M ۵۱ کهکشان های دوتایی درحال ادغام و پنجاه و یکمین جرم فهرست معروف چارلز مسیه است. درواقع، کهکشان بزرگ و اصلی با ساختار مارپیچی گرداب مانند که از روبهرو دیده میشود.
دادههای موجود در این تصویر طی یک سرشماری از کیهان نزدیک به نام Every Known Nearby کهکشان با هدف رصد همه کهکشان ها در ۱۰ مگاپارسک یعنی ۳۲.۶ میلیون سال نوری که تلسکوپ تاکنون از آنها بازدید نکرده است، گرفته شده است.
خورشید با سرعت 828000 کیلومتر در ساعت در حال گردش به دور کهکشان راه شیری است. بر این اساس، خورشید 230 میلیون سال طول می کشد تا یک گردش کامل به دور کهکشان راه شیری انجام دهد.
کامرون و همکارانش برای کمک کردن به این بخش از پژوهش، کهکشان انجیسی ۱۲۷۷ را با دستگاهی به نام «طیفنگار میدان انتگرال»(IFS) مشاهده کردند. این کار به آنها امکان داد تا به نقشهبرداری از حرکت کهکشان بپردازند و جرم کهکشان و نحوه توزیع آن را تعیین کنند.
«WISE J ۰۶۲۳» دمایی در حدود ۷۰۰ کلوین دارد که معادل ۴۲۰ درجه سانتیگراد یا تقریبا برابر با دمای یک اجاق پیتزاپزی تجاری است: از نظر استانداردهای انسانی بسیار گرم، اما برای یک ستاره بسیار سرد است.
در مدل جهان ١٣/٧ میلیارد ساله، وجود ستارههایی مثل «متوشالح» بسیار عجیب است، چون سن آنها بیشتر از سن جهان بهنظر میرسد. تلسکوپ فضایی جیمز وب هم کهکشان هایی را پیدا کرده است که در مراحل بسیار پیشرفته تکاملی قرار دارد و اندازه آنها بهطرز شگفتآوری کوچک است.
کهکشان UGC ۱۱۸۶۰ در فاصله ۱۸۴ میلیون سال نوری از ما در صورت فلکی «اسب بزرگ» (Pegasus) قرار دارد و ظاهر بدون مشکل آن فریبنده است. این کهکشان اخیرا میزبان یک انفجار ستارهای پرانرژی و تقریبا غیرقابل تصور بود.
انجیسی ۳۲۵۶ که به شکل چرخی از بازوهای مارپیچی به هم پیچیده در یک ابر مهآلود است، شاید آرام به نظر برسد، اما این عکس، پیامدهای یک برخورد کیهانی باستانی را نشان میدهد. این کهکشان منحرفشده، اثر برخورد بین دو کهکشان مارپیچی پرجرم است که ستارهشناسان تخمین میزنند حدود ۵۰۰ میلیون سال پیش با یکدیگر برخورد کردهاند.
توزیع فلز در کهکشان راه شیری در مقایسه با کهکشان های دیگر بسیار مسطحتر است و بیشتر شبیه یک پنکیک است تا یک دونات. به گفته محققان، کهکشان ما منحصر به فرد نیست، اما چندان هم رایج نیست. توزیع فلزی کهکشان راه شیری، احتمالا برای کهکشان ی به این جرم، متداول نیست.
دانشمندان معتقدند سیاهچالههای عظیم در مراکز کهکشان ها وقتی به هم میرسند، در یک حرکت رقصوار با یکدیگر جفت میشوند. در حین چرخش این جفتهای دوتایی، قبل از اینکه این سیاهچالهها درنهایت در یکدیگر سقوط کرده و ادغام شوند، امواج گرانشی به فضا ساطع میشود.
تلسکوپ فضایی وب کمنورترین کهکشان را در کیهان اولیه کشف کرده است، چیزی که قبل از عملیاتی شدن این تلسکوپ در سال گذشته حتی تصور آن نیز در ذهن ستاره شناسان نمیگنجید.
به اعتقاد ستارهشناسان ULXها میتوانند سیاهچاله باشند، اما M۸۲ X-۲ جرمی است که به عنوان "ستاره نوترونی" شناخته میشود. ستارههای نوترونی هستههای باقی مانده و مرده از ستارگانی مانند خورشید هستند. یک ستاره نوترونی آنقدر متراکم است که جاذبه روی سطح آن تقریبا ۱۰۰ تریلیون بار قویتر از جاذبه زمین است.
برخورد و ادغام کهکشان ها یک پدیده رایج در کیهان است و پژوهشها نشان میدهد که پنج تا ۲۵ درصد از کهکشان ها در حال حاضر در حال ادغام هستند.
در طول یک برخورد معمولی کهکشان ی، فرآیند ستارهزایی که رخ میدهد، مقدار هیدروژن قابل استفاده در هر دو کهکشان را تخلیه میکند. سرعت تشکیل ستاره به آرامی کاهش مییابد تا اینکه به طور کامل متوقف شود.
یک سیاره کوتوله کوچک به نام کوآئوار «Quaoar» که در کمربند کویپر و فراتر از پلوتون معلق است، نیز توسط یک حلقه متراکم احاطه شده، و حلقه در چنان فاصله زیادی میچرخد که باید تبدیل به قمر میشد.
تلسکوپ افق رویداد (EHT)، یک آرایه تلسکوپی متشکل از آنتنهای رادیویی در سراسر جهان، یک اختروش دور (کوازار یا اختروش هسته فعال به شدت نورانی و دوردستی است که وابسته به یک کهکشان جوان است که از ابرسیاهچاله نیرو میگیرد) به نام «NRAO ۵۳۰» را مطالعه کرده که نور آن برای رسیدن به ما ۷.۵ میلیارد سال سفر کرده است.
این سه کهکشان برخورد کننده که ستاره شناسان آن را با نام SDSSCGB ۱۰۱۸۹ میشناسند یک ترکیب به نسبت نادر از سه کهکشان بزرگ ستاره ساز است که در فاصله تنها حدود ۵۰ هزار سال نوری از یکدیگر قرار دارند.
ستارههای کوتوله قرمز احتمالا سیارههایی در اطرافشان میچرخند که سرشار از آب هستند، بنابراین جستجوی جهانهایی به اندازه زمین در اطراف این ستارهها مکانی منطقی برای شروع جستجوی حیات در جای دیگری در کهکشان است.
شبیهْ شدن به اولین تجربه از بداههترین اشکال، شبیهْ دیدن. دیدن دنیای بسیار دور، خیلی نزدیک، زیر پای خودم، تقلیدِ دیدنِ کهکشان ، اجبارِ ذهن به شباهت، به همان تجربههای اولیه از دیدن غیرقابل پیشبینیترین اشکال و بینهایت رنگها. تصاویری که مدتهاست روی زمین و خیابان پنهان شده و برای ظهور نیاز به آب دارد؛ مانند نگاتیو و محلول ظهور. نام مجموعه برگرفته از نام آلبوم گروه موسیقی Pink Floyd، «نیمه تاریک ماه» است، به خاطر آخرین عکس مجموعه که برایم یادآور کاور آلبوم این گروه بود؛ معنایی که نشان از همان دنیای دور است، «نیمه دیگر کهکشان ».
دو کهکشان درحال ادغام که با نام Arp ۲۷۴ شناخته میشوند، وسعتی در حدود ۲۰۰ هزار سال نوری دارند.