در اعماق دریاچه‌ای آتشفشانی در ایتالیا، غواصان موفق به کشف مجسمه‌ای سفالی با قدمتی ۳۰۰۰ ساله شده‌اند؛ اثری که همچنان اثر انگشت‌های سازنده‌اش را روی خود حفظ کرده است. این پیکره‌ی ناتمام که در منطقه‌ی مسکونی یک شهر باستانی یافت شده، می‌تواند اطلاعات ارزشمندی درباره‌ی زندگی مردم ایتالیا در عصر آهن ارائه دهد.
غواصان در محوطه‌ی باستان‌شناسی زیرآبی گران کارو دی بولسنا در آیولا، ایتالیا، یک پیکره‌ی سفالی با قدمتی بین قرن ۹ و ۱۰ پیش از میلاد پیدا کردند. این شیء که ظاهری آیینی دارد، در منطقه‌ای کشف شد که روزگاری بخشی از محله‌ی مسکونی یک شهر بنا شده روی پایه‌های چوبی بوده است. کارشناسان امیدوارند این پیکره‌ی ابتدایی بتواند درک بهتری از زندگی مردمان ایتالیا در عصر آهن ارائه دهد.
به گزارش خبر آنلاین؛ یک پیکره‌ی سفالی، قرن‌ها در کف دریاچه باقی مانده، گویی در انتظار دستان سازنده‌ی خود بوده تا آن را به پایان برساند. در جریان کاوش‌های زیرآبی در محوطه‌ی گران کارو دی بولسنا، محققان این پیکره‌ی خام را از اعماق دریاچه‌ی آتشفشانی بولسنا بیرون کشیدند. این مجسمه‌ی ناتمام که به شکل یک زن ساخته شده و به دوره‌ی بین قرن ۹ و ۱۰ پیش از میلاد بازمی‌گردد، بیشتر شبیه یک پیش‌طرح اولیه است تا یک اثر هنری تکمیل‌شده. با این حال، ناتمام ماندن آن باعث نشده که سرنخ‌های ارزشمندی درباره‌ی جایگاهش در زندگی مردم عصر آهن باقی نماند.
این پیکره‌ی کوچک و زنانه، آن‌قدر تازه به نظر می‌رسد که به گفته‌ی کارشناسان، هنوز اثرانگشت‌های سازنده‌اش روی آن قابل مشاهده است.
کارشناسان می‌گویند که این پیکره به اشیایی شباهت دارد که معمولاً در آرامگاه‌ها پیدا می‌شوند، اما این نمونه در بخش مسکونی شهر کشف شده است. با این حال، احتمال دارد که در نوعی مراسم آیینی خانگی استفاده می‌شده یا به معبدی در داخل این محله تعلق داشته است.
منطقه‌ی آتشفشانی گران کارو دی بولسنا هنوز تاریخ ناشناخته‌ای دارد. غواصان از دهه‌ی ۱۹۹۰ به تدریج در حال کنار هم گذاشتن تکه‌های این معما هستند. در سال ۱۹۹۱، محققان دریافتند که سنگ‌های پراکنده‌ی آیولا، در واقع به دلیل وجود چشمه‌های آب گرم در آن منطقه شکل گرفته‌اند. چوب‌های باقی‌مانده و قطعات سفالی کشف‌شده در جنوب غربی دریاچه، قدمت آن را به اوایل عصر آهن مرتبط می‌سازند.
تحقیقات نشان داده است که ممکن است چهار سازه‌ی سنگی مشابه، اما کوچک‌تر، نیز در همین دریاچه وجود داشته باشند. چشمه‌های آب گرم این منطقه، گاز و مواد معدنی را با دمایی تا ۴۰ درجه‌ی سانتی‌گراد به بیرون می‌فرستند. در سال ۲۰۲۰، محققان موفق به کشف تپه‌ای از خاک در زیر سنگ‌های این منطقه شدند؛ همان نقطه‌ای که چوب و سفال‌های باستانی از آن پیدا شده بود. این کشف، محققان را به این نتیجه رساند که آیولا در دوره‌ی خانه‌های پایه‌دار وجود داشته و یکی از بخش‌های اصلی روستاهای عصر آهن بوده است. همچنین، کشف سکه‌ها و ظروف سفالی مربوط به دوران کنستانتین نشان می‌دهد که این منطقه تا اواخر امپراتوری روم نیز همچنان مسکونی بوده است.
منطقه‌ی آیولا هنوز داستان‌های بسیاری برای گفتن دارد، و حالا پیکره‌ای خام و ناتمام، اثرانگشت‌های آن تاریخ را با خود حمل می‌کند.
