آیا امیر عابدزاده دروازه‌بان بدی است؟ به هیچ‌وجه. قرار نیست حالا که او یک گل بد از کره‌جنوبی خورده، شخصیت حرفه‌ای‌اش را خرد کنیم. امروز کل تیم «بد» بود و کادرفنی باید در این مورد توضیح بدهد. اشتباه امیر هم البته در لحظه تعیین‌کننده‌ای رقم خورد، اما او در همین مسابقه یک دبل سیو تماشایی داشت و چند توپ خوب دیگر هم گرفت.
عابدزاده پارسال بیش از صد مهار کلیدی در لیگ برتر پرتغال به ثبت رساند و امسال هم در لیگ دسته دوم اسپانیا جزو گلر‌های خوب بوده است. با همه اینها، اما یک نکته در مورد او کمی توی ذوق می‌زند؛ این که امیر خواسته یا ناخواسته در تلاش است درون دروازه کاراکتر پدرش را در اذهان تداعی کند. احمدرضا عابدزاده یکی از ممتازترین دروازه‌بان‌های تاریخ فوتبال ایران بود؛ گلری که غیر از مهارت‌های فنی، با اعتمادبه‌نفس وحشتناک و غیرطبیعی‌اش شناخته می‌شد. او دروازه‌بانی بود که وسط دیگ جوشان آزادی با لبخند هری کیول را دریبل می‌زد و در جهنم ملبورن، توپ را یک دستی می‌گرفت.
الان بعضا به نظر می‌رسد امیر می‌کوشد تا همان کاراکتر را احیا کند. اعتمادبه‌نفس عابدزاده کوچک کمی اغراق‌شده است و حتی زبان بدن او هم نوعی تقلید از احمدرضا به نظر می‌رسد. فقط هم تیم ملی و گل بد امروز نیست؛ این اواخر غرور نسبی امیر در اسپانیا هم منجر به سر زدن یکی، دو اشتباه از او شده است. آنچه مسلم است این که احمدرضا عابدزاده یک شمایل بی‌همتا در فوتبال ایران بود و تکرار هم نخواهد شد.
بهتر است امیر به جای آن که یک کپی ناموفق از پدرش باشد، نسخه اصل خودش را ارایه بدهد. او این موقعیت را خیلی سخت به دست آورده و حیف است اگر با تمرکز روی کار‌های نمایشی، آن را به مخاطره بیندازد. حتما امیر می‌داند که در تیم ملی یک علیرضا بیرانوند نامدار مترصد بازگشت به قفس توری است. اینجا، جای ژست نیست.
ورزش مدیا