مارگارت کین نقاش آمریکایی که به واسطه به تصویرکشیدن شخصیت‌هایی با چشمان بزرگ و محزون به شهرت جهانی دست پیدا کرد روز یکشنبه در خانه‌اش واقع در کالیفرنیا در سن ۹۴ سالگی درگذشت.
به گزارش ایسنا، جین سویگرت دختر کین علت درگذشت این هنرمند را مشکلات قلبی عنوان کرده است.
داستان شگفت‌آور زندگی کین که در سال‌های اخیر همچنان به خلق تابلو‌های نقاشی و فروش آن‌ها در حراجی‌ها و گالری «چشمان کین» واقع در سانفرانسیسکو ادامه می‌داد، در کتاب‌ها، مجله‌ها و اینترنت روایت شده است.
داستان زندگی این هنرمند با اکران فیلم سینمایی «چشمان بزرگ» (۲۰۱۴) ساخته «تیم برتون» که با بازی «امی آدامز» و «کریستوفر والتز» همراه بود، بیش از پیش مورد توجه قرار گرفت.
پرده گوش کین در دوران کودکی آسیب دید و او با مشکل شنوایی مواجه شد، در نتیجه او از همان دوران مجذوب چشم‌ها شد تا از طریق مشاهده اشاره‌های چشم بتواند متوجه صحبت‌های گوینده شود.
کین نقاشی کردن را از سن ۱۰ سالگی یاد گرفت و اغلب فرشته‌هایی با چشمان بزرگ را طراحی می‌کرد. با گذشت زمان او انسان‌های بالغ، حیوانات و کودکانی را به تصویر کشید که همگی چشمان بزرگ و تیره داشتند.
نکته قابل توجه درباره دوران فعالیت این هنرمند آن است که، والتر کین همسر مارگارت کین او را تشویق می‌کرد در کارگاه نقاشی به طور حرفه‌ای مشغول نقاشی شود و در این مدت والتر کین نقاشی‌ها را به نام خودش به فروش می‌رساند و بیش از یک دهه در فاصله دهه ۵۰ تا ۶۰ میلادی به لطف این نقاشی‌ها به شهرت نیز رسید.
آقای کین در مصاحبه با روزنامه و با حضور در برنامه‌های تلویزیونی خود را به عنوان یک هنرمند بزرگ معرفی کرد و در این بین «مارگارت» نیز به عنوان یک نقاش آماتور شناخته شد. نقاشی‌های بچه‌های محزون با چشمان بزرگ مورد استقبال منتقدان هنری قرار نگرفتند، با این‌حال این آثار در مکان‌های عمومی و خانه‌های آمریکایی‌ها به نمایش گذاشته می‌شدند.
به دنبال این موفقیت، آقای کین گالری‌هایی در سانفرانسیسکو و نیویورک افتتاح کرد. قیمت این نقاشی‌ها افزایش پیدا کرد و به تدریج عکس‌هایی که او را حین معاشرت با ستاره‌های هالیوود و خوانندگان پاپ نشان می‌دادند، منتشر شد. درحالی که پیشرفت آقای کین سیر صعودی پیدا می‌کرد، مارگارت کین روزانه ۱۶ ساعت در کارگاه نقاشی مشغول فعالیت بود.
با وجود ادامه مقاومت برخی از منتقدان هنری، روند افزایش قیمت این نقاشی‌ها همچنان ادامه پیدا کرد. در سال ۱۹۶۵ «مجله لایف» مقاله‌ای با عنوان «مردی که آن چشمان بزرگ را نقاشی می‌کند» منتشر کرد و به دنبال آن این نقاشی‌ها در سالن نمایش مسکو، موزه‌های اسپانیا، بلژیک، ژاپن و مکزیک و بسیاری از مجموعه‌های خصوصی به نمایش درآمدند.
مارگارت کین به مدت یک دهه از حقیقت سخن نگفت. او حتی در گفتگو‌های خبری، زمانی که آقای کین از مشکلاتش به عنوان یک هنرمند سخن می‌گفت به نشانه تایید سکوت می‌کرد.
او بعد‌ها در گفت و گویی با نیویورک تایمز بیان کرد: «همه‌چیز به هم ریخته بود و دیگر برای اینکه بگویم او این نقاشی‌ها را خلق نکرده است، خیلی دیر شده بود.»
پس از گذشت چندین سال، «مارگارت کین» از «والتر کین» جدا شد و همراه با دخترش به هاوایی رفت. او در سال ۱۹۷۰ در گفتگو با یک خبرنگار اعلام کرد که همسر سابقش هیچ‌یک از آن نقاشی‌های کودکان با چشمان بزرگ را خلق نکرده است و پیشنهاد داد این حقیقت را با به نمایش گذاشتن مهارت هر دو نفر در یکی از میدان‌های شهر ثابت کند. با این حال «والتر کین» اعتنایی نکرد و به نقشش به عنوان یک هنرمند موفق ادامه داد.
«مارگارت» بار دیگر این موضوع را در دادگاه مطرح کرد و برای ثابت کردن اینکه او نقاش حقیقی این آثار هنری است پذیرفت که هر دو نقاشی چشمان بزرگ را بازآفرینی کنند.
«مارگارت» در کمتر از یک ساعت یکی از این نقاشی‌ها با چشمان بزرگ را خلق کرد. آقای «والتر کین»، اما گفت به دلیل درد در ناحیه شانه نمی‌تواند از دستانش برای نقاشی کردن استفاده کند.
«مارگارت» در توضیح اینکه چرا در تمام این سال‌ها درباره این حقیقت سکوت اختیار کرده بود، در دادگاه توضیح داد، آقای «کین» مدام او و دخترش را تهدید کرده است. در نهایت «مارگارت» در این پرونده پیروز شد و مبلغ ۴ میلیون دلار به عنوان غرامت به «مارگارت» تعلق گرفت.
«مارگارت» در سال ۱۹۹۲ به کالیفرنیا بازگشت و گالری خودش را در سانفرانسیسکو تاسیس کرد. او در سال ۲۰۱۸، جایزه یک عمر دستاورد هنری را در نمایشگاه هنری لس آنجلس دریافت کرد.