در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۸۳ مطلب
من جمهوری اسلامی ایران را در ۴۰ سالگی عمرش، با خصیصه عدم توازن میان بعد ساخت و سازی و بعد ساز و کاری آن معرفی میکنم. نظامی سیاسی که زیرساختهای مشهودش را به مدد میلیاردها دلار منابع نفتی و استفاده گسترده از منابع طبیعی و انسانی کشور گسترش داده است، اما ساز و کارهای تنظیمکننده قواعد بازی در زمین زیرساختها، توسعهنیافته و ناهمساز با شرایط زیرساختها و ملزومات دنیای امروز هستند.
کشورهای نفتی به سرعت «تمایل شدیدی به سمت پروژههای کلان در صنایع سنگین نشان دادند» (ص. ۵۸) و «رفاه عمومی از طریق کالاها و خدمات بیشتر، افزایش فرصتهای شغلی و یارانهدهی به مایحتاج مصرفکنندگان بهبود یافت.» (ص. ۵۹) نرخ ارز این کشورها رشد کرد و در نتیجه «وابستگی به واردات را تشویق و تولید داخلی را تضعیف کرد.»
پیشنهاد میکنم دولت کارگروهی را متولی بررسی شیوه راندن خودروهای دولتی کند و در تعامل با راهنمایی و رانندگی، رویههایی معمول شود که چند صد هزار راننده خودروهای دولتی به نمونههایی از قانونمداری و رانندگی درست تبدیل شوند. دولت اصلاح را از خودش شروع کند.
این شیوه استیضاح که بدون عدد و رقم، بیان گزارش و عملکرد و با عبارات کلی و بدون نشاندادن ربط سؤال با عملکرد وزیر صورت میگیرد، متعلق به قبل از اختراع اعداد است. این شیوه مملکتداری و نظارت بر عملکرد دولت نیست.
ایران را از عمق جان دوست داشت و دلش نگران حال و آینده ایران بود؛ و تا آخرین روزها که تن رنجور شدهاش توان داشت، برای ایران و مسائل مختلفش فکر کرد، نوشت، مصاحبه کرد، کانال تلگرامیاش را بهروز کرد
زندگی صحنه مبارزهای دائم برای دست یافتن به پیشرفتهای جزئی است. جهان ما به گونهای سامان یافته است که هیچ پیشرفت بزرگی به یکباره و بدون پرداخت هزینه به دست نمیآید. همه نارضایتی و ناامیدی که در لحظاتی از زندگی ملتی نظیر ما دامنگیرمان میشود ناشی از آن است که تاریخی نگاه نمیکنیم و نمیبینیم که از کجا آمدهایم و نسبت به آنچه در گذشته بوده در کجا ایستادهایم. بدتر آنکه به سرنوشت سایر ملل جهان نیز توجه نمیکنیم.
رئیسجمهور در سخنرانی مراسم دهمین دوره اهدای جایزه ملی محیط زیست از تأثیرگذاری تحریمها بر آب خوردن مردم سخن گفت. طبیعی است که رئیسجمهور نخواهد به زبانی فنی درباره سازوکار ارتباط تحریمها و تخریب محیط زیست – از جمله کیفیت و کمیت آب در دسترس – سخن بگوید.
بحران محیطزیست در ایران آتش زیر خاکستری است که قریب به یقین میتوان آنرا در زمرهی مهمترین بحرانهای ملی در دهههای آینده به حساب آورد.
