مادران، به جرأت مهم‌ترین افرادی هستند که در طول فرآیند درمان، در کنار کودکان مبتلا به سرطان حضور دارند. ارتباط حسی و عاطفی بین کودکان و مادران، یکی از قوی‌ترین ارتباط‌های انسانی است و جان هر دو را به هم وصل می‌کند؛ ممکن است مادر درد بیماری را حس نکند، اما رنجی که او در طول فرایند درمان تحمل می‌کند، بسیار بیشتر از کودک است. مادر نه فقط درد جسم را، بلکه انبوه مشکلاتی را تحمل می‌کند که به واسطه بیماری فرزندش پیش می‌آید. ندا دادخواه، مدیر بخش خدمات حمایتی مؤسسه خیریه محک در این باره گفت: «حمایت از خانواده‌ها در کنار درمان فرزندانشان، یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های محک است. پایش سلامت روانی خانواده در مواجه با بحرانی مانند سرطان فرزندان یکی از مهم‌ترین اقدامات محک در طول فرایند درمان محسوب می‌شود. واحد خدمات حمایتی همواره در تلاش است تا پس از ارزیابی‌های انجام شده، نقش به سزایی در عبور از فرایند سوگ و شوک مواجه با بیماری و رسیدن به پذیرش و بهبود شرایط ایفا کند.»
وی با بیان آنکه طبق دستورالعمل وزارت بهداشت (جز در مواردی استثناء) در طول بستری در بیمارستان، مادران می‌بایست همراه کودکان باشند افزود: «بر همین اساس تمرکز خدمات حمایتی محک بر مادران، بیشتر از پدران حس می‌شود. در محک تلاش می‌شود تا پدران به نقش اصلی خود در خانواده بپردازند و مراقبت از سایر فرزندان و همچنین تأمین هزینه‌های غیردرمانی خانواده را بر عهده بگیرند.»
وی افزود: «بر همین اساس مادران در مراقبت از کودکان مبتلا به سرطانشان در خط مقدم مبارزه با این بیماری قرار دارند. آن‌ها مسئولیت‌های مختلفی را به عهده می‌گیرند؛ حضور مداوم در بیمارستان به عنوان همراه، مدیریت داروها، هماهنگی وقت معاینه‌های پزشکی و مدیریت روند درمان. آن‌ها شرایطی را فراهم می‌کنند که فرزندشان تا حد امکان آسوده‌ترین شرایط فیزیکی را تجربه کند، نسبت به علائم بیماری کودک هشیار هستند و همواره در تلاشند تا محیطی محبت آمیز برای فرزندانشان فراهم کنند. همه این امور به فرآیند بهبودی کمک شایانی می‌کند.»
مدیر خدمات حمایتی محک در پایان گفت: «مادران در مسیر درمان سرطان فرزندشان، عشق بی‌قید و شرط و حمایت عاطفی فراوانی را نثار کودک خود می‌کنند. آن‌ها آرامش و احساس امنیت را در طول روش‌های درمانی دشوار، دوره بستری و دوره‌های بازیابی فراهم می‌کنند. حضور و گرمای آغوشِ مهربان آن‌ها، اضطراب، ترس و استرس را در کودکان کاهش می‌دهد و حس در کنترل بودن شرایط و امنیت را در فرزندانشان پدید می‌آورد.»