فرارو- استاد جلیل شهناز نوازنده پیشکسوت موسیقی و شهنواز تار در سن 92 سالگی دار فانی را وداع گفت.
جلیل شهناز پس از یک دوره بیماری صبح امروز دوشنبه 27 خردادماه در بیمارستان آراد درگذشت. وی در سال 83 به عنوان چهره ماندگار هنر و موسیقی برگزیده شد. همچنین در ۲۷ تیر سال ۱۳۸۳، مدرک درجه یک هنری (معادل دکترا) برای تجلیل از یک عمر فعالیت هنری به جلیل شهناز اهدا شد. در سال ۱۳۸۷، محمدرضا شجریان گروهی که با آن کار می‌کرد به افتخار جلیل شهناز، گروه شهناز نام گذاشت.
جلیل شهناز، علاوه بر نواختن تار که ساز اختصاصی او بود با نواختن ویولون، سنتور و تمبک نیز آشنایی داشت. معروف است که او در شیوه نوازندگی می‌تواند با ساز خود علاوه بر نواختن، آواز هم بخواند. عکس های زیر از آلبوم خاطرات استاد جلیل شهناز نگاهی می اندازد به گوشه از زندگی هنری این چهره برجسته موسیقی ایرانی. در ادامه سلطان قلب ها را با تار جلیل شهناز می شنویم:
از کجا می آید این آوای دوست!
چندسال پیش در شب نی نوازان در سالن کتابخانه شهرداری اصفهان استاد حسن کسایی در پاسخ فردی اشاره داشت پنجاه سال دیگر می فهمند من و جلیل شهناز دراین شهر چه کرده ایم!در گذشت این استاد ارجمند موسیقی را تسلیت می گویم و غفران الهی را برایش آرزومندم.
اساتید موسیقی یکی یکی از پیش ما می روند.
ترسم از روزی است که با رفتن این بزرگان موسیقی ایرانی هم از پیش ما بره.
نه لب گشایدم از گل ، نه دل کشد به نبید
چه بی نشاط بهاری که بی رخ تو رسید
نشان داغ دل ماست لاله ای که شکفت
به سوگواری زلف تو این بنفشه دمید
بیا که خک رهت لاله زار خواهد شد
ز بس که خون دل از چشم انتظار چکید
به یاد زلف نگونسار شاهدان چمن
ببین در اینه ی جویبار گریه ی بید
به دور ما که همه خون دل به ساغر هاست
ز چشم ساقی غمگین که بوسه خواهد چید ؟
چه جای من ؟ که درین روزگار بی فریاد
ز دست جور تو ناهید بر فلک نالید
ازین چراغ توام چشم روشنایی نیست
که کس ز آتش بیداد غیر دود ندید
گذشت عمر و به دل عشوه می خریم هنوز
که هست در پی شام سیاه صبح سپید
سلطان قلبها ، یاد ایام بخیر ...
به نقل از روزنامه شرق، همسر ایشان در پاسخ به این پرسش كه آیا از استاد حمایتی می شود یا نه، این چنین پاسخ داده اند :
« ما بیمه شهرداری هستیم، من نمی توانم چیزی بگویم»
تارو پودم در اهتزاز آرد/سیم ساز ترانه پردازت
حیف نای فرشتگانم نیست/تا کنم ساز دل هم آوازت
وای ازین مرغ عاشق زخمی/که بنالد به زخمه سازت
چون من ای مرغ عالم ملکوت/کی شکسته است بال پروازت
شور فرهاد و عشوه شیرین/زنده کردی به شور و شهنازت
نازنینا نیازمند توام/عمر اگر بود می کشم نازت
سوز و سازت به اشک من ماند/که کشد پرده از رخ رازت
گاهی از لطف سرفرازم کن/شکر سرو قد سرافرازت
شهریار این نه شعر حافظ بود/که به سرزد هوای شیرازت