مسیر کوهستانی کن و سولقان، به دلیل نزدیکی به پایتخت و کاخ‌های شاهنشاهی، انتخاب اول ناصرالدین‌شاه و مظفرالدین شاه برای شکار بود. شاه صاحبقران و پسرش علاقه خاصی به شکار داشتند، به‌خصوص شکار پلنگ و قوچ ایرانی.
به گزارش همشهری آنلاین، جاده کوهستانی کن و سولقان چه از نظر طبیعت‌گردی و شکارگاه شاهنشاهی و چه زیارت و سیاحت به سمت امامزاده داوود (ع) از جذاب‌ترین مسیر‌های گردشگری شاه قاجار بود.
مرور تاریخ شفاهی پیرمرد‌های این روستا‌ها گواه از حضور گاه‌وبیگاه ناصرالدین‌شاه در این محدوده از تهران دارد. هیچ‌کدام از پادشاهان قاجار به‌اندازه ناصرالدین‌شاه علاقه به ثبت وقایع و رویداد‌های زندگی خود نداشته‌اند و هیچ‌کدام به‌اندازه او به کن و سولقان سفر نکرده و اندر احوالات این روستا‌های قدیمی متن ننوشته‌اند.
درباره این شکارگاه، شاهزاده ملک قاسم میرزا، بیست و چهارمین پسر فتحعلی شاه قاجار، در روزنامه‌ای بانام «شکار کن و سولقان» بسیار نوشته است. (این روزنامه نخستین و قدیمی‌ترین سفرنامه مسافرت‌ها و اردو‌های شکار ناصرالدین‌شاه است که به دستور او نوشته‌شده و به‌عنوان یکی از نسخه‌های خطی ارزشمند در کتابخانه ملی ایران نگهداری می‌شود.)
در گزیده‌ای از یادداشت‌های روزانه سفر ناصرالدین‌شاه به کن و سولقان که در این روزنامه چاپ شده است آمده: «چای صرف کردیم، اعلیحضرت شهریاری به سولقان تشریف می‌بردند. صدای شیپور بلند شده، سوار‌ها حاضر شدند. چون راه بد بود، حکم کرده عمله رفته، راه را ساخته بودند. با نهایت خوبی تشریف بردند، در آنجا کباب زیاد پخته، بندگان خورده بودند و تفنگ‌اندازان در حضور مبارک تیراندازی کرده، قبله عالم خود به دست مبارک، سردست ایستاده، سه رأس نر زدند، دو تیهو هم جعفرقلی خان ایلخانی زده بود. به تماشای قبر سیدنوربخش (امامزاده‌ای در روستای سولقان) رفته بودند. قدری هم برف باریده، طرف عصر برگشتند.»