سید عزت الله ضرغامی رئیس ابسق سازمان صدا و سیما در اینستاگرامش نوشت: غرق شدن کشتی تایتانیک در سال ۱۹۱۲، نتیجه غرور بیش از حد سازندگان آن بود که گفته بودند حتی خدا هم نمی‌تواند آن را غرق کند! وی در بخش دیگری از مطلبش نوشت: از اشکالات مهم سند ۲۰۳۰، اهداف ۴ و ۵ با موضوع «آموزش» و «دستیابی به تساوی جنسیتی» است. موضوعات مهمی که بر اساس تفسیر آنان، برای همه جوامع عضو الزام آور شده است.
به رغم ادعای مسئولین که این سند را در چارچوب ارزش‌های اخلاقی و فرهنگی پذیرفته اند، اشکالات فراوان و غیرقابل قبولی در ۴ بخش ساختاری، محتوایی، فرآیندی و حقوقی نسبت به پذیرش این سند وجود دارد که به نوبه خود قابل بررسی است. اما سؤال این است که:
۱- چه الزامی برای پذیرش این سند وجود داشته است؟ آیا عدم تمکین به این سند مثلاً باعث اعمال تحریم و از بین رفتن برخی منافع مردم می‌شد. «هزینه – فایده» این تصمیم به چه صورت بوده است؟
۲- با داشتن «سند تحول بنیادین آموزش و پرورش» که از افتخارات نظام است، چه نیازی به پذیرش اینگونه توصیه‌های بین المللی وجود دارد؟
۳- اصولاً چرا متفکرین و صاحب نظران تعلیم و تربیت از کشور ما نتوانسته‌اند در این نشست‌ها حضور پیدا کنند و دنیا را با تعالیم فطری، پاک و الهی که در اسلام به بهترین شکل مورد توجه است، آشنا سازند؟
۴- رونمایی از سند «چارچوب عمل ملی آموزش ۲۰۳۰ جمهوری اسلامی ایران» در سال ۹۵ و ابلاغ آن توسط معاون اول رئیس جمهور به کلیه دستگاه‌های ذیربط و تشکیل ۳۰ گروه برای تحقق اهداف این سند و گزارش عملکرد به مسئولان یونسکو اصولاً چه وجهی دارد؟