انسان‌ها گاهی از گرگ‌های وحشی به عنوان حیوان خانگی
یا در موارد نادری حیوان کاری نگهداری می‌کنند. گرچه این حیوان به سگ اهلی
(که عموماً باور می‌رود از گرگ بین ده تا صد هزار سال پیش تفکیک شده باشد)
بسیار نزدیک است اما گرگ در زندگی کنار انسان مانند سگ رام شدگی از خود
نشان نمی‌دهد و عموماً به کار بیشتری برای همانقدر قابل اطمینان شدن نیاز
دارد.
گرگ‌ها همچنین به فضای بازتری از سگ‌ها نیاز دارند؛ حدود ده تا
پانزده مایل مکعب تا بتوانند در آنجا ورزش کنند.
بچه گرگ‌ها را
معمولاً در سن کمتر از چهارده روز از مادرشان می‌گیرند و ترجیح بر این است
که بزرگ‌تر از بیست و یک روز نباشند. بچه گرگ‌ها در مقایسه با سگ‌ها نیاز
بیشتری به اجتماعی شدن دارند و عموماً پس از نوزده روزگی واکنشی به اجتماعی
شدن نشان نمی‌دهند که مغایر با سگ‌ها است که در شانزده هفتگی هم می‌توانند
اجتماعی شوند.
توله‌های گرگ تا چهار ماه اول زندگی‌شان به غیر از ملاقات‌هایی اندک و
کوتاه در هفته باید دور از سگ‌سانان بالغ نگهداری شوند تا با انسان‌ها خو
بگیرند. بچه گرگ‌ها اگر بدون عضوی دیگر از نوع خودشان بزرگ شوند اغلب
نابهنجاری‌های رفتاری در آن‌ها شکل می‌گیرد.
از آنجاییکه شیر گرگ آرژینین بیشتری در مقایسه با جایگزین‌های شیر سگ در
خود دارد مکمل آرژینین برای تغذیه گرگ‌های زیر سن از شیر گرفتگی لازم است.
در صورتی که این کار انجام نگیرد ممکن است منجر به بیماری آب‌مروارید در
آن‌ها شود.