شلوغی و سراسیمگی حاصل از مشغله‌های زندگی شهری در جایی چون تهران آنقدر زیاد است که شاید خیلی از آدم‌های این شهر در طول روز فراموش کنند به آسمان نگاه کنند. شهری که آسمانش مدت‌هاست با دود و آلودگی پیوند ناگسستنی خورده وهیچ، دیدنی نیست. اگرهم دیدنی باشد احتمال داشتن چشم‌اندازی از تکه‌ای از آن، پایین است. ساختمان‌ها، مراکز تجاری و تنگی کوچه‌ها و سرو صدای ماشین‌ها، مدت‌هاست عمق میدان دید و پرواز نگاه انسان شهری را به آسمان فروکاسته است. با این حال اگر هوا پاکیزه باشد و آدم بتواند خود را از مشغله‌های روزمره زندگی شهری برای لحظه‌ای رها کند و یادش از هزاران خاطر پیچ در پیچ به آسمان بیفتد، می‌تواند تکه از آسمان لایزال را ببیند.
