرن بیستم برای ساخت اتوپیای روستایی
چه میشد اگر مسوولین رده بالای ما هم مثل ایشان ...
چون کشور ما اسلامی ست سکولار نیست.
اما کشور ما جمهوری اسلامی هست! فرارو جان.
الگوی ما در سیاست نخست وزیر انگلستان است یا پیامبر اسلام و حضرت علی علیهم السلام!
ما با مستکبران شرق و غرب هیچ دوستی نداریم.