یک موجود دریایی سمّی که تا اندازه‌ای در شن‌های ساحلی سنگاپور مدفون شده بود، در حال باز و بسته کردن ۹۶ بازوی خود بود.
به گزارش فرادید، احتمالاً این جانور در همان حوالی منتظر غذا بود تا شنا کند و به قسمت‌های عمیق‌تر برگردد. در عوض، دانشمندان این حیوان چندرنگ را مشاهده کردند و با بررسی‌های بیشتر دریافتند یک گونۀ جدید کشف کرده‌اند.
نیکلاس یاپ، محقق می‌گوید: «نخستین بار بیش از یک دهه پیش، تیمی از دانشمندان محلی با این حیوان مواجه شدند و آن را به دانشمندی به نام دافنه فاوتین نشان دادند که آن را یک گونه‌ی جدید می‌دانست».
یاپ و تیمی از محققان که شیفته‌ی این احتمال شده بودند، شروع به تحقیق کردند. طبق مطالعه‌ای که در ۶ جولای در مجله Zoological Studies منتشر شد، آن‌ها سواحل شمالی سنگاپور را در جستجوی شقایق‌های دریایی بررسی کردند.
هنگام جزر و مد، محققان نوعی از شقایق‌های دریایی راه‌راه را پیدا کردند که شاخک‌هایشان در آب‌های کم‌عمق باز شده بود. هنگام جزر، محققان دریافتند این حیوانات برای مخفی کردن بقیه بدن‌شان از گلوی‌شان استفاده کرده و به داخل پشت و رو می‌شوند.
محققان شروع به مطالعه‌ی شقایق‌های دریایی زنده کردند، ۲۹ نمونه را جمع‌آوری کردند و برای شناسایی این حیوان دست به کار شدند.
یاپ می‌گوید: «این‌ها گروه پر هرج و مرجی از حیوانات هستند و در مورد آن‌ها همه چیز شبیه به هم به نظر می‌رسد. همه چیز با مقدار زیادی تردید آغاز شد. از خودمان می‌پرسیدیم آیا این یک گونه جدید است؟ نیست؟ در نهایت این تحقیق به یک داستان کارآگاهی تبدیل شد که در آن، باید تمام شواهد و سرنخ‌ها را دنبال می‌کردید تا هویت گونه‌های جدید را مشخص کنید.»
محققان با جستجوی آرشیو شقایق‌های دریایی شناخته‌شده و مقایسه آن‌ها با موجودات ناشناس جدید، دریافتند با یک گونه جدید سروکار دارند: Macrodactyla fautinae یا شقایق ببری.
شقایق ببری دارای یک بدن استوانه‌ای است که به بیش از ۳ اینچ می‌رسد. این جانور دارای ۹۶ شاخک نرم با طرح راه‌راه قهوه‌ای و سفید است. بدن مرکزی شقایق دریایی کرم‌رنگ با برآمدگی‌هایی زگیل‌مانند صورتی است. زمانی که حیوان منقبض می‌شود، این برآمدگی‌ها شبیه آب‌پاش می‌توانند آب را خارج کنند.
رفتار متمایز دیگری که از شقایق ببری دیده شده، توانایی آن در پشت و رو کردن گلویش است، رفتاری که دانشمندان را مبهوت کرده است.
یاپ می‌گوید: «ما هنوز دقیقا نمی‌دانیم چرا این کار را می‌کند، اما فرض می‌کنیم این کار را برای گرفتن طعمه انجام می‌دهد.» شقایق دارای ساختار‌های گزنده در امتداد گلوی خود است که این ساختار‌ها وقتی به داخل پشت و رو شود، آشکار می‌شوند.
شقایق ببری می‌تواند طعمه‌های بسیار بزرگ را بگیرد و آن‌ها را به طور کامل بخورد. شقایق‌های دریایی سمی هستند و می‌توانند نیش بزنند، مانند سایر کیسه‌تنان (گروهی از حیوانات شامل چتر دریایی). نیش شقایق دریایی زمانی که این گونه دارای نیش‌های باتری‌مانند باشد، درد بیشتری دارد. شقایق ببری فاقد آن‌هاست، پس نیش آن شاید درد زیادی نداشته باشد، اما ما در مورد این شقایق بسیار کم می‌دانیم و مطمئن نیستیم آیا برای انسان مضر است یا خیر.
شقایق‌های ببری موجوداتی «انفرادی» هستند که بیشتر در مناطق شنی یا گل‌آلود زندگی می‌کنند. گونه‌ی جدید تنها در امتداد سواحل شمالی سنگاپور یافت شده است.
به گفته محققان، نام علمی گونه‌ی جدید، به افتخار دافنه فاوتین، دانشمندی که نخستین‌بار مشکوک شد این موجود یک شقایق دریایی ناشناخته است، «fautinae» انتخاب شد.
محققان می‌گویند: «دافنه فاوتین در طول زندگی حرفه‌ای خود، برای بالا بردن دانش ما درباره‌ی شقایق‌های دریایی، بی‌وقفه کار کرده است.»
یاپ می‌گوید نام رایج این حیوان، شقایق ببری است و دلیل این نامگذاری «شاخک‌های راه‌راه» آن و مهارت‌های شکارش است. مردم محلی سنگاپور قبل از این اکتشاف علمی، از این حیوان به عنوان «شقایق ببری» و «شقایق شنی لب‌بنفش» یاد می‌کردند.
گونه‌ی جدید بر اساس شکل بدن، اندازه، رنگ‌آمیزی، رفتار و DNA آن متمایز شناخته شد.