روزنامه شرق نوشت: بازی‌های المپیک پاریس در چشم برهم‌زدنی از راه خواهند رسید و کاروان کوچک‌شده ایران قرار است به‌زودی کارش را در این تورنمنت از سر بگیرد. این دوره به واسطه تعداد کمتر سهمیه‌های کسب‌شده، به همان مقدار شانس کسب مدال از یک سو و دسترسی به مدال طلا از سوی دیگر، کاهش یافته است، ولی این به آن معنی نیست که ایران کلا از رسیدن به مدال ناامید است. درست است که کشتی مثل ادوار گذشته در این دوره هم بیشترین بار را برای کسب مدال، آن‌هم از نوع طلایی‌اش به دوش می‌کشد، ولی هستند چند چهره مهم دیگر در کاروان ایران که می‌شود امیدوار بود پاریس را با مدال ترک کنند.
یکی از همین افراد ناهید کیانی است؛ تکواندوکای وزن منهای ۵۷ کیلوگرم کاروان ایران که با توجه به نتایجی که در سال منتهی به بازی‌های المپیک کسب کرده، شانس رسیدن به مدال را دارد. ناهید اصولا برای کاروان ورزشی ایران مهره مهمی محسوب می‌شود؛ این اهمیت نه به دلیل آن است که به لحاظ ورزشی مزیتی متفاوت‌تر از دیگران داشته باشد، بلکه به این دلیل که بیرون از حوزه ورزش هم برای کاروان ایران و شاید مسئولان ورزشی ایران اهمیت ویژه‌ای پیدا کرده است. دلیلش واضح است؛ در وزنی که او قرار دارد و می‌خواهد به مدال برسد، کیمیا علیزاده ایستاده است.
کیمیا تنها دختر مدال‌آور ایران در تاریخ بازی‌های المپیک است و به همین دلیل جایگاه درخوری تا به الان در تاریخ ورزش زنان ایران دارد. باوجوداین، او چند سالی می‌شود از ایران مهاجرت کرده و به آلمان رفته است. کیمیا برای اینکه بتواند به‌موقع در المپیک ۲۰۲۰ توکیو حاضر شود، تلاش فراوانی کرد تا با پرچم آلمان در این تورنمنت حاضر شود، ولی کار‌های اداری تابعیتش طول کشید و فرصت را از دست داد، اما نهایتا او در این مسیر دلسرد نشد و توانست با پرچم تیم پناهندگان به بازی‌های المپیک توکیو برود. از بخت بد یا شاید آن‌طور که مسئولان ورزش ایران می‌گویند از روی قصد و غرض سیاسی، او و ناهید کیانی که پیش از آن رابطه بسیار خوبی با یکدیگر در تمرینات تیم ملی داشتند، در همان مبارزه نخست به هم خوردند.
در آن روز‌ها فضایی که رسانه‌های خاص ایران، به‌ویژه صداوسیما به وجود آورده بودند، تمرکز را از ناهید کیانی گرفت. او یک‌تنه تبدیل به نمادی شد که قرار است مقابل افرادی که از ایران مهاجرت کرده‌اند، بایستد و به آن‌ها درس عبرتی بدهد. با این حال، شرایط در مسابقه به‌گونه‌ای دیگر رقم خورد و ناهید کیانی مبارزه را به کیمیا علیزاده واگذار کرد. کیانی که حسابی از باری که بر روی دوش او گذاشته شده بود، شکایت داشت، بعد‌ها گلایه‌های تندوتیزی انجام داد که فراموش شده است. او روز‌های بسیار سختی را سپری کرد و در همان دور نخست بازی‌های المپیک توکیو از گردونه بازی‌ها کنار رفت.
تبلیغات صداوسیما برای دیداری که آن را بسیار فراتر از یک دیدار ورزشی در نظر گرفته بودند، نتیجه عکس داد و یکی از مستعدترین ورزشکاران ایرانی را به حاشیه راند. داستان ناهید به همان‌جا خاتمه پیدا نکرد؛ ماجرای دیوارنگاره‌های میدان، ولی عصر از یک سو و پوشش او از سوی دیگر، پایش را به جنجال‌های غیرورزشی هم کشاند تا رفته‌رفته عرصه بر او در فدراسیون تکواندو هم تنگ‌تر شود. کار به جایی رسید که او حتی مقطعی از تیم ملی کنار گذاشته شد و مباحثی شوکه‌کننده در آن برهه زمانی درباره‌اش نقل محافل شد، اما نهایتا شایعه خطرناک دیگری هم عنوان شد که این بار خبر از آن می‌داد که ناهید کیانی هم از رفتار‌هایی که در حقش شده، گله‌مند است و می‌خواهد مهاجرت کند؛ به‌ویژه آنکه مربی مورد علاقه‌اش هم پیش از آن مهاجرت کرده بود و زمینه برایش مهیا به نظر می‌رسید.
اما در اقدامی پسندیده، مسئولان امر با شنیدن حرف‌های ناهید کیانی، زمینه‌ای برای فعالیت بهتر او در عرصه ورزش ایران فراهم کردند. او این بار به واسطه حمایتی که شده بود، با ذهنی آرام‌تر به مسابقات برگشت و حتی پرچم‌دار کاروان ایران در یکی، دو تورنمنت شد. نتیجه درخشان‌تر از چیزی بود که متصور است؛ او که تجربه بدی در عرصه رقابت‌های مختلف در ماه‌های پس از المپیک داشت، به خودباوری رسید و توانست چندین مدال مهم و ارزشمند در همین یک سال اخیر به دست بیاورد.
نتایج، باور‌ها به او را پررنگ‌تر کرده، به‌طوری که بسیاری اعتقاد دارند او تنها دختر کاروان ایران در بازی‌های پیش‌رو است که شانس کسب مدال در المپیک را دارد؛ اتفاقی که اگر عملی شود، می‌تواند او را به دومین زن تاریخ ورزش ایران تبدیل کند که توانسته به چنین مهمی برسد. ولی تغییر بزرگ، ذهنیت ناهید کیانی است. او این روز‌ها با شفافیت بیشتری برای رسیدن به مدال، حتی مدال طلا حرف می‌زند و باور دارد که می‌تواند به این موضوع مهم برسد؛ «فکر می‌کنم همین که خودم باشم، برای کسب مدال المپیک کافی است».
مشخص است که ناهید کیانی با توجه به تجربه و دستاوردی که در سال‌های اخیر داشته، همین که خودش باشد، می‌تواند دلخوش به کسب مدال در بازی‌های المپیک پیش‌رو باشد، ولی مسئله اینجاست که علاوه بر چنین ذهنیتی او نیاز دارد تا از سد رقبای مهمی که قرار است پیش‌رویش بایستند، عبور کند. او به احتمال بسیار زیاد دوباره قرار است از اواسط مرداد، مقابل کیمیا یا رقیب گردن‌کلفتش از چین بایستد؛ پس علاوه بر ذهنیت، آمادگی بدنی بالایی را هم نیاز دارد. به‌ویژه اینکه کیمیا حالا دیگر در تیم پناهندگان نیست و با طیب خاطر خاصی تمریناتش را زیر پرچم بلغارستان سپری کرده است. «حریفان اصلی من از انگلیس، کیمیا علیزاده از بلغارستان و حریفی از چین است که رنکینگ اول را دارد. در وزن من اکثرا مدال‌آوران جهان و المپیک هستند و هیچ‌کس را دست‌کم نمی‌گیرم و قرعه خودم را می‌دانم و حریفان را آنالیز کرده‌ام و شرایط خوبی دارم».
ناهید حالا دوباره در شرایطی تبدیل به مهره خاص کاروان ایران در پاریس شده که هر آن احتمال رویارویی دوباره با کیمیا علیزاده را دارد. تقابلی که خواسته یا ناخواسته برای ایرانی‌ها جذابیت دارد. باوجوداین رویکرد رسانه‌های خاص درباره این موضوع، امری کلیدی است؛ پرهیز از دوگانگی و داستان‌سرایی درباره «دیو» و «دلبر» می‌تواند مهم‌ترین بخش تأمین‌کننده آرامش کیانی را فراهم کند. او این روز‌ها مشغول آماده‌سازی است و اگرچه هنوز به مرز صد‌درصد نرسیده، ولی فرصتش را دارد که تا روز برگزاری نخستین مسابقه‌اش به این مهم برسد. ناهید حالا هم انگیزه دارد و هم آن‌طور که خودش گفته، به‌موقع به مرز صد درصد آمادگی می‌رسد. کسی چه می‌داند، شاید سال، سال ناهید باشد و او مدالی را که کمتر کسی باورش دارد، از پاریس بچیند.