فاضلی نوشت: چقدر این حرف بر کسانی که توهماتشان را جای آرزو فروخته اند و توانایی و ظرفیت کشور را خرج این توهمات کرده اند گران آمده.
در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۸۳ مطلب
فاضلی نوشت: چقدر این حرف بر کسانی که توهماتشان را جای آرزو فروخته اند و توانایی و ظرفیت کشور را خرج این توهمات کرده اند گران آمده.
محمد فاضلی، جامعه شناس در توییتر نوشت: حتى سخن گفتن از فروش جزایر وطن کیش و قشم مستحق سرزنش و عقوبت متناسب است.
فضای مجازی برای کسانی دردناک و ترسناک است. دردناک، چون مجبورند هر روز هزاران محتوای خلاف نظر و میل خودشان را تحمل کنند.
شهروند میداند که سیاست در قبال ورزش و فوتبال بیطرف نیست و قبلا در کنار همه بیطرفیهایی که نقض کرده، بیطرفی در ورزش را هم نقض کرده است؛ بنابراین باید تلاش کند مانع ورود سیاستمدار به ورزش و استفاده ابزاری از آن شود. شهروند ایرانی همان کسی است که سالها با پیروزی تیمهای ملی شادمان شده است؛ اما میخواهد مانع بهرهبرداری سیاست از آن شود. این زنگ خطری برای سیاست است.
محمد فاضلی جامعه شناس در صفحه شخصی اش نوشت: غرور از این برد به معنای ندیدن روزهای غمبار و تیره این سرزمین و مردمانش نیست، چشم پوشیدن بر همه رنج و غمی نیست که از بلوچستان تا کردستان را در برگرفته، تایید سیاست و روش نادرستی نیست که از اقتصاد تا محیط زیست را در برگرفته؛ این فقط غرور غمبار برای ایران است.
محمد فاضلی نوشت: برخی فکر میکنند راهحل مثل ابزاری گمشده در یک جعبهابزار است که کسی هنوز آنرا نیافته یا به فکرش نرسیده است از آن استفاده کند.
دانشگاه عرصه «آزادی دانشگاهی» است و جامعهای میتواند محمل خلاقیت، باروری اندیشهها، حرکت و پویایی فکری و اجتماعی باشد که آزادی دانشگاهی را فارغ از نفوذ قدرت سیاسی به رسمیت بشناسد.
امروز زمان نگرانی و اظهار تاسف کردن برای محمد فاضلی نیست که با استعداد و دانش و کوششی که دارد، همیشه چشماندازهای بسیاری در برابرش گشوده است. امروز روز غصه خوردن برای خود، برای ما اصحاب علوم اجتماعی و انسانی نیست که باید وقت خود را به جای نوشتن چنین مقالاتی از آنچه بدیهی است، صرف دفاع و دغدغه داشتن، اندیشیدن و یافتن راه حلی برای مشکلات بی پایان مردمان کنیم
تعلیق استادِ فاضل و مصلح، جناب محمد فاضلی از تدریس در دانشگاه، زنگ خطری برای آزادی تفکر و بیان است.
به راستی امثال او چرا و چگونه حذف میشوند؟ چه کسانی از حذف او خرسندند و بهره میبرند؟ مدیریتهای عشیرهای صرفا به شادی و سرور در عشیره خود دلخوش هستند. تنها محدودی از کسان و اطرافیان خویش را میبینند.