فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.
ساقی ار باده از این دست به جام اندازد
عارفان را همه در شُربِ مُدام اندازد
ور چُنین زیرِ خَم زلف نهد دانهٔ خال
ای بسا مرغِ خِرَد را که به دام اندازد
ای خوشا دولتِ آن مست که در پایِ حریف
سر و دستار نداند که کدام اندازد
زاهدِ خام که انکارِ مِی و جام کند
پخته گردد چو نظر بر میِ خام اندازد
روز در کسبِ هنر کوش که مِی خوردنِ روز
دلِ، چون آینه، در زنگِ ظُلام اندازد
آن زمان وقتِ میِ صبح فروغ است که شب
گِردِ خَرگاهِ افق پردهٔ شام اندازد
باده با محتسبِ شهر ننوشی زنهار
بخورد باده‌ات و سنگ به جام اندازد
حافظا سر ز کُلَه گوشهٔ خورشید برآر
بختت ار قرعه بدان ماهِ تمام اندازد
شرح لغت: ظلام: به فتح اول تاریکی/ زنگ ظلام: تیرگی تاریکی/ کله گوشه‌ی خورشید: گوشه‌ی تاج آفتاب
عارفان راه عشق پیوسته از شراب ناب معرفت بهره می‌گیرند تا دلشان از تیرگی و غم خلاصی یابد و به سراپرده یار دست یابند و دیدار او برایشان محقق گزدد.
حاجتی داری که با تحمل مشکلات و دوری از دنیا پرستی و تنبلی و مشورت با افراد با تجربه حتما به آن می‌رسی.