روزنامه اعتماد نوشت: عبدالله نوري از آن معدود سياستمداراني است كه به گفته خودش شهوت حرف زدن ندارد. كم مي‌گويد و گزيده. سال‌هاست منصب اجرايي ندارد اما سياست را به خانه‌اش برده و در جلسات منظمي با فعالان سياسي گفت‌وگو مي‌كند. هر چند وقت يكبار هم گروه‌‌هاي مختلف سياسي او را به عنوان پدر معنوي خود به صدر اخبار مي‌آورند و سوداي بازگرداندنش به سياست را در ذهن خود مي‌پرورند. روزي ادوار تحكيم او را تنها كانديداي مورد حمايت خود براي رياست‌جمهوري مي‌داند و روزي ديگر نامش مجوزي براي عبور از عارف مي‌شود.
غلامحسين كرباسچي به «باشگاه خبرنگاران جوان» گفته است «عبدالله نوري شخصيتي قابل احترام، توانا در حل مسائل سياسي، صالح و با سوابق مثبت است كه مي‌تواند گزينه مناسبي براي جايگزيني عارف باشد اما در اين باره بايد اعضاي پارلمان نظر بدهند. »
او در خلال اين مصاحبه تلويحا احتمال حضور نوري در پارلمان اصلاحات را تاييد كرده و البته گفته است كه سوابق نوري با محمدضا عارف متفاوت است وكاركردهاي سياسي آنها در جريان اصلاحات قابل قياس نيست به همين دليل نمي‌توان پيش‌بيني كرد كه كدام يك از آنها صندلي رياست پارلمان اصلاحات را از آن خود مي‌كند.
نوري سال ٨١ با پايان حكمش در مجمع تشخيص مصلحت نظام نه مسووليتي پذيرفت، نه براي منصبي منتخب و منتصب شد. او در سكوت سياسي فرورفت و تنها هر از چندگاهي زمزمه‌هايي از بازگشت دوباره‌اش به گوش رسيد كه تاكنون محقق نشده است. با اين حال شايد اين‌بار كه محمدرضا عارف امتحان پس داده و ماجراي پارلمان اصلاحات مطرح است ممنوعيت‌هاي خاتمي به رياست نوري در اين پارلمان يا حتي شوراي عالي سياستگذاري كمك كند. منوط بر اينكه نوري بخواهد از انزوا خارج شود و مسووليت جرياني و جناحي بپذيرد.
بار ديگر صحبت از حضور جدي‌تر و فعال‌تر او در عرصه سياست به گوش مي‌رسد. برخي فعالان سياسي مي‌خواهند او را از جلسات خانگي به متن سياست بازگردانند اما نوري هنوز در مواجهه با اين كنش‌ها هيچ واكنشي ندارد گرچه خبرهاي غيررسمي حاكي از آن است كه مذاكرات با او به سطح قابل‌توجهي رسيده است كه كرباسچي در مورد جايگزين عارف صحبت مي‌كند.
دیگه توبه
چهل سال قدرت مطلقه در دست انقلابیون، سازندگیها، اصلاح طلبان، اصولگرایان و امید واران بنفش بوده است و این گند را همه آنها با هم زده اند.