پرنده‌های بدون سرنشین (پهپادها) در حال حاضر سلاح‌های جنگی محبوب و پراستفاده‌ای برای درگیری‌های مدرن هستند. آنها با فراهم کردن امکان کنترل کردن یک هواپیما از راه دور می‌توانند خطر کشته شدن سربازان را کاهش دهند، یا می‌توان آنها را در ترکیب با هواپیما‌های سرنشین دار به عنوان پشتیبان، اسکورت یا شناسایی به کار گرفت. پهپادها، از بسیاری جهات، چشم انداز مدرن نبرد نظامی را با تغییر کامل مخاطرات آن شکل می‌دهند. با این حال، یکی از مشکلات قابل توجهی که طراحان پهپاد‌های نظامی با آن مواجه می‌شوند، برد عملیاتی این پرنده هاست.
به گزارش روزیاتو، در حالی که امکان سوخت گیری هواپیما در حال پرواز وجود دارد، اما این فناوری هنوز برای موفقیت آمیز بودن نیاز به دخالت انسان دارد. تنها چهار سال از اولین سوخت گیری پهپادی در حین پرواز می‌گذرد که در آن یک هواپیمای بدون سرنشین به یک هواپیمای سرنشین دار سوخت رساند. علاوه بر این، پهپاد باید در محدوده عملیاتی ایستگاه هدایت از راه دور بماند. در مقایسه با هواپیما‌های نظامی معمولی، پهپادها در برد عملیاتی خود بسیار محدود هستند. گفتنی است، تا لحظه نگارش این مقاله، این‌ها پهپاد‌های ارتش ایالات متحده با طولانی‌ترین برد عملیاتی هستند.
پهپاد MQ-۹B SkyGuardian ساخت کمپانی جنرال اتمیکس یکی از پهپاد‌هایی است که می‌تواند بدون سوخت گیری یا خارج شدن از محدوده کنترل، تا مسافتی طولانی پرواز کند. حداکثر برد عملیاتی آن حداقل ۱۱،۰۴۶ کیلومتر و حداکثر ارتفاع پروازی آن دستکم ۴۰،۰۰۰ فوت است. MQ-۹B SkyGuardian عمدتاً برای شناسایی و جمع آوری اطلاعات پرواز کرده، با استفاده از اتصال ماهواره‌ای هدایت می‌شود و مداومت پروازی عملیاتی آن حداقل ۴۰ ساعت است. این پهپاد برای مقاومت در برابر انواع شرایط آب و هوایی طراحی شده که آن را برای هر سناریویی مناسب می‌کند و شرایط غیرقابل پیش بینی باعث محدودیت عملیاتی آن نمی‌شود.
این پهپاد یک رادار چند حالته، یک حسگر الکترواپتیکی/مادون قرمز بهبودیافته، و قابلیت برخاست و فرود خودکار دارد. طول بال‌های این هواپیما نسبت به مدل‌های قبلی پهپاد بیشتر است و می‌تواند سیستم‌های خود را با سایر سیستم ها، غلاف‌ها و پلتفرم‌هایی که ممکن است اعضای ارتش استفاده کنند یکپارچه کند. این پهپاد می‌تواند محموله‌ای به وزن ۳۶۰ کیلوگرم در داخل یا ۲،۱۳۷ کیلوگرم در خارج روی ۹ نقطه سخت، هشت فروند روی بال و یکی در وسط بدنه حمل کند.
MQ-۴C Triton که توسط کمپانی نورثروپ گرومن به عنوان یک نسخه دریایی برای RQ-۴ Global Hawk ساخته شده است، در سرویس بخش نظارت دریایی نیروی دریایی ایالات متحده قرار دارد. MQ-۴C Triton معمولاً در کنار هواپیمای سرنشین دار P-۸A پرواز می‌کند و اطلاعات مهم، نظارت و شناسایی (ISR) را با ۸۰ درصد زمان موثر در ایستگاه به نیروی دریایی ایالات متحده ارائه می‌کند. حداکثر وزن ناخالص برخاست این پهپاد ۵،۶۳۵ کیلوگرم، ۲،۷۰۰ کیلوگرم آن برای سوخت و ۲،۱۳۷ کیلوگرم آن برای محموله‌های تسلیحاتی تعیین شده است. این پهپاد دارای ۹ نقطه سخت، هشت نقطه در زیر بال‌ها و یک نقطه در قسمت میانی زیر بدنه است.
حداکثر برد MQ-۴C Triton بیش از ۱۵،۰۴۰ کیلومتر است که به آن اجازه می‌دهد به طور مستقل مسافت‌های زیادی را در جریان ماموریت‌ها پوشش دهد. این پهپاد در حالت پرواز می‌تواند تا ۳۰ ساعت بدون سوخت گیری دوام بیاورد و تا ۵۸۹ کیلومتر در ساعت سرعت بگیرد. این پهپاد به پنج خدمه برای عملیات از روی زمین، یک اپراتور وسیله نقلیه هوایی، یک هماهنگ کننده تاکتیکی، دو اپراتور محموله ماموریت و یک هماهنگ کننده ارتباطات و اطلاعات نیاز دارد.
پهپادی در ارتش ایالات متحده که در حال حاضر می‌تواند در یک ماموریت واحد بیشترین پرواز را داشته باشد، RQ-۴ Global Hawk است. یکی دیگر از پهپاد‌های نورثروپ گرومن، RQ-۴ Global Hawk یک هواپیمای کنترل از راه دور با حسگر‌های پیشرفته است که در همه شرایط آب و هوایی کار می‌کند، قابلیتی که به آن اجازه می‌دهد وظایف شناسایی و جمع آوری اطلاعات را در طول روز و شب، در شرایط بارندگی یا هوای صاف انجام دهد.
این پهپاد با استفاده از حسگر‌های هوش تصویری (IMINT)، هوش سیگنال (SIGINT) و نشانگر هدف متحرک (MTI) قادر است منطقه عملیاتی خود را به طور مداوم و در زمان واقعی پوشش دهد. گلوبال هاوک ماجراجویی خود را در ارتش ایالات متحده به عنوان یک نسخه آزمایشی فناوری مفهومی پیشرفته در اواسط دهه ۱۹۹۰ آغاز کرد. این هواپیما از نوامبر ۲۰۰۱ برای پشتیبانی از ماموریت‌های حساس در خارج از کشور در ارتش ایالات متحده مستقر شده است.
حداکثر برد RQ-۴ Global Hawk بیش از ۲۲،۶۴۶ کیلومتر است. حداکثر وزن برخاست این پهپاد ۱۴،۵۱۲ کیلوگرم بوده و وزن آن در حالت خالی ۶،۷۲۷ کیلوگرم است. حداکثر سرعت گلوبال هاوک ۵۷۱ کیلومتر در ساعت بوده و می‌تواند تا ارتفاع ۶۰،۰۰۰ پایی پرواز کند.