فرارو- هسته اولیه گروه – خانواده کامکارها یک زن همراه خود داشت و با آن یکی فضا را برای اجرای موسیقی بانوان باز کرد: قشنگ کامکار. او اولین زنی بود که پس از انقلاب بر روی صحنه رفت و موسیقی اجرا کرد. از این بابت نقش او و برادرانش در این زمینه غیر قابل انکار است.
تنها خواهر این گروه موسیقی را با ویولن نزد پدرش (حسن کامکار) که از شاگردان و استاد ابوالحسن صبا بود آغاز کرد و در سنین خردسالی قطعات صبا را با مهارت می‌نواخت. او در گروه اولیه کامکار در سنندج علاوه بر نواختن ویولن در گروه آواز نیز می خواند.
وی پس از سفر به تهران به فراگیری سه تار روی آورد و نزد چند تن از اساتید موسیقی از جمله سعید هرمزی، محمد رضا لطفی و حسین علیزاده به یادگیری این ساز پرداخت و نوازندگی سه تار را با جدیت بیشتری ادامه داد.
آشنایی لطفی با گروه کامکار موجب ازدواج وی با قشنگ شد. حاصل آن پسری به نام امید است که مدتی در گروه کامکارها به عنوان نوازنده تار حضور داشت.
قشنگ در مستندی پس از مرگ لطفی نحوه این آشنایی را چنین وصف می کند: «یک روز زمانی که من 14 سالم بود و به دبیرستان می رفتم، جوان رعنا و خوش قد و بالایی را دیدم که در دستانش جعبه ساز طوسی رنگی در دست داشت. من چنان مبهوت این ساز بودم که او متوجه این موضوع شد.
عصر وقتی از دبیرستان برگشتم و به آموزشگاه موسیقی پدر رفتم، از همان ورودی در، صدای ساز آن جوان را شنیدم که برای پدرم می نواخت. آنجا بود که من فهمیدم این ساز معجزه گر در دستان لطفی است و چه زیبا می نواخت. پدرم عاشقانه از او دعوت کرد که عضو خانواده ما شود.»
قشنگ کامکار به همراه سیما بینا خواننده موسیقی نواحی ایران کنسرت های متعددی در خارج از ایران اجرا کرده است.