در دهه ۱۹۵۰ سیا و نیروی هوایی آمریکا با اسکانک ورکس لاکهید مارتین و مهندس کلارنس کلی جانسون همکاری کردند تا طی پروژه‌ای، موفق‌ترین هواپیما‌های جاسوسی جهان را بسازند. سازمان سیا با جانسون قراردادی برای ساخت اولین هواپیمای جاسوسی U-۲ بست. جانسون این هواپیما را در کمتر از ۱۳ ماه طراحی کرد که این مدت زمان باورنکردنی بود.
به گزارش خبرآنلاین، آنها پرواز‌های هوایی از روی اتحاد جماهیر شوروی را در سال ۱۹۵۶ آغاز کردند و روس‌ها توانستند هواپیما را حتی در لبه فضا، در ارتفاع ۸۰۰۰۰ فوتی ردیابی کنند. سیا، نیروی هوایی و جانسون می‌دانستند که نیاز به هواپیمایی جایگزین دارند که بسیار سریعتر باشد و بتواند در برابر موشک‌ها از خود محافظت کند؛ بنابراین جانسون با نام رمز "Oxcart" کار بر روی A-۱۲ را آغاز کرد.
پروژه حساس و مخفیانه بود و این رمزنگاری نیز دو دلیل داشت، دلیل اول این بود که فناوری پیشرفته لاکهید مارتین در حال توسعه بود و دوم نیز این بود که ایالات متحده مخفیانه موادی را برای ساخت این جت‌ها از داخل اتحاد جماهیر شوروی خریداری می‌کرد. بنابراین، کار و آزمایش مستلزم محرمانه بودن بود.
پس از پرواز با U-۲ و سپس A-۱۲، تیم آزمایش را به قسمتی دورافتاده از صحرا در نوادا به نام Groom Lake، بستر دریاچه خشک شده منتقل کرد. نام آن منطقه ۵۱ بود.
گرما در مرحله طراحی برای جانسون یک معضل ایجاد کرد. پرواز با هواپیما برای ساعت‌ها با سرعت ۳ ماخ، فولاد و آلومینیوم مورد استفاده در تولید هواپیما را ذوب می‌کند. پوسته هواپیما تا بیش از ۸۰۰ درجه گرم می‌شد، داخل کابین تا ۵۰۰ درجه گرم می‌شد. خلبانان مجبور بودند لباس فضایی مخصوص یخچال بپوشند تا نسوزند. یک راه حل کارساز بود: ساخت ۹۰ درصد هواپیما با آلیاژ تیتانیوم. تیتانیوم مورد نیاز بود، اما ایالات متحده در آن زمان منبع زیادی نداشت. آنها تصمیم گرفتند تیتانیوم را از بزرگترین تامین کننده جهان، یعنی اتحاد جماهیر شوروی خریداری کنند.
اینکه شوروی از ماجرا بو نبرد کار سختی بود، اما سیا از شرکت‌ها و اشخاص ثالث استفاده کرد. A-۱۲ بر فراز اتحاد جماهیر شوروی پرواز کرد و از جنگنده‌ها و موشک‌های ساخته شده با تیتانیوم تامین شده توسط شوروی پیشی گرفت.
اغلب SR-۷۱ ملقب به «پرنده سیاه» به عنوان سریع‌ترین هواپیمای تولیدی نظامی شناخته می‌شود. اما چیزی که اکثر مردم متوجه نمی‌دانند این است که A-۱۲ سریعتر بود. موتور پرت‌اند ویتنی J ۵۸ نصب شده بر روی A-۱۲ اولین موتور USAF بود که برای مدت طولانی در سرعت‌های بیش از ۳ ماخ و ارتفاعات بالای ۸۰هزار فوت واجد شرایط کار می‌کرد. بعد‌ها SR-۷۱ از همین موتور استفاده کرد.
ویژگی منحصر‌به‌فرد این موتور شامل تخلیه مقداری از هوای پرفشار از کمپرسور، دور زدن محفظه‌های احتراق و توربین و تزریق این هوا به قسمت جلویی پس‌سوز است. ترکیبی از سیستم بای‌پس جریان هوا که هوا را مستقیماً به پس‌سوز می‌رساند تا مانند یک رم جت عمل کند. از آنجایی که سوخت هواپیما‌های معمولی در چنین دما‌های بالایی به مشکل می‌خورد، سوخت جدیدی به نام JP-۷ ساخته شد.
این هواپیما به رنگ سیاهی با طیفی از آبی رنگ آمیزی شده بود، زیرا متوجه شدند که این رنگ گرما را سریعتر از تیتانیوم خالی دفع می‌کند. A-۱۲ اولین بار در سال ۱۹۶۲ پرواز کرد، در سال ۱۹۶۷ عملیاتی شد و تا اواخر سال ۱۹۶۸ برای سیا پرواز کرد. حداکثر سرعت آن ۳.۲۹ ماخ یا ۲۲۶۰ مایل در ساعت بود.
A-۱۲ یک هواپیمای تک سرنشین بود و مأموریت‌های جاسوسی را بر فراز کره شمالی و ویتنام انجام می‌داد. هنگامی که این برنامه با سیا متوقف شد، نیروی هوایی ۱۱ دستگاه از نسخه دو صندلی به نام SR-۷۱ را خریداری کرد. لاکهید پانزده فروند A-۱۲، سه فروند YF-۱۲ A و سی و یک فروند SR-۷۱ تولید کرد. ۴۹ هواپیمای جاسوسی بیش از ۷۳۰۰ پرواز را با ۱۷۰۰۰ ساعت پرواز انجام دادند که بیش از ۲۴۰۰ ساعت آن بالاتر از ۳ ماخ بوده است. A-۱۲ یک جهش بزرگ در فناوری و زمینه‌ای برای ساخت SR-۷۱ بود.