زاگاتو Zele خودرویی است که در فاصله سال‌های ۱۹۷۴ تا ۱۹۷۶ روی خط تولید قرار داشت و طی این مدت ۵۰۰ دستگاه از آن تحویل مشتریان شد. این خودرو در بازار آمریکا با نام اِلکار عرضه شد. زله در واقع پاسخی به بحران نفت در سال ۱۹۷۳ میلادی بود.
زاگاتو زله در کلاس میکروکار قرار داشت و از منظر ابعاد برابر با ۲۱۳۳ میلیمتر در طول، ۱۳۴۶ میلیمتر در عرض و ۱۶۱۲ میلیمتر در ارتفاع توسعه داشت. فاصله بین محور‌ها ۱۲۹۵ میلیمتر و وزن خالص آن ۴۹۵ کیلوگرم بود. رینگ‌های فولادی ۱۰ اینچی بسیار کوچک نیز برای زله در نظر گرفته شد.
زاگاتو زله غیر از طراحی رادیکال خود، به دلیل پیشرانه الکتریکی در صنعت خودرو مطرح شد. برخی از منابع آن را کوچکترین خودروی الکتریکی دارای فاز تولید اقتصادی جهان می‌دانند و البته جز اولین‌ها نیز محسوب می‌شود.
تمام بدنه از فایبرگلس تولید شد تا وزن نهایی خودرو تحت مدیریت باشد. این خودرو ۳ تریم مختلف با نام‌های ۱۰۰۰، ۱۵۰۰ و ۲۰۰۰ داشت. هر ۳ تریم در واقع همان نسخه دو درب بودند و پیشرانه الکتریکی آن‌ها با محور عقب در ارتباط بود.
زاگاتو زله ۱۰۰۰ از ۴ باتری ۱۲ ولت استفاده می‌کرد که برد حرکتی ۸۰ کیلومتر را در اختیار کاربر قرار می‌داد. مدل ۰، ۸ باتری ۱۲ ولتی نیز برای زله مورد اشاره قرار گرفته است.
بسته باتری بسیار ساده شارژ می‌شد، زیرا فقط کافی بود که سوکت شارژی که برای باتری‌ها طراحی شده بود به منبع برق شهری متصل شود.
محل قرار گیری باتری‌ها کف خودرو به شکل یک جعبه مشکی رنگ در تصویر مشخص است.
سرعت تریم ۱۰۰۰ با توجه به فناوری بسیار ساده موتور الکتریکی آن بسیار کم بود، اما در تریم ۲۰۰۰ که از موتور مگنتیک استفاده شد، بیشینه سرعت نیز بهبود چشمگیری داشت و به حدود ۴۸ کیلومتر برساعت رسید.
برخلاف دیگر پروژه‌های زاگاتو، کابین زله یک فاجعه در صنعت خودرو بود! بسیار ساده و بدون هیچگونه خلاقیتی...
زاگاتو زله در قسمت شاسی و سیستم تعلیق از معماری و ساختار فیات ۵۰۰ و ۱۲۴ بهره برد.