مصائب مسعود

حسن بختیاری‌زاده، فعال سیاسی اصلاح‌طلب طی یادداشتی در هم میهن نوشت: رئیس‌جمهور، روز یکشنبه وزیران پیشنهادی خود را برای دریافت رأی اعتماد به مجلس معرفی کرد. ترکیب وزیران پیشنهادی، با واکنش‌های متفاوتی روبه‌رو شد؛ واکنش‌هایی که همچنان ادامه دارد.

به نظر می‌رسد درباره همکاران برگزیده پزشکیان و واکنش‌ها به آن، می‌توان به اجمال به نکاتی اشاره کرد:

۱- پیش از این هم پیش‌بینی می‌شد که رئیس‌جمهور برای انتخاب وزیران و معاونان خود، با ملاحظاتی روبه‌رو خواهد شد. پاسخگویی به مطالبات رأی‌دهندگان، تحقق وعده‌های انتخاباتی، ضرورت رعایت قانون «انتصاب افراد در مشاغل حساس»، ناگزیر بودن معرفی وزیران به مجلس و مشورت با مقام‌های عالی نظام، از جمله ملاحظات مورد اشاره بودند.

نظرداشت موارد پیش‌گفته، به گونه‌ای گریزناپذیر، همان‌طور که بعضی به‌درستی اشاره کرده‌اند، سبب شد ترکیب کابینه از شرایط مطلوب به وضعیت مقدور، تغییر یابد. اشاره به این موضوع می‌تواند راهگشا باشد که هاشمی‌رفسنجانی نیز در کابینه دوم خود از خاتمی، معین و عبدالله نوری به لاریجانی و سپس میرسلیم، بشارتی و گلپایگانی رسید. حتی خاتمی نیز، مظفر، سعیدی‌کیا و دری نجف‌آبادی را به‌عنوان وزیر به مجلس معرفی کرد.

۲- هرچند قابل درک است که نیروهای کارآمدی مانند جهانگیری، علایی، و مسعود کرباسیان، به دلایل مختلف به کابینه راه نیافتند، اما دست‌کم تا این لحظه بسیاری از حامیان پزشکیان درباره چرایی و چگونگی انتخاب وزیران پیشنهادی کشور، آموزش‌وپرورش و ورزش‌وجوانان قانع نشده‌اند و درباره پیامدهای این انتخاب‌ها، نگران هستند.

۳- هرچند نگرانی‌ها درباره بعضی وزیران پیشنهادی، قابل درک است؛ اما به نظر می‌رسد انتقادات کنونی، سبب شکل‌گیری فضایی هیجانی شده است که به نادیده‌گیری برخی واقعیات انجامیده است. اولین مورد آن است که بسیاری از معاونان رئیس‌جمهور و وزیران پیشنهادی او، گرایش اصلاح‌طلبانه و میانه‌روانه دارند.

به‌گونه‌ای که گرایش کلی کابینه بر همین اساس شکل گرفته است. نکته دوم آن است که همین کابینه نیز، با آنچه در صورت‌عدم انتخاب پزشکیان در انتخابات، می‌توانست اکنون وجود داشته باشد، فاصله زیادی دارد. اینکه گفته‌اند بدترین اعضای هیئت دولت پزشکیان از بهترین اعضای کابینه جلیلی، بهتر هستند؛ واقعیتی تردیدناپذیر است. ازاین‌رو، ابراز پشیمانی از رأی به رئیس‌جمهور، بسیار زودهنگام و غیرقابل‌توجیه است.

۴- پزشکیان در واکنش به انتقادات درباره ترکیب کابینه، حامیان خود را به صبر و ارزیابی عملکرد دولت، فراخواند. اینکه رئیس‌جمهور، به نقدهای موجود پاسخ می‌دهد، مثبت و امیدوارکننده است. آشکار است که اصلاح‌جویی نیز، فرآیندی تدریجی و زمان‌بر و ازاین‌رو همزاد صبر است. با این وجود، رئیس‌جمهور بهتر است به این واقعیت توجه کند که آستانه تحمل جامعه کاهش یافته و او نمی‌تواند حامیان خود را - که بسیاری از آنان با اکراه فراوان در انتخابات شرکت کردند – به‌طور مداوم، به صبر دعوت کند. ازاین‌رو، پزشکیان باید بر تحقق وعده‌هایش تمرکز کند.

۵- آنانی که در سایه و آفتاب علیه رئیس‌جمهور کارشکنی می‌کنند، بیش از آنکه به سرنوشت ایران بیاندیشند، اهداف جناحی خود را دنبال می‌کنند. می‌توان به این عده هشدار داد که اگر حامیان پزشکیان از او ناامید شوند، به افراط‌گرایان روی نمی‌آورند. ناامیدی آنانی که به رئیس‌جمهور رأی دادند، بهترین خبر برای براندازانی است که پیوسته تلاش می‌کنند تغییرخواهی را از صندوق رأی به کف خیابان منحرف کنند.

مصائب امروز مسعود، پیش‌بینی شده بود. اما اگر او قصد دارد وعده‌هایش را - که گردن خود را برای تحقق آن، گرو گذاشته است - اجرا کند، باید بیش از پیش باور کند، رئیس‌جمهوری اسلامی و نفر دوم نظام است تا با اعتمادبه‌نفس در برابر دیگران بر برنامه‌های خود پافشاری کند، ارتباط خود را با حامیانش حفظ کند و اجازه ندهد میان او و طرفدارانش فاصله ایجاد شود و تردید نکند که آغاز این جدایی، پایان کار اوست و سرانجام آنکه، با ارکان نظام تعامل کند، اما از امتیازدهی یک‌سویه و بدون دستاورد، بپرهیزد.