فرارو- بروس وین (با بازی رابرت پتینسون) دو سال است که نقاب بتمن را به چهره زده؛ در همین زمان قاتلی سریالی (پل دانو) که خودش را ریدلر می‌نامد شروع به کشتن چهره‌های مهم شهر گاتهام می‌کند. بروس باید با کمک کمیسر گوردون و سلینا سرنخ‌ها را دنبال کند و با حل معما‌های ریدلر جلوی حملۀ تروریستی او را بگیرد؛ در حالیکه مثل همیشه با گذشتۀ خانوادگی خودش هم کلنجار می‌رود.
به گزارش فرارو؛ امسال از آن سال‌هایی است که بتمن همه جا هست و قرار نیست از جلوی چشم ما کنار برود. مایکل کیتون قرار است در فیلم «بتگرل» دوباره نقش بروس وین را بازی کند و انیمیشن «لیگ حیوانات قهرمان خانگی» هم با حضور شخصیت ایس (سگ بتمن) قرار است به روی پرده بیاید.
در چنین اوضاعی و با توجه به تعداد زیاد فیلم‌هایی که قبلا با حضور شخصیت بتمن ساخته شده‌اند، مهم‌ترین چالش مت ریوس (کارگردان فیلم «بتمن») این بوده است که این شخصیت اسطوره‌ای و پرطرفدار را طوری به تصویر بکشد که «جدید» به نظر برسد.
ریوس در این فیلم بیشتر از اینکه بتمن را متحول کند، آن را تکامل بخشیده است. اگر این فیلم را با سه‌گانۀ ماندگار کریستوفر نولان مقایسه کنیم، «بتمن» تقریبا همان حال و هوای جدی و تاریک فیلم‌های نولان را دارد و بعضی صحنه‌هایش کاملا یادآور فیلم «شوالیۀ تاریکی» است. اما تفاوت‌هایی هم وجود دارد از جمله اینکه این فیلم بر خلاف «بتمن آغاز می‌کند»، قصه را از اول تعریف نمی‌کند. یعنی مثلا در اینجا ماجرای کشته شدن والدین بروس وین دوباره به تصویر کشیده نمی‌شود که البته این خیلی هم خوب است.
داستان این فیلم مثل «اسپایدرمن؛ بازگشت به خانه» از یکی دو سال بعد از شکل‌گیری شخصیت قهرمان شروع می‌شود و او را در شرایطی نشان می‌دهد که هنوز ناپخته و بی‌تجربه است و دارد معنای شخصیت ابرقهرمانی خودش را کشف می‌کند.
به همین خاطر است که می‌شود گفت رابرت پتینسون واقعا بروس وین متفاوتی را خلق کرده است. کریستین بیل و بن افلک بیشتر جنبۀ مردانه و بلوغ یافتۀ بروس وین را نشان می‌دادند، اما پتینسون بیشتر مثل یک خون‌آشام نوجوان است که بی‌شباهت به شخصیت او در فیلم «گرگ و میش» نیست. او وقتی لباس‌های مخصوص بتمن را پوشیده، عضلانی و نیرومند و با اعتماد به نفس جلوه می‌کند و بیرون از این لباس‌ها مضطرب و نامطمئن به نظر می‌رسد. خلاصه اینکه بتمن اینجا عاطفی‌تر از همیشه است.
این واقعا جهت‌گیری تازه و جالبی برای شخصیتی است که ظاهر ترسناک‌تر و خشن‌تری نسبت به همۀ ابرقهرمان‌های دیگر دارد. گه‌گاهی مایه‌هایی از طنز را هم می‌شود در این شخصیت دید. به طور کلی حال و هوای شخصیت تازۀ بتمن تضاد خیلی خوبی با نقش ضدقهرمان فیلم پیدا کرده است؛ ضدقهرمانی که به شکل کاملا باورپذیری بد و تاریک است. پل دانو واقعا در ایفای نقش ضدقهرمان فیلم یعنی شخصیت ریدلر (معماگو) سنگ تمام گذاشته است. ریدلر یک تروریست عینکی و عاشق معما‌های شیطانی است.
معمولا در اقتباس‌های سینمایی از شخصیت بتمن این نکته فراموش می‌شود که او بر اساس آنچه در کمیک‌بوک‌ها می‌خوانیم «بزرگترین کارآگاه دنیا» است. اما مت ریوس این را فراموش نکرده. فیلم او پر از پیچیدگی‌های کارآگاهی است که آن را تا حدی به حال و هوای آثار مهیج دیوید فینچر نزدیک می‌کند.
با اینکه گاهی وقت‌ها پیچیدگی داستان خیلی زیاد است و با وجود مدت زمان طولانی فیلم که نزدیک به سه ساعت است، اما «بتمن» هرگز خسته‌کننده نمی‌شود و روایت فیلم با معما‌های ریز و درشت ترسناکی که دارد مخاطب را مجذوب خودش نگه می‌دارد.
نکتۀ دیگری که توجه بیننده را جلب خواهد کرد زیبایی خیره‌کنندۀ منظره‌های شهر گاتهام است. شاید بشود گفت ریوس با کمک فیلمبردارش گریگ فریزر بهترین جلوۀ بصری از گاتهام را که تا به حال دیده‌ایم در این فیلم ایجاد کرده است؛ جلوۀ منحصر به فرد و فوق‌العاده‌ای که روی مرز باریکی بین واقع‌گرایی زمخت و تصویرسازی خیالی شکل گرفته است.
موسیقی مینیمالیستی و درخشان مایکل جیاچینو هم تاثیر خیره‌کنندۀ این جلوۀ بصری را تکمیل کرده است؛ او تا حد زیادی از آهنگ‌های هانس زیمر برای فیلم‌های قبلی بتمن الهام گرفته و آن را تکامل بخشیده است.
در کل باید گفت مت ریوس در این فیلم دنیایی خوش‌منظره و در عین حال تاریک خلق کرده است که هرچند تفاوت فاحش و عمیقی با دنیای فیلم‌های نولان ندارد، اما آنقدر جذاب هست که آرزو کنیم کاش دوباره به این دنیا برگردیم.
- کارگردان: مت ریوس (Matt Reeves)
- فیلمنامه‌نویسان: مت ریوس، پتر کرگ (Peter Craig)
- بازیگران: رابرت پتینسون (Robert Pattinson)، پل دانو (Paul Dano)، زوئی کراویتز (Zoe Kravitz) و دیگران.
- امتیاز: ۹.۱/۱۰